Άρτεμις Αλκαλάη και Ντίνα Κουμπούλη: δύο ατομικές εκθέσεις στην αίθουσα Τέχνης αγκάθι – κartάλος

Η Αίθουσα Τέχνης «αγκάθι  – κartάλος» στο πλαίσιο του ATHENS PHOTO FESTIVAL 2015 (Reframe memory) παρουσιάζει δύο ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας της Αρτέμιδος Αλκαλάη και της Ντίνας Κουμπούλη. Τα εγκαίνια των εκθέσεων θα γίνουν την Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015, στις 20.00.

Η Ντίνα Κουμπούλη δείχνει την νέα της φωτογραφική ενότητα “ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΜΝΗΜΗΣ”, Παιδί  και παιχνίδι στην κατοχή και την μεταπολεμική Ελλάδα.

«Το ασφαλέστερο καταφύγιο της μνήμης είναι η παιδική ηλικία. Το προσφιλέστερο τεκμήριο της παιδικής ηλικίας είναι το παιχνίδι.

Στην εποχή της αφθονίας τα παιχνίδια είναι πολλά, συνήθως παράγονται μαζικά και υπακούουν σε μόδες και διαφημιστικά πρότυπα. Σε περιόδους στέρησης, οικονομικών πιέσεων, ένδειας, είναι λίγα, πολύ συχνά χειροποίητα, κάποιες φορές είναι φτιαγμένα με ευτελή υλικά και με μινιμαλιστικούς τρόπους και έχουν μια μοναδικότητα που εντυπώνεται στην παιδική ψυχή».

Οι άνθρωποι αυτοί, άντρες και γυναίκες, ανοίγουν σήμερα το παράθυρο σε μια εποχή κατά την οποία η ζωή κερδιζόταν στο πύρινο έδαφος της πραγματικότητας, με αγώνα αλλά και με δημιουργική φαντασία.

Τις εικόνες αυτές, όπως τις δημιούργησε η στέρηση και όπως τις ανασυνθέτει η ανάμνηση, επέλεξα να αναδείξω στον κύκλο φωτογραφιών μου.

Ηλίας Κανέλλης

Το έργο της Αρτέμιδος Αλκαλάη είναι μια Σπουδή πάνω στο τραύμα, τη μνήμη, την απώλεια: Έλληνες Εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος.

Για την Α. Αλκαλάη, κάθε συνάντηση υπήρξε μία προσωπική καταβύθιση αλλά και ένα άνοιγμα, κάθε φορά σε έναν άλλον κόσμο. Κατά πρόσωπο βρέθηκε με αυτές τις ηρωικές μορφές της καθημερινότητας, που φέρουν τον αριθμό του στρατοπέδου στο χέρι, «ένα σημάδι που κατευθύνει στο τραύμα, ενεργοποιεί τη μνήμη».

Η ανάγκη της να συναντήσει Έλληνες Εβραίους, επιζώντες του Ολοκαυτώματος, προεκτείνει τη ματιά της πάνω σε αυτό που προχωράει τα τελευταία χρόνια, ως εικαστική δημιουργός: μία σπουδή πάνω στο «σπίτι», τον οίκο, την εστία, τη μνήμη, την απώλεια, το τραύμα και την επούλωση.

Η καθησυχαστική επίδραση του σχήματος, της παρουσίας και του συμβολισμού του μικρού «οίκου» που σαν παιχνίδι, άλλαζε τους κώδικες της στερεότυπης επικοινωνίας, οδήγησε σε μια σειρά πορτρέτων σαν αλληγορίες γύρω από την έννοια της γεωγραφικής, οικογενειακής και ψυχικής «εστίας».

Νίκος Βατόπουλος