Απόλλων Γλύκας: Η Βιτρίνα

Ο Απόλλων Γλύκας μιλάει στο Culturenow για την έκθεση του Η Βιτρίνα στην αίθουσα τέχνης Το Γραφείο, η οπoία βρίσκεται δίπλα από την πράσινη γραμμή στην Λευκωσία …

Συνέντευξη στην Λίλιαν Αλεξάκου

Λίλιαν Αλεξάκου: Πως προέκυψε ο τίτλος της έκθεσης «η Βιτρίνα»;

Απόλλων Γλύκας: Ο τίτλος της έκθεσης προκύπτει από την προσπάθεια να χωρέσω ένα φάσμα μεταξύ του έργου και του θεατή. Στα κατασκευαστικά έργα αυτό επιτυγχάνεται μέσω του Plexiglas, το οποίο έχει μεγαλύτερη ελαστικότητα, μπορείς να το χαράξεις, δουλεύεις πιο άνετα μαζί του από ό,τι με το γυαλί. Μορφολογικά το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν τα έργα μου είναι ότι υπάρχει ένας αόρατος τοίχος. Ένας τοίχος ηδονοβλεπτικός επειδή το γυαλί έχει αυτή την δυνατότητα. Όταν στην αρχιτεκτονική δεν είχαν εφαρμόσει το γυαλί, ο άλλος δεν είχε την δυνατότητα να δεί τι υπάρχει μέσα. Απλά περνούσε απ\’ έξω, δεν μπορούσε να δεί τι γίνεται μέσα σ\’ ένα χώρο. Κατά κάποιο τρόπο το γυαλί συνδυάζεται πάρα πολύ καλά και με τον χώρο αλλά και με την ταχύτητα. Τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα, οι οπτικές ίνες στο ίντερνετ, οι οθόνες των υπολογιστών, καθαρά μορφολογικά αποτελούνται από γυαλί το οποίο σου επιτρέπει να κοιτάξεις τι υπάρχει στην άλλη πλευρά του πλανήτη.

Λ. Α.: Τι είναι το \”χρηματοκιβώτιο\” στην έκθεση σου στην Κύπρο;

Α. Γ.: Είναι αυτοαναφορικό έργο, μία κατασκευή που αναιρεί τον ρόλο που έχει, αφού το χρηματοκιβώτιο είναι διαφανές και υποτίθεται ότι κρύβει πράγματα. Το έχω κάνει από Plexiglas που σου επιτρέπει να δεις μέσα, αλλά είναι άδειο. Έχω κρατήσει τον κώδικα όπως έχουν τα χρηματοκιβώτια, δηλαδή σε βάζει στην διαδικασία να θέλεις να ασχοληθείς μαζί του, όμως μέσα έχει μόνον ένα γρίφο χαραγμένο στον πάτο του.

Λ. Α.: Τα υπόλοιπα έργα που εκθέτεις στην γκαλερί «Το Γραφείο» είναι επιτοίχια μικτής τεχνικής;

Α. Γ.: Είναι επιτοίχια αποτελούμενα από δύο επιφάνειες. Το πρώτο μέρος τους είναι δουλεμένο σε Plexiglas και το δεύτερο σε καμβά, είναι επίπεδα τα οποία τοποθετώ μαζί. Στον καμβά χρησιμοποιώ πιο πολύ την ζωγραφική σαν ζωγραφική και όχι τόσο σαν σχέδιο. Υπάρχει ελευθερία στις φόρμες, ρευστότητα, το χρώμα συνομιλεί άνετα το ένα με το άλλο, ενώ στο Plexiglas κάνω σχέδια που μοιάζουν σαν βιομηχανικά, ανθρώπινες επινοήσεις, συγκεκριμένες και αυστηρές, οπότε αυτά τα δύο συγκρούονται. Στην ιστορία της ζωγραφικής πάντα συγκρούεται το πιο διάχυτο και ελεύθερο σε σχέση με το πιο συγκεκριμένο.

Λ. Α: Το έργο «Αναζητώντας την τροχιά» τι είναι;

Α. Γ.: Σε αυτό το έργο μου φάνηκε ενδιαφέρον ότι η τροχιά είναι κάτι που βρίσκεται σε κίνηση και παρατηρεί, εμπεριέχει δηλαδή μια ελευθερία και η \”αναζήτηση\” είναι κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Στην μία μεριά υπάρχει ένας δορυφόρος χαραγμένος σε Plexiglas, αυστηρά σχεδιασμένος. Ο τρόπος σχεδίασης του δεν σου δίνει περιθώρια ελευθερίας στην σκέψη. Η πίσω πλευρά είναι λάδι πάνω σε καμβά με χρώματα που επικρατεί το μαύρο και το πράσινο. Περνώντας από το ένα φάσμα στο άλλο υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση του χώρου-της ελευθερίας. Όλο αυτό δημιουργεί μια αντίθεση, ίσως παρόμοια με τα ατομικά «θέλω» που έχουμε σε σχέση με το μεγαλείο του χώρου.

Λ. Α.: Έχεις τυπώσει σε καμβά μια αστική πόλη με πέπλο;

Α. Γ.: Είναι μια ασπρόμαυρη φωτογραφία όπου φαίνονται πολυκατοικίες και φανάρια, τυπωμένη σε καμβά με την διαδικασία του σκοτεινού θαλάμου το οποίο είναι τελείως διαφορετικό από το να εκτυπώσεις σε ψηφιακό μηχάνημα. Το συγκεκριμένο έχει τεχνικές λεπτομέρειες, έβαλα πάνω σε καμβά μία φωτο ευαίσθητη ουσία που προϋπάρχει στα φωτογραφικά χαρτιά, αλλά κυκλοφορεί και ρευστή, την emulsion και τύπωσα πάνω σ’ αυτή. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε μία ζελατίνα η οποία ξεκόλλησε πάνω στα χημικά, άρχισε να λιώνει και έτσι διαμορφώθηκε κάτι διαφορετικό. Είναι ένα είδος βιτρίνας δηλαδή μια πόλη με ένα πέπλο ανάμεσα, σαν να υπάρχει ένας αόρατος τοίχος.

Λ. Α.: Νομίζεις ότι πρέπει να έχεις συγκεκριμένη εικαστική φόρμα, προσωπικό στυλ;

Α. Γ.: Αμφιβάλλω γι’ αυτό, δεν «πρέπει» να έχεις. Είναι κάτι το οποίο έρχεται από μόνο του. Γιατί η αντίληψη ανά καιρούς μπορεί να έχει διαφορετική εικαστική φόρμα. Κυμαίνομαι μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής , βλέπω όσο καιρό δουλεύω ότι το εικαστικό έργο αναπτύσσεται και έχει πιο πολύ ψωμί από ότι εγώ ο ίδιος. Δηλαδή αμφιβάλλω με εικαστικές ενέργειες που γίνονται και ο άλλος μπορεί να σου πασάρει την ίδια καραμέλα για πολλά χρόνια. Όταν επεξεργάζομαι ένα έργο μου με απασχολεί δυνατά το τώρα. Ούτε είμαι της άποψης ότι η μια εικόνα πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική από την άλλη. Όταν έχεις μια εικαστική διαδρομή δεν ξεφεύγεις, τα πράγματα τα βλέπεις βήμα προς βήμα και συσχετισμοί θα υπάρχουν.

Λ. Α.: Τα εικαστικά είναι πιο διακριτική και σιωπηλή τέχνη από το θέατρο ή την μουσική;

Α. Γ.: Τα εικαστικά έχουν άλλη δυνατότητα, η έννοια του θεατή στο θέατρο είναι τελείως διαφορετική. Το έργο στα εικαστικά υπάρχει και όταν δημιουργείται, αλλά δεν το βλέπει κανείς εκτός από τον δημιουργό, ο οποίος είναι και ο ίδιος θεατής. Ο ηθοποιός δεν έχει αυτή την δυνατότητα. Και η μουσική σε παραβιάζει λίγο, θα την ακούσεις επειδή υπάρχει στον αέρα, ενώ στο εικαστικό έργο γυρνάς το βλέμμα σου και δεν το βλέπεις καν.

Λ. Α.: Ποιά είναι η γνώμη σου για την εποχή μας στα εικαστικά;

Α. Γ.: Μια χαρά είναι η εποχή μας στα εικαστικά, βλέπω δουλειές εδώ και στο εξωτερικό. Η σύγχρονη τέχνη δεν έχει κάτι να χάσει ούτε να φοβηθεί. Η ανάγκη για καινούργια κινήματα δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ήταν παλιότερα. ούτως ή άλλως αυτό συμβαίνει στους περισσότερους τομείς. Οπότε η αναθεώρηση αξιών και πραγμάτων που θα έπρεπε να γίνεται περισσότερο σε όλα τα επίπεδα, συμβαίνει στην τέχνη και αυτό σημαίνει ότι δημιουργούνται καλές δουλειές.

Η Βιτρίνα

Η βιτρίνα έχει να κάνει με την περιέργεια και το ψάξιμο την ανάγκη να αποκτήσεις ζωή ή και να αλλάξεις. Τα πράγματα και οι καταστάσεις πίσω από μια βιτρίνα αλλάζουν, παίρνουν άλλη αξία φαίνονται πιο ιδανικά, η βιτρίνα μπορεί εν μέρει να θυμίζει ενα πίνακα, ενα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο λίγο διαφορετικό. Το γυαλί, ο αόρατος τοίχος μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος στην υλική του υπόσταση κουβαλάει κάτι ηδονοβλεπτικό σ\’ αφήνει να δεις, να κάνεις σχέδια σε έχει βάλει στην ζωή του, σε κάνει να νιώθεις ότι οι εικόνες είναι δικές σου, τις έχεις, είναι μπροστά σου, αλλά παραμένει τοίχος. Μπορεί να σε ξεγελάσει εύκολα, η διαφάνεια όμως έχει κάτι ανάλαφρο και αισιόδοξο περικλείει έναν άλλο αέρα λίγο διαφορετικό από αυτόν που αναπνέεις.

Απόλλων Γλύκας