Άνω •

H γκαλερί fizz εγκαινιάζει στις 11 Σεπτεμβρίου την ομαδική έκθεση νέων
καλλιτεχνών απόφοιτων της σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου
Πανεπιστημίου με τίτλο Άνω•. Η έκθεση συνοψίζει δέκα διαφορετικές καλλιτεχνικές προτάσεις, των οποίων βασικό στοιχείο αποτελεί η έννοια του πειραματισμού. Επιτοίχιες  κατασκευές με υφάσματα, μικτές τεχνικές σε επίπεδες επιφάνειες, ζωγραφική και video art χαρακτηρίζουν την πολυμορφία αυτής της έκθεσης, αφήνοντας μια αίσθηση εναλλακτικής και φρέσκιας προσέγγισης  των μορφών και των τρόπων έκφρασης.

Η θεματική του ανθρώπινου σώματος καθορίζει το έργο της Κατερίνας Ζαφειροπούλου, η οποία συμμετέχει στην έκθεση, το οποίο προσεγγίζει σε διαφορετικές ηλικίες και σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο. Η μεγεθυμένη λεπτομέρεια ενός μέρους του σώματος, προβάλλεται ως μία επεξεργασμένη αφαιρετική επιφάνεια.

Η Βίκη Κορακάκη προτείνει ένα έργο αρκετά περίπλοκο, με διαφορετικά επίπεδα ερμηνείας, χειρονομίας και τεχνικής. Ξεπερνώντας το στάδιο της αναμονής, προβάλλει συμπλέγματα δύο εικόνων σε αντιδιαστολή κατάσταση ζωής και θανάτου όπως αναφέρει η ίδια.

Το έργο της Έλσας Κοτσώνη είναι ανθρωποκεντρικό. Η ανθρώπινη φιγούρα μέσω της διαδικασίας της επαλληλίας εμφανίζεται αφαιρετικά σχεδόν σχεδιαστικά σ’ ένα κενό ζωγραφικό χώρο. Αυτή η προσθετική χειρονομία δημιουργεί την αίσθηση της κίνησης, άρα και της μεταβλητότητας της εικόνας.

Η «υλιστική» ζωγραφική της Δέσποινας Κωνσταντίνου αναζητά μια ρομαντική πραγματικότητα όπου η ανθρώπινη ύπαρξη σχεδόν υπονοείται. Πρόκειται για μια ζωγραφική που βασίζεται στην χρήση και πολλαπλή επεξεργασία διαφορετικών υλικών (κολάζ, εφημερίδες, σχέδιο, ζωγραφική, φωτογραφία).
Το έργο της Δήμητρας Ντζάνη επικεντρώνεται στις παιδικές δράσεις, κινήσεις και πτώσεις. Επεξεργάζεται με «διάφανη» και «τρυφερή» χειρονομία το ζωγραφικό της πεδίο, με ενισχυμένη πολυχρωμία.

Η Κασσιανή Παππά αντικαθιστά την ζωγραφική πράξη (ζωγραφική επάνω σε τυπωμένα υφάσματα) μ’ ένα χρηστικό μέσο, το ύφασμα.

Το video-animation της Δέσποινας Σχοινά με τον τίτλο Επτά θανάσιμα αμαρτήματα διατυπώνει με χιουμοριστική και ταυτόχρονα κριτική προσέγγιση, την σχέση του ατόμου με την καθημερινή του πραγματικότητα.

Τέλος, η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του αστικού τοπίου οδηγεί την Δήμητρα Τζιομάκα μέσω της αποστασιοποίησης στην δημιουργία ενός έργου λιτού και ποιητικού, βασισμένου στη διαμάχη του σκότους και του φωτός.