Oι 13 ιστορίες για παλιοχαρακτήρες του Λεόν Μπλουά θα μπορούσαν να διαβαστούν ως δείγματα υποδειγματικής ανατομής όχι μοναχά του εσωτερικού ψυχισμού αλλά και του εξωτερικού κόσμου -ο οποίος, όπως και να το κάνουμε, συμβάλλει στη διαμόρφωση του πρώτου- μιας ανατομής έμπλεης χιούμορ, που διατηρεί τη γοητεία της και τη δύναμή της παρά την κτηνωδία του περικειμένου, εντός του οποίου και συντελείται.
Ο Λεόν Μπλουά, παρά την περίοδο κατά την οποία γράφει, και παρά τις μετέπειτα θεολογικές του αναζητήσεις -κι αλήθεια, παρά τις φανατικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις, και την αντιδραστικότητα που τον διέκρινε ως προσωπικότητα- στα συγκεκριμένα διηγήματα αποδομεί με εξαιρετικό τρόπο τις χειρότερες εκφάνσεις του ανθρώπινου χαρακτήρα χωρίς να δείχνει δογματισμό, αλλά ούτε και -ακόμη χειρότερα- διδακτισμό.
