«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις», υποστηρίζει ο Οδυσσέας Ελύτης. Όποια κι αν είναι η ομορφιά που αποτυπώνεται στα νησιά μας κάθε καλοκαίρι, μας έρχεται από περασμένες δεκαετίες. Λες κι η αισθητική αυτού του λαού ξοδεύτηκε αλόγιστα σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια και τώρα δεν υπάρχει πια τίποτε για να κοσμήσουμε το αιώνιο πέλαγος. Εκκλησάκια, μύλοι, αιγαιοπελαγίτικα σπιτάκια, στενοσόκακα, κι οι βάρκες στα μουράγια συνθέτουν ένα τοπίο που αιχμαλωτίζει την ματιά του παραθεριστή. Κι αναρωτιέται κανείς: Τα τελευταία σαράντα χρόνια, που τώρα, εν μέσω κρίσης, νοσταλγούμε, δεν υπήρξε ούτε μια τόση δα αισθητική πρωτοβουλία; Από τη θάλασσα της απληστίας όπου ασμένως βουτήξαμε δεν ανασύραμε παρά φύκια, πλαστικά κι οξειδωμένα κονσερβοκούτια. Σε διακόσια χρόνια από σήμερα πάλι από τον παλιό κόσμο θα αντλούμε εικόνες μαγείας. Τι απέμεινε λοιπόν από αυτή τη μεγάλη «γιορτή της ασημαντότητας»; Τίποτε! Μια μαύρη τρύπα στη διαδοχή των γενεών.