Το soundtrack της ζωής του Γκόραν Μπρέγκοβιτς

Γεννήθηκε στο Σαράγεβο στις 22 Μαρτίου του 1950 και φοίτησε για λίγα χρόνια σε μουσικό σχολείο, παίζοντας βιολί. Θεωρώντας τον ατάλαντο, το σχολείο τον απέβαλε, χωρίς αυτό να τον πτοήσει, καθώς θεωρούσε τον εαυτό του πιο πολύ τύπο της κιθάρας. Βέβαια, και το επόμενο σχολείο που πήγε τον απέβαλε για κακή διαγωγή, αλλά το τρίτο ήταν και το σχολείο που του παρείχε τη δυνατότητα να συμμετέχει στη σχολική μπάντα ως μπασίστας. Στα 16 του χρόνια μένοντας πλέον μόνος, χωρίς τη μητέρα του, στο Σαράγεβο έπαιζε παραδοσιακή μουσική σε καφετέριες, δούλευε σε οικοδομές και πουλούσε εφημερίδες.

Η ζωή με τους Kodeksi

Στα δεκαεννιά του ο Željko Bebek, ο τραγουδιστής των Kodeksi τον εντόπισε σε μία περφόρμανς και του ζήτησε να γίνει ο μπασίστας του συγκροτήματος. Μαζί τους έδινε συναυλίες σε μπαρ και strip clubs, ενώ ταξίδευε σε πόλεις όπως, το Ντουμπρόβνικ και τη Νάπολη. Οι επιρροές του εκείνης της περιόδου ήταν ο Eric Clapton και οι Cream. Η αναρχία των τελευταίων σάστιζε τις χορεύτριες ενώ γδύνονταν. Με τη συμβολή της μουσικής του Clapton, αλλά και της μητέρας του, σταμάτησε να εργάζεται ως μουσικός σε νυχτερινά κέντρα, πήρε τις απαραίτητες αποστάσεις από τα ναρκωτικά και επέστρεψε στο Σαράγεβο.

Λευκό Κουμπί ή Bijelo Dugme

Χάρη σε ένα ερωτικό τραγούδι του που μιλά για ένα λευκό κουμπί, το συγκρότημα που είχε δημιουργηθεί από μέλη των Kodeksi πήρε την ονομασία Bijelo Dugme, aka Λευκό Κουμπί. Η μουσική τους κινούνταν στα χνάρια των Led Zeppelin και των Black Sabbath με εμφανείς τσιγγάνικες αναφορές και τους μετέτρεψε σε ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας και των ευρύτερων Βαλκανίων. Ο Goran Bregović έγινε ροκ σταρ, αλλά ποτέ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για την άναρχη μουσική των Ρομά και των πνευστών τους, αφού αυτή η μουσική του θύμιζε την πανκ στο ξεκίνημα της, περισσότερο τρέλα παρά μουσική.

Ο συνθέτης κινηματογραφικών soundtracks

Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος εκείνος στράφηκε στη σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο. Η πρώτη του απόπειρα ήταν στην εθνογραφική ταινία του Emir Kusturica, Ο καιρός των Τσιγγάνων, αλλά συνέχισε γράφοντας μουσική για περισσότερες από 30 ταινίες. Ο ίδιος δηλώνει πως δεν είναι καλός κινηματογραφικός συνθέτης, αλλά αρκετά τυχερός, καθώς δημιούργησε το soundtrack επιτυχημένων ταινιών, όπως το Arizona Dream και το Underground και πάλι του Kusturica, αλλά και το Queen Margot του Patrice Chéreau. Τα τραγούδια αυτά, όπως το Ederlezi, Kalashnjikov, Ausencia, In the Death Car (σε συνεργασία με τον Iggy Pop), Le Matin, κάνουν κάθε σινεφίλ να νιώθει πως τον παρασύρουν πίσω στους μοναδικούς κόσμους των ιστοριών από όπου ξεπήδησαν.

Three Letters from Sarajevo

Έκτοτε, παρουσιάζει την χαρακτηριστική μουσική του ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο σε ένα tour δίχως τελειωμό, που διαρκεί περίπου 20 χρόνια. Το Three Letters from Sarajevo αποτελεί την πιο πρόσφατη δουλειά του, αλλά και ένα αφιέρωμα στην γενέτειρά του όπως την βίωσε πριν τον πόλεμο. Για όσο διάστημα, δηλαδή, η συμβίωση διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών φαινόταν εφικτή, αρμονική, αλλά και μια διαρκής πηγή έμπνευσης για τα νέα μυαλά της χώρας. Φέρνοντας μαζί καλλιτέχνες από διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα, ο βασιλιάς της βαλκανικής μουσικής συνθέτει το soundtrack που συνοδεύει τη δική του πολυτάραχη ζωή, αλλά και αυτή της γενέθλιας πόλης του, η οποία φαίνεται πλέον να έχει χάσει κάτι από τον πρότερο χαρακτήρα της.