Πάμπλο Πικάσο

Πάμπλο Πικάσο:

Έργα, πίνακες, προσωπογραφίες, περίοδοι, ειδήσεις και άρθρα για τον Πάμπλο Πικάσο (Pablo Picasso)

Ο Πάμπλο Πικάσο (Pablo Ruiz y Picasso, 25 Οκτωβρίου 1881 – 8 Απριλίου 1973) ήταν Ισπανός ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, ποιητής, σκηνογράφος και δραματουργός.

Είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ού αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.

Γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας όπου πέρασε και τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, τα έλαβε από τον πατέρα του, ο οποίος δίδασκε σε διάφορες ακαδημαϊκές σχολές. Ο ίδιος ο Πικάσο ξεκίνησε να ζωγραφίζει σε πολύ μικρή ηλικία και έδειξε από νωρίς δείγματα του ταλέντου του.

Το 1897 στη Μαδρίτη ήρθε σε επαφή με έργα κορυφαίων ζωγράφων όπως Φρανθίσκο Γκόγια και Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Ελ Γκρέκο) κ.ά. Τα έργα αυτών και άλλων καλλιτεχνών όπως ο Πωλ Σεζάν, ο Πωλ Γκωγκέν, ο Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ, ο Εντγκάρ Ντεγκά, ο Ανρί Ρουσσώ και ο Ζαν Ογκύστ Ντομινίκ Ενγκρ, θα αιχμαλωτίσουν τη φαντασία του Πικάσο σε διάφορες περιόδους της μακρόχρονης σταδιοδρομίας του.

Στο έργο του ο Πικάσο στράφηκε πολλές φορές στην ιστορία της τέχνης για να αντλήσει τα θέµατά του. Δεν επηρεάστηκε μόνο, αλλά ένιωθε κατά καιρούς την ανάγκη δηµιουργίας παραλλαγών πάνω στα έργα ζωγράφων όπως οι Ντιέγο Βελάθκεθ, Φρανθίσκο Γκόγια, Εντουάρ Μανέ, Ρέµπραντ, Βίνσεντ βαν Γκογκ και Ευγένιου Ντελακρουά. Επανειληµµένα ο Πικάσο φιλοτέχνησε πλήρη σειρά παραλλαγών πάνω σε ένα συγκεκριµένο έργο, µε διασηµότερη ίσως τη σειρά του για τις “Δεσποινίδες των τιµών” του Ντιέγο Βελάθκεθ αποτελούµενη από 58 ξεχωριστές εικόνες.

Εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα το 1905 στο Παρίσι και ήδη τα έργα του είχαν κερδίσει την εύνοια των διάσημων συλλεκτών Λίο και Γερτρούδη Στάιν αλλά και άλλων μελών του κύκλου τους. Οι Στάιν είχαν το θρυλικό πλέον διαμέρισμα στην οδό ντε Φλερί όπου εκεί συναντήθηκαν οι κεντρικές μορφές του μοντερνισμού στη λογοτεχνία και την τέχνη, όπως οι Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, Έζρα Πάουντ, Σίνκλερ Λιούις, Πάμπλο Πικάσο, Ανρί Ματίς κ.ά.

Στο Παρίσι κατά την διάρκεια της ζωής του ο Πικάσο έγινε μέλος ενός κύκλου διανοούμενων που περιλάμβανε τους Γκιγιώμ Απολλιναίρ, Μαξ Ζακόμπ, Πωλ Ελυάρ, Ζαν Κοκτώ, Ερίκ Σατί, Αντρέ Μπρετόν, Ζουάν Μιρο, Αμεντέο Μοντιλιάνι, Αλφρέ Ζαρρύ, Ζαν Πωλ Σαρτρ κ.ά. Με κάποιους από αυτούς δημιούργησε φιλική σχέση.

Λόγω της ποικιλομορφίας αλλά και της χρονικής έκτασης που παρουσιάζει το έργο του Πικάσο, χωρίζεται συνήθως σε διαφορετικές περιόδους. Οι κυριότερες από αυτές είναι:

–Μπλε ή Γαλάζια περίοδος (1901-1904): οι πίνακες του Πικάσο, αυτής της περιόδου, χαρακτηρίζονται από το μπλε χρώμα ή αποχρώσεις του και συμβολίζουν μία συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο της ζωής του. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του ανήκουν σε αυτή, απεικονίζοντας ακροβάτες, αρλεκίνους, πόρνες, επαίτες και καλλιτέχνες. Η μπλε περίοδος περιλαμβάνει πίνακες που ολοκληρώθηκαν κυρίως στο Παρίσι αλλά είναι περισσότερο επηρεασμένοι από την ισπανική ζωγραφική.

–Ροζ ή Ρόδινη περίοδος (1905-1907): Στους πίνακες αυτής της περιόδου, κυριαρχούν τα κεραμικά χρώματα και οι γήινοι τόνοι, ενώ συχνά χαρακτηρίζονται ως περισσότερο λυρικοί και εύθυμοι. Θεωρείται η περίοδος κατά την οποία ο Πικάσο επηρεάστηκε περισσότερο από τη γαλλική ζωγραφική.

–Αναλυτικός κυβισμός (1907-1912): είναι η τεχνοτροπία που ανέπτυξε ο ίδιος ο Πικάσο μαζί με τον Μπρακ και ένας από τους δύο βασικούς τομείς του ρεύματος του κυβισμού.

–Συνθετικός κυβισμός (1912-1915): η περίοδος κατά την οποία ο Πικάσο και ο Μπρακ εξέλιξαν την κυβιστική οπτική, χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ.

Οι επόμενες περίοδοι στο έργο του Πικάσο περιλαμβάνουν μια στροφή του σε περισσότερο κλασικές μορφές και ένα μεσογειακό πνεύμα (1916-1924), την αλληλεπίδρασή του με το υπερρεαλιστικό κίνημα στα μέσα της δεκαετίας του 1920, την ενασχόλησή του με τη γλυπτική (από τα τέλη της δεκαετίας του ’20) καθώς και το έργο που πραγματοποίησε μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Μερικά από τα δημοφιλή του έργα είναι: “Ο γέρος κιθαρίστας” (1903), “Η ζωή” (1903), “Οικογένεια Σαλτιμπάγκων” (1905), “Προσωπογραφία της Γερτρούδης Στάιν” (1906), “Οι δεσποινίδες της Αβινιόν” (1907), “Ο Ακορντεονίστας” (1911), “Αρλεκίνος” (1915), “Οι μουσικοί με τις μάσκες” (1921), “Τρεις μουσικοί” (1921), “Ο ακροβάτης” (1930), “Κορίτσι μπροστά σε καθρέφτη” (1932), “Το όνειρο” (1932), “Γκερνίκα” (1937), “Η γυναίκα που κλαίει” (1937), “Η χαρά της ζωής” (1946) κ.ά.