Αντρέι Ταρκόφσκι

Αντρέι Ταρκόφσκι:

Ταινίες, βιβλία, ποιήματα, αποφθέγματα, άρθρα και όλα τα νέα για τον Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky)

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 1986) ήταν Ρώσος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και θεωρητικός κινηματογράφου.

Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και πιο σημαντικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του ρωσικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Οι ταινίες του διερεύνησαν πνευματικά και μεταφυσικά θέματα, και φημίζονται για τον αργό ρυθμό και τη μεγάλη διάρκεια, τις ονειρικές οπτικές εικόνες και την ενασχόληση με τη φύση και τη μνήμη.

Γεννήθηκε στο χωριό Ζαβράγιε και ήταν γιός του σημαντικού ποιητή Αρσένι Ταρκόφσκι. Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά.

Από τα μέσα του 1950 και έπειτα χαλάρωσαν λίγο οι κοινωνικοί περιορισμοί στην Ρωσία και επέτρεψαν μια περιορισμένη εισροή ταινιών, βιβλίων και μουσικής από την Ευρώπη και την Αμερική. Αυτό επέτρεψε στον Ταρκόφσκι να δει ταινίες των Ιταλών Νεο ρεαλιστών, του Γαλλικού Νέου Κύματος και σκηνοθετών όπως Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, Ακίρα Κουροσάβα, Λουίς Μπουνιουέλ, Ρομπέρ Μπρεσόν, Αντζέι Βάιντα και Κέντζι Μιζογκούτσι.

Φοίτησε από το 1956 για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης) με δάσκαλο τον Μιχαήλ Ρομ.

Στις τελικές εξετάσεις παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, με τίτλο “Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας” (1960) διάρκειας σαράντα έξι λεπτών.

Η διεθνής αναγνώριση του ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, “Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν” (1962), η οποία κέρδισε τρεις “Χρυσούς Λέοντες” στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας.

Επόμενη κινηματογραφική ταινία του αποτέλεσε η επική παραγωγή “Αντρέι Ρουμπλιόφ” (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.

Την δεκαετία ΄70 παρουσιάζει τις ταινίες “Σολάρις” (1972), “Ο Καθρέφτης” (1975) και “Στάλκερ” (1979).

Σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Πραγματοποίησε το 1983 για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας “Νοσταλγία” η οποία παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, το Βραβείο FIPRESCI και το Βραβείο της Οικουμενικής Κριτικής Επιτροπής.

Μετά τις Κάννες, πήγε στο Λονδίνο για να σκηνοθετήσει και να χορογραφήσει την όπερα “Μπορίς Γκοντουνόφ” στη Βασιλική Όπερα υπό τη μουσική διεύθυνση του Κλάουντιο Αμπάντο και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.

Η τελευταία του ταινία “Η θυσία” (1986), η οποία γυρίστηκε στη Σουηδία κέρδισε τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον κινηματογράφο και την τέχνη με τίτλο “Σμιλεύοντας τον χρόνο” και το οποίο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα χρόνο αργότερα από τις Εκδόσεις Νεφέλη.