Παγκόσμια Ημέρα Τζαζ: 8 albums που δεν θα έπρεπε να λείπουν από τη δισκοθήκη ενός λάτρη της jazz

Για όλους τους λάτρεις της μουσικής jazz διεθνώς, η τελευταία μέρα του Απριλίου κατέχει μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς έχει ανακηρυχθεί από την Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) ως Παγκόσμια Ημέρα της Jazz Μουσικής. Δυστυχώς, λόγω των εξελίξεων και της εξάπλωσης της πανδημίας, δεν θα διεξαχθούν οι χιλιάδες συναυλίες που κάθε χρόνο διοργανώνονται παγκοσμίως σε περισσότερες από 190 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης συναυλίας που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί φέτος, στο Κέιπ Τάουν.

Ωστόσο, το κοινό θα μπορεί να παρακολουθήσει διαδικτυακά, τόσο την καθιερωμένη παγκόσμια εορταστική συναυλία όπου συμμετέχουν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς jazz μουσικής σκηνής, όσο και άλλες μεμονωμένες μουσικές εκδηλώσεις.

Θέλοντας και εγώ με τον τρόπο μου να τιμήσω τη σημερινή ημέρα, έχω συγκεντρώσει σε μια μικρή λίστα, κάποιους δίσκους που έχουν δικαίως χαρακτηριστεί ως αριστουργήματα και αποτελούν ορόσημα, όχι μόνο για την εξέλιξη του μουσικού αυτού είδους, αλλά και για εμένα προσωπικά, καθώς με έκαναν να αγαπήσω την jazz. Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα και η τελική επιλογή αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό την προσωπική μου προτίμηση, καθώς η λίστα που ακολουθεί, θα μπορούσε αναμφίβολα, να περιλαμβάνει δεκάδες ακόμα καλλιτέχνες που συγκαταλέγονται στους μουσικούς θρύλους με αξιοσημείωτη συνεισφορά στην jazz και τη μουσική εν γένει.

John Coltrane – Blue Train (1958) 

Ο δίσκος «Blue Train» ηχογραφήθηκε από τον John Coltrane λίγο προτού συμπληρώσει τα 32 του χρόνια και θεωρείται ένα από τα κλασσικά albums που πρέπει να έχει ένας λάτρης της jazz στη δισκοθήκη του. Με αυτόν τον εξαιρετικό δίσκο, ο μεγάλος Αμερικανός σαξοφωνίστας, υπό τη συνοδεία πέντε εκπληκτικών μουσικών, καθιερώθηκε τόσο ως συνθέτης όσο και ως μουσικός.

 Wayne Shorter – Speak No Evil (1966)

Ο δίσκος «Speak No Evil» του Wayne Shorter -ο τρίτος του με την εταιρία Blue Note- αποτελεί ένα ατμοσφαιρικό μουσικό αριστούργημα, όπου αναμειγνύονται με εξαιρετικό τρόπο hard bop και modal jazz στοιχεία τα οποία κατακλύζουν τον ακροατή μέσα από τη θαυμάσια δουλειά ενός all-star κουιντέτου αποτελούμενου από τον Wayne Shorter, τον Freddie Hubbard, τον Herbie Hancock, τον Ron Carter και τον Elvin Jones.

Art Blakey and the Jazz Messengers – Moanin’ (1959)

Ένας δίσκος-διαμάντι από τον διάσημο πρωτοπόρο μουσικό Art Blakey ο οποίος αποτελεί έναν από τους δημιουργούς του bebop στυλ στα ντραμς, αλλάζοντας τον ήχο της jazz μέσα από μια νέα προσέγγιση στον τρόπο που παίζονται τα κρουστά, ενσωματώνοντας στοιχεία swing, blues, funk και hard bop και αφήνοντας το αποτύπωμά του στην ιστορία. Στο δίσκο αυτό που κινείται σε gospel, blues, hard bop και swing ρυθμούς συνοδεύεται από τη διάσημη μπάντα του, The Jazz Messengers, που αποτέλεσε την αφετηρία για την καριέρα πολλών καλλιτεχνών, όπως, μεταξύ άλλων, των Wayne Shorter, Clifford Brown, Horace Silver, Freddie Hubbard, Keith Jarrett και Wynton Marsalis.

 Miles Davis – Kind of Blue (1959)

Ίσως το πιο διάσημο jazz album όλων των εποχών και με τη μεγαλύτερη επιρροή στον καλλιτεχνικό κόσμο από κάθε άλλο δίσκο, από έναν μουσικό που υπήρξε η κεντρική φιγούρα του είδους κατά τον 20^ο αιώνα, τον μοναδικό Miles Davis. Το «Kind of Blue» είναι ένα διαχρονικό album το οποίο έχει δικαίως ονομαστεί ως ένα από τα καλύτερα jazz albums όλων των εποχών και αποτελεί σταθμό στην ιστορία της jazz, καθώς  πρόκειται για την αρχή του ιδιώματος της modal jazz. Στην ηχογράφηση του συγκεκριμένου δίσκου συμμετέχει ένα πραγματικό all-star μουσικό σχήμα, με τον John Coltrane και τον Cannonball Adderley στα σαξόφωνα και τον Bill Evans στο πιάνο. Ανήσυχος, πρωτοπόρος, εκφραστικός και δημιουργικός: όλα τα στοιχεία που ξεχώριζαν τον Davis ως καλλιτέχνη, είναι απόλυτα εμφανή σε κάθε μελωδία που ακούγεται στο album αυτό.

Art Tatum – The Genius of Art Tatum Volume 1 (1953)

Ο Art Tatum, ένας βιρτουόζος πιανίστας που έχει αναγνωριστεί ως ο μεγαλύτερος πιανίστας όλων των εποχών, επαναπροσδιόρισε τον ρόλο του πιάνου στην jazz μουσική και βασιζόμενος στην stride, δημιούργησε ένα δικό του στυλ και έτσι, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα αυτή. Η δεξιοτεχνία, η ρυθμική πολυπλοκότητα, η ταχύτητα, η αυτοσχεδιαστική του ικανότητα και η φαντασία είναι τα χαρακτηριστικά του στοιχεία που  αποτυπώνονται στη μουσική του, και ο πρώτος από τους 11 τόμους της σειράς «The Genius of Art Tatum» είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του μεγάλου ταλέντου του Tatum.

Dave Brubeck Quartet – Time Out (1959)

Το θαυμάσιο κουαρτέτο του Dave Brubeck που, πέρα από τον ίδιο στο πιάνο, περιελάμβανε τον Paul Desmond (άλτο σαξόφωνο), τον Eugene Wright  (μπάσο) και τον Joe Morello (ντραμς), μέσα από το δίσκο αυτό, προσέφερε μια εξισορροπημένη προσέγγιση στην jazz μουσική σκηνή της εποχής, που είχε τότε κατακλυστεί από τον Ornette Coleman με το μανιφέστο του για την free jazz, «The Shape Of Jazz To Come». Ο Dave Brubeck, κύριος εκφραστής της cool jazz, μέσα από την εξαιρετική του δουλειά, εισήγαγε νέα ρυθμικά μοτίβα στην jazz και με τις πολύ όμορφες μελωδίες ταξιδεύει τον ακροατή σε απρόβλεπτα μουσικά μονοπάτια.

 Sonny Rollins Quartet – Saxophone Colossus (1957)

Στο album «Saxophone Colossus», όπου πρωταγωνιστεί το εξαίσιο κουαρτέτο του Sonny Rollins, η καλλιτεχνική ιδιοφυία και το ελεύθερο πνεύμα του Αμερικανού, κατέχουν κεντρικό ρόλο και οδηγούν κάθε μελωδία. Η αξεπέραστη αυτοσχεδιαστική ικανότητα και το ταλέντο του Rollins συναντούν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα και το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι μαγικό. Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για τη δισκογραφική δουλειά που καθιέρωσε τον Αμερικανό μουσικό και συνθέτη στο χώρο της jazz, ενώ κάποια κομμάτια του δίσκου αυτού μετατράπηκαν σε jazz standards.

Charlie Parker and Dizzy Gillespie – Bird and Diz (1952)

Ο πρωτοπόρος σαξοφωνίστας Charlie Parker συναντά τον βιρτουόζο τρομπετίστα Dizzy Gillespie σε έναν εκπληκτικό bebop δίσκο από δύο καλλιτέχνες που άλλαξαν την jazz και αναμφίβολα, έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην ιστορία και εξέλιξη του είδους στη σύγχρονη εποχή, εισάγοντας μια νέα προσέγγιση με μια ρυθμική και αρμονική πολυπλοκότητα, πρωτόγνωρη για την jazz έως εκείνη την εποχή. Πρόκειται για την τελευταία τους από κοινού δισκογραφική δουλειά η οποία είναι πραγματικά υπέροχη και καταφέρνει να ακούγεται το ίδιο φρέσκια, ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα.