Ο σπουδαίος Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει κάποτε πως επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου ενώ ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ είχε δηλώσει «Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα». Και τα δύο αποφθέγματα ταιριάζουν γάντι σε αυτό το εξαιρετικά εμπνευσμένο βιβλίο που αφορά σε όλους και αγγίζει κάθε σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος προσπαθεί να επιτυγχάνει καθημερινά στόχους στη ζωή του. Είναι μια ιστορία που καθρεφτίζει τις αγωνίες και τις ανησυχίες του σήμερα, της καθημερινή πάλης προς την τελειότητα. Καθώς όμως όπως είχε πει ο Νταλί μην φοβάστε την τελειότητα, δεν θα την πετύχετε ποτέ, ο άνθρωπος του σήμερα και του αύριο δεν έχει λόγο να φοβάται τις αποτυχίες του γιατί αυτές είναι το οξυγόνο για μελλοντικές επιτυχίες. Το όπλο που χρειάζεται είναι η καρτερικότητα και η υπομονή, η προσήλωση στις αξίες και στις αρχές που καθείς οφείλει να πρεσβεύει χωρίς να παρεκκλίνει από τον στόχο του και χωρίς να θυσιάζει την αξιοπρέπειά του για να πετύχει πιο γρήγορα τους στόχους του.
Κατακτώντας την κορυφή έχοντας πρώτα αγγίξει το βάθος του πηγαδιού
Η Κέιτ Γουίλκοξ, γραμματέας σε περιοδικό Week + Week, αποτελεί το πρόσωπο το οποίο πρωταγωνιστεί σε αυτό το τόσο εύληπτα γραμμένο βιβλίο, το τόσο εμπνευσμένο αλλά και τόσο χρήσιμο. Διότι οι ιστορίες που εμπνέουν δεν χρειάζεται να είναι μεγαλεπήβολες και εντυπωσιακές, συνήθως δεν είναι ιστορίες λάμψης, είναι ιστορίες απλές και προσιτές, ιστορίες που προκύπτουν από ανθρώπους καθημερινούς, ανθρώπους μαχητές της ζωής, ανθρώπους της διπλανής πόρτας που παλεύουν καθημερινά με βάση τα ιδανικά τους και πολλοί από αυτούς είναι αθόρυβοι και σχεδόν αόρατοι. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή της Κέιτ. Η ίδια κλήθηκε μια μέρα από τον υπεύθυνό της να αναλάβει να πάρει συνέντευξη από έναν πολύ σημαίνον πρόσωπο της επιχειρηματικότητας, έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε δεχτεί να παραχωρήσει συνέντευξη σε κανέναν. Ο διευθυντής της λοιπόν την κάλεσε στο γραφείο του για να της αναθέσει αυτή την δύσκολη αποστολή και η ίδια με το όνειρο για τη δημοσιογραφία πάντα μέσα της να σιγοκαίει αν και δίστασε γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό της κατάλληλο είπε το τελικό ναι. Ο διάλογος είναι σημαντικός καθώς η Κέιτ είχε ένα χαμηλό και πολύ σεμνό χαρακτήρα, μια κοπέλα όμως με φιλοδοξίες και ανεξάντλητες εσωτερικές δυνάμεις.
Παράλληλα με αυτή την επιτυχία, η Κέιτ βίωνε μια σχέση μάλλον χειριστική από μέρους του συντρόφου της, μια σχέση όχι επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος, μια σχέση ιδιαίτερη άστατη, σαν η ίδια να μην σήμαινε κάτι για τον σύντροφό της, τον Μάρτιν. Η επιτυχία της αυτή έδειξε πολλά για τη σχέση της και ανάδειξε το γεγονός πως η ίδια δεν ήταν ικανοποιημένη από την συμπεριφορά του δικού της ανθρώπου, έτσι όπως η ίδια το πίστευε τόσο καιρό. Συναισθηματικά λοιπόν απών και όχι ιδιαίτερα υποστηρικτικός με τη δουλειά της, ο Μάρτιν μάλλον υπήρξε αδιάφορος για τα θέλω της Κέιτ και η ίδια άρχισε να νιώθει ανασφαλής και δυσαρεστημένη. Η ιστορία δεν εκτυλίχθηκε και πολύ καλά για την ίδια καθώς η περίφημη και πολυαναμενόμενη συνέντευξη αν και στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία δεν δημοσιεύτηκε ποτέ καθώς ο επιτυχημένος και ξακουστός διευθύνων σύμβουλος κατηγορήθηκε για οικονομικές ατασθαλίες και άρα η δημοσίευση πάγωσε μέχρι νεωτέρας.
Η ίδια βρέθηκε, μετά από αυτήν την απρόσμενη εξέλιξη, βρέθηκε λοιπόν εν κενώ να προσπαθεί να συνέλθει από την απότομη ακύρωση του προγράμματος της έκδοσης της συνέντευξης και να συνειδητοποιήσει πως θα συνέχιζε να εργάζεται ως γραμματέας καθώς δεν της ανατέθηκε καμία ανάλογη συνέντευξη. Εδώ έγκειται η αλλαγή στην ψυχολογία και στις αποφάσεις της καθώς το καμπανάκι της υποτιθέμενης αποτυχίας δεν ήταν παρά το εναρκτήριο λάκτισμα και η επανεκκίνηση στη ζωή της, ο δρόμος για την επιτυχία που θα ερχόταν λίγο καιρό αργότερα. Κλήθηκε μετά από την αθώωση του επιχειρηματία να επανέλθει με νέα συνέντευξη καθώς η άλλη είχε ξεχαστεί, τότε όμως ήταν που ήρθε η δική της ώρα, η ώρα της αλήθειας της και της ανύψωσης ενός τείχους αξιοπρέπειας. Αρνήθηκε λοιπόν στον διευθυντή της, ο οποίος της ζήτησε για ακόμα μια φορά να αναλάβει την νέα συνέντευξη και πέρα από αυτό όταν ο ίδιος την έφερε προ απόλυσης αν τυχόν δεν συμφωνούσε η ίδια παραιτήθηκε με ανάστημα δηλώνοντας απερίφραστα πως ποτέ δεν είχε ουσιαστικά πιστέψει στις δυνατότητές της. Αυτό αποτέλεσε λοιπόν την απαρχή ενός κύκλου επιτυχιών για την ίδια, μια νέα σταδιοδρομία, μια μεταβολή στην πυξίδα του καραβιού της ζωής της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Να επισημάνουμε εδώ πως διέλυσε την σχέση της με τον Μάρτιν χωρίς δεύτερη συζήτηση και κατάφερε μέσα σε λίγο διάστημα να πάρει τα ηνία της ζωής της με σεβασμό πρώτα στον εαυτό της. Εν τω μεταξύ βελτίωσε και τη σχέση της με την κόρη της Ρόουζ με την οποία είχανε πολλές προστριβές τόσα χρόνια από το γεγονός πως η κόρη της έκανε τη δική της επανάσταση και εκείνη αντιδρούσε στις εξάρσεις και στις αντιδράσεις του χαρακτήρα της. Κανείς δεν πέτυχε λέγοντας ναι σε όλα και αποδεχόμενος κάθε πρόταση που ποδοπατά την υπόστασή του ως επαγγελματία και ως άνθρωπο. Τόσο ο διευθυντής της όσο και ο σύντροφός της την είχαν δεδομένη και κάθε φορά που την χρειάζονταν εκείνη ήταν εκεί παρούσα και διαθέσιμη. Όταν λες ναι σε όλα ανήκεις στην ιστορία, όταν λες όχι γράφεις ιστορία, αυτό ήταν το δικό της μήνυμα και ήθελε να ακουστεί παντού. Στην πορεία της ιστορίας, η ίδια βρήκε δουλειά στο περιοδικό Time πραγματοποιώντας το παντοτινό όνειρό της να εργαστεί ως δημοσιογράφος. Πλέον, ο μισθός της ήταν πολύ ικανοποιητικός, έγραφε άρθρα επιτυχημένα και έτυχε μετά από χρόνια να συναντήσει τον μεγαλοεπιχειρηματία Τζεφ Μπάκλει στο δρόμο καθώς ο ίδιος είχε απολυθεί από τη θέση του. Ο Τζεφ Μπάκλει όμως είναι το σημείο αναφοράς στην ιστορία της Κέιτ, ένας άνθρωπος που βρέθηκε στο διάβα της και αποτέλεσε την γέφυρα ώστε η ίδια να μεταπηδήσει από την αποτυχία στην επιτυχία, μια απόσταση που η ίδια διένυσε μέσα σε λίγο διάστημα αποδεικνύοντας περίτρανα στον εαυτό της πως τίποτε δεν είναι αδύνατον όταν έχεις τη δύναμη και τη θέληση να το επιτύχεις.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο αλιευτής του φωτός»
«Κάποιες φορές είναι απαραίτητο να κάνουμε μια στάση και να βάζουμε τη φαντασία μας να δουλέψει. Και αυτό μας βοηθά να ξεπεράσουμε τον κομφορμισμό. Αν κάποιος δεν σταματά ποτέ για να βάλει τα πράγματα σε προοπτική, όλα θα συνεχίσουν να του φαίνονται καλά»
Διαβάστε επίσης:
Francesc Puigpelat – Ο αλιευτής του φωτός: Ένα βιβλίο για την «Απελευθέρωση από την Τελειότητα»
