Ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης εμφυσά στην ποίησή του μια οικονομία και ένα μέτρο, που θαρρεί κανείς ότι κρατά την ισορροπία απέναντι σε έναν βίο θυελλώδη και εν πολλοίς ριψοκίνδυνο. Μαζί με το απροσχημάτιστα εξομολογητικό ύφος του και τις εκκλήσεις του για οίκτο, τους στίχους του φωτίζει και μια ριπή παρρησίας, κάτι που προσδίδει στο ποιητικό του έργο μια αύρα καθαρτικής τελετουργίας.

Αυτή ακριβώς τη διάσταση της ποίησης του Λαπαθιώτη συλλαμβάνει ο Γιάννης Σκουρλέτης της Bijoux de kant με μια αισθητικά άρτια προσέγγιση, κομίζοντας μια μουσικοθεατρική περφόρμανς βασισμένη στη μουσική, στη φωνή και στην λειτουργία του σώματος. Εδώ η δραματουργία συνίσταται στο πώς μεταπλάθεται η ζωντανή εικόνα του ποιητικού στίχου σε έκφραση μέσα από τη μουσική, πώς δηλαδή η ποίηση, εισερχόμενη στο σύμπαν των ήχων, μεταπλάθεται σε μουσικό λόγο και πώς όλο αυτό το σύμπλεγμα γεννά την κίνηση ως μεταφυσική περιδιάβαση στον βιωματικό χώρο: αρχικά σε έναν περίκλειστο -ένα φοβικό καταφύγιο παθών και επιθυμιών- και κατόπιν έξω από αυτόν ως στάση παρατήρησης και απελευθέρωσης.

Η μουσική του Χρίστου Θεοδώρου, δεξιοτεχνικά και αισθαντικά ερμηνευμένη από τον πιανίστα Αλέξανδρο Αβδελιώδη, μετατρέπεται σε μια επιμέρους δραματουργία εντός της συνολικής. Δημιουργεί πτυχώσεις και διαδρομές, μέσα από τις οποίες μπορούμε να διακρίνουμε πιο φωτεινές τις σκέψεις και πολύ εναργέστερα την ψυχή αυτού του αιρετικού όσο και ιδιαίτερου ποιητή του αισθητισμού και του αισθησιασμού. Άλλοτε ελληνοπρεπής και λαϊκότροπη και άλλοτε με μια στοχαστικότητα που παραπέμπει στη σχολή του μιούζικαλ του Στίβεν Σόντχάιμ, η μουσική της παράστασης πλέκει τους δικούς της, ισχυρούς, ιστούς γύρω από τη σκηνική πραγματικότητα. Τότε είναι που ο κινησιολογικός κώδικας του Διονύση Νικολόπουλου έρχεται να ενώσει τις μουσικές ατμόσφαιρες με την ενσώματη, όσο και αέρινη, ανάρια και σχεδόν φασματική παρουσία του ερμηνευτή, ανακαλώντας κάτι από τα περιβάλλοντα του Άππια. Μέσα στους σεμνούς και διακριτικούς φωτισμούς του Γιώργου Μαρουλάκου, ο Οdy Icons αποδίδει με εσωτερικότητα, αλλά και με μια συνειδητοποιημένη απλότητα και αξιοθαύμαστη ακρίβεια τις μελοποιήσεις, ακολουθώντας πιστά το νήμα που δημιουργεί την αλληλουχία τους και την υπόγεια περιπατητική τους.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Με μια αίσθηση χειροποίητης δημιουργίας, με ακόμα νωπές τις οσμές από τις τριβές της σμίλης του καλλιτέχνη, το «Κάπου περνούσε μια φωνή» του Γιάννη Σκουρλέτη αναδίδει για 70 λεπτά ένα άρωμα έμπνευσης, συγκίνησης, γλυκιάς κατανόησης και δεκτικότητας, αν μη τι άλλο, θέρμης και ανθρωπιάς.

Photo credits: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Διαβάστε επίσης:

Κάπου περνούσε μια φωνή: Παράσταση με ποίηση του Λαπαθιώτη στο bijoux de kant HOOD art space