Η καραντίνα σκοτώνει τον έρωτα και το σινεμά τον ανασταίνει

«Και αν οι εραστές χαμένοι είναι, η αγάπη δεν θα χαθεί» έγραψε κάποτε ο Ντύλαν Τόμας, προβλέποντας το δυσήνιο μέλλον των ερωτικών σχέσεων στους καιρούς της πανδημίας που μαστίζει τον πλανήτη… και το σινεμά κούνησε «το κεφάλι του» καταφατικά και συγκαταβατικά.

Ο έρωτας

Πολλοί είναι αυτοί που θα πούνε πώς το μείζον πρόβλημα μας τους καιρούς που διανύουμε , δεν είναι ο έρωτας. Ας μας επιτρέψουν, αυτοί οι κάποιοι, να διαφωνήσουμε. Για εμάς, τους απελπισμένους ρομαντικούς, η αναγκαστική καραντίνα , η οποία φονεύει βιαίως τον έρωτα, είναι μια κατάσταση «αισχρή» πλήρως εξουσιαστική και αντεπαναστατική. Όπως τα δικαιώματα μας, τα οποία πάλεψαν και παλέψαμε για να κατακτήσουμε και δεν θα τα χαρίσουμε ούτε θα τα διαπραγματευτούμε, έτσι αρνούμαστε να απαρνηθούμε τον έρωτα σε όλες του τις εκφάνσεις, γιατί είναι ο μόνος θεός, στον οποίον πιστεύουμε ακράδαντα και προσκυνούμε ολόκληρη την ύπαρξη μας. Το σινεμά πιστεύει στο «θεό» μας, τον έρωτα.

Η τέχνη και ιδιαιτέρως η 7 η τέχνη, ανέκαθεν υμνούσε τον έρωτα. Με την σειρά του λοιπόν ο κινηματογράφος, «βλέποντας» μας να υποφέρουμε από πλήξη και από έλλειψη ανεκτίμητων ερωτικών συναισθημάτων, διακρίνοντας παράλληλα το πείσμα μας να μην «παραδοθούμε» στην χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, μας θύμισε με τις ρομαντικές του ταινίες, για τι παλεύουμε και τι «προσκυνάμε». Έχουμε και λέμε λοιπόν…

Iστορία Έρωτα και Αναρχίας

Πρόκειται για ιταλική ταινία (1973) , σε σκηνοθεσία Λίνα Βερτμίλερ. Λίγο καιρό πρίν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας νεαρός αγρότης αποφασίζει να σκοτώσει τον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι με την βοήθεια μιας αναρχικής συντρόφισσας του, η οποία εργάζεται σε οίκο ανοχής. Τι γίνεται όμως όταν την ιδεολογική αποστολή, την εμποδίζει ο έρωτας;

Πρόγευμα στο Τίφανις

Η ταινία «Πρόγευμα στο Τίφανις» ( 1961) είναι αμερικανικής παραγωγής σε σκηνοθεσία Μπλέικ Έντουαρντς με πρωταγωνίστρια την Όντρει Χέπμπορν. Η Χόλυ Γκολάιτλι, μια νεαρή γυναίκα στην Νέα Υόρκη έχει επιλέξει να συντηρεί τον ευατό της από την επαφή με πλούσιους άνδρες. Της αρέσουν τα πάρτυ και ο ανέμελος τρόπος ζωής. Στην πολυκατοικία που διαμένει, μετακομίζει ο συγγραφέας τον Πωλ Βάρτζακ. Σιγά, σιγά αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση και ανακαλύπτουν μέσω αυτής, τις κρυφές πτυχές του εαυτού τους που αγνοούσαν.

Καζαμπλάνκα

Πρόκειται για αμερικανική ταινία (1942), σε σκηνοθεσία Μάικλ Κέρτιζ. Είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο Everybody Comes to Rick’s των Τζοάν Άλισον και Μάρεϊ Μπέρνετ. Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ένας Αμερικάνος βρίσκει ξανά την παλιά αγαπημένη του, η οποία είναι παντρεμένη με άλλον. Η ταινία διακατέχεται από το εξής δίλλημα : Να βοηθήσει ο Αμερικάνος τον αντιστασιακό άντρα της αγαπημένης του να φύγει από το Μαρόκο και να συνεχίσει τον αγώνα του; «Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι (We’ll always have Paris)»…

Η Ζωή της Αντέλ

Η γαλλικής παραγωγής ταινία με τίτλο «Η ζωή της Αντέλ» (2013) σε σκηνοθεσία Αμπντελατίφ Κεσίς διαπραγματεύεται μια ιστορία ομόφυλου έρωτα. Μια νεαρή μαθήτρια, η Αντέλ, γνωρίζει την Έμα μια κοπέλα με τα χαρακτηριστικά μπλε μαλλιά της , με την οποία θα ερωτευτούν παράφορα. Θα ζήσουν ένα περιπετειώδη έρωτα αλλά με έντονες δυσκολίες λόγω της ομοφοβίας και του κοινωνικού ρατσισμού.

Αμελί

Γαλλική ρομαντική ταινία του 2001, σε σκηνοθεσία Ζαν –Πιέρ Ζενέ. Μια νεαρή και ντροπαλή κοπέλα, η οποία εργάζεται ως σερβιτόρα , προσπαθεί διακαώς να φτιάξει τις ζωές των ανθρώπων γύρω της , παραμερίζοντας εξολοκλήρου την προσωπική της ευτυχία. Ξαφνικά ένα χαμένο άλμπουμ ενός φωτογράφου σε ένα σταθμό στο Παρίσι, το οποίο βρίσκει η ίδια, της φέρνει αναπάντεχα τον έρωτα και η ζωή την ανταμείβει.

Carol

Ταινία αμερικανικής παραγωγής ( 2015) σε σκηνοθεσία Τόντ Χέινς. Μεταφερόμαστε στην Νέα Υόρκη, του 1950. Δύο γυναίκες, η νεαρή και γλυκιά Τερέζ Μπέλιβετ και η εντυπωσιακή Κάρολ Ερντ ερωτεύονται. Τα εμπόδια μεταξύ τους και η αποτρόπαια συμπεριφορά του συζύγου της Κάρολ, τις οδηγούν στην απόφαση να φύγουν μαζί από την πόλη και να ζήσουν ελεύθερες.

Με Κομμένη την Ανάσα

Γαλλική ταινία του 1960 σε σκηνοθεσία του Ζαν Λικ Γκοντάρ. Ένας «σκληρός» άνδρας, ο οποίος είναι κλέφτης αυτοκινήτων, σκοτώνει έναν αστυνομικό και αναγκάζεται να καταφύγει στο Παρίσι. Εκεί συνάπτει ερωτική σχέση με μια Αμερικανίδα δημοσιογράφο. Η σχέση τους διακατέχεται από το εφήμερο αλλά παράλληλα και από μια ανεξήγητη σύνδεση και έλξη. Δεν μιλάμε για μια κλασσική ρομαντική ταινία, αλλά μία κινηματογραφική «εστιάση» στον κυνισμό της ανθρώπινης φύσης και των ερωτικών σχέσεων.

Παρίσι σ’ αγαπώ

Πρόκειται για την ένωση 18 σκέτς, γυρισμένων στην πόλη του Φωτός και του Έρωτα ,το Παρίσι. (2006) Η ταινία είναι υπογεγραμμένη από Αφοί Κοέν, Αλεξάντερ Πέιν, Αλφόνσο Κουαρόν, Βάλτερ Σάλες & Ντανιέλα Τόμας, Τομ Τικβέρ, Γκας Βαν Σαντ, Ολιβιέ Ασαγιάς, Σιλβέν Σομέ, Βιντζέντο Νατάλι, Γουές Κρέιβεν, Ισαμπέλ Κοϊξέ, Μπρούνο Πονταλίντες, Κρίστοφερ Ντόιλ, Όλιβερ Σμιτζ, Νομπουχίρο Σούβα, Φρεντερίκ Ομπουρτέν & Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Γκούριντερ Τσάντχα, Ρίτσαρντ ΛαΓκραβενέζ. Κάθε σκέτς, είναι η προσωπική συναισθηματική σύνδεση του Παρισιού με τον κάθε σκηνοθέτη, οι μνήμες και οι σκέψεις του. Φυσικά από τα σκέτς, δεν λείπει ο ρομαντισμός, μια «αύρα» η οποία κατακλύζει ανέκαθεν όλη την πόλη του Παρισιού. Δοσμένοι λοιπόν στην μέθη του έρωτα, μέσα από το σινεμά και την καρδιά που κουβαλάει ο καθένας μας, δεν παραδίδουμε τα βέλη μας. Άλλωστε σε μια κοινωνία σκληρή και απάνθρωπη, το να μπορείς ακόμα να αγαπάς και να ερωτεύεσαι είναι μια ρηξικέλευθη πράξη…