Η Έλλη Πασπαλά, μαζί με την μουσική της συντροφία, τους David Lynch και Τάκη Φαραζή, θα μας ταξιδέψουν μέσω λίγων ισπανικών, λίγων πορτογαλικών και πολλών ελληνικών, στον δικό τoυς μουσικό κήπο, ο οποίος είναι γεμάτος από άσματα και λυρική ομορφιά.
Η διαδρομή μας θα ξεκινήσει από τα fados του πορτογάλου τραγουδοποιού Duarte [Ντουάρτε], θα συνεχίσει στα φτερά της «Paloma», που θα μας μεταφέρουν στις ακτές της Αμερικής, τη γενέτειρα της Έλλης, και στον μουσικό κόσμο των Cole Porter [Κόουλ Πόρτερ] και George Gershwin [Τζωρτζ Γκέρσουιν], για να επιστρέψουμε στη συνέχεια στις υπέροχες μελωδίες των Ρεμπούτσικα, Καλαντζόπουλου, Καραΐνδρου, Πλάτωνος, Βιτάλη, και φυσικά του Χατζιδάκι.
Κάτι μαγικό, αναμένεται να συμβεί στον Κήπο του Μεγάρου Αθηνών.
Ας δούμε τι έχει να μας «εξιστορήσει»…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Έπειτα από ένα χρόνο απομόνωσης και μοναξιάς, τι συναισθήματα σάς γεννάει η μέλλουσα δια ζώσης συναυλία σας στον Κήπο του Μεγάρου;
Λίγο άγχος και πολύ χαρά! Ακριβώς όπως νιώθω όταν καλώ φίλους στο σπίτι μου ή στον κήπο μου. Πάντα έχω λίγο άγχος για το αν θα πετύχω τις προετοιμασίες μου και θα είναι όλα εντάξει και αν θα ευχαριστηθούνε οι καλεσμένοι μου, αλλά νιώθω και πολύ χαρά γιατί ξέρω ότι αποδέχονται την πρόσκλησή μου επειδή με αγαπάνε και τους αγαπώ.
-Το μουσικό θέαμα που θα παρακολουθήσει το κοινό, θεωρείτε πως είναι γέννημα θρέμμα της ουσιαστικής συνύπαρξης με τους συνεργάτες σας David Lynch και Τάκη Φαραζή;
Εννοείται! Πώς αλλιώς; Έχουμε μια πολύ ζεστή και δημιουργική συνεργασία με τον David και τον Τάκη και νιώθω ότι με έχουνε στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Έχω υπάρξει πάρα πολύ τυχερή, γιατί με βοηθάνε να πραγματοποιήσω κάποια μουσικά μου οράματα και να καλλιεργήσω τη μουσική μου ταυτότητα.
-Η μουσική έχει την δύναμη να αγγίζει σε βάθος την ανθρώπινη ψυχή. Εσείς προσωπικά, τι μήνυμα θα λέγατε πως επιδιώκετε να στείλετε μέσω της μουσικής σας;
Πολύ βαθύ… Δεν μου αρέσουν οι μεγαλοστομίες. Αλλά επιδιώκω να υπάρξει μια ουσιαστική επικοινωνία και επαφή με τον ακροατή. Και να ταξιδέψουμε λίγο πέρα, ενώ είμαι γήινος τύπος, να φύγουμε λίγο από το χώμα της γης και να διεισδύσουμε σε πιο αέρινα στρώματα.
-Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το τι σας σαγηνεύει στην jazz μουσική; Σε τι θα μπορούσατε να πείτε ότι διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα είδη μουσικής;
Κάποια πράγματα που διαφοροποιούν την jazz aπό τα άλλα είδη, είναι ότι έχει ένα μεγάλο εύρος κατ’ αρχάς της ελευθερίας, που το προσφέρει ο αυτοσχεδιασμός αυτό, αυτή την ελευθερία, έναν πολύ ανοιχτό ορίζοντα, και η jazz είναι και πολύ ανοιχτή και ευρηματική, αρμονικά και ρυθμικά. Όχι ότι αυτό δεν υπάρχει στα άλλα ήδη, αλλά εδώ είναι λίγο πιο ευρύ το πεδίο και οφείλεται πολύ στον αυτοσχεδιασμό. Βεβαια εγώ δεν είμαι αυτοσχεδιαστική τραγουδίστρια, αλλά κολυμπάω μέσα σε αυτά τα νερά όταν συνεργάζομαι με μουσικούς σαν τον David και τον Τάκη.
-Η μουσική είναι μια έννοια συγκεκριμένη μέσα στην αοριστία της. Τι θα λέγατε πως είναι για εσάς η μουσική; Χωράει κατά την γνώμη σας σε έννοιες και ορισμούς;
Η μουσική είναι πολλά πράγματα για όλους τους ανθρώπους, και όχι κάτι συγκεκριμένο όπως λέτε κι εσείς πολύ σωστά. Αλλά οφείλουμε πού και πού να προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τη δύναμη που ασκεί επάνω μας. Και αυτό που ανέκαθεν ασκούσε η μουσική επάνω μου ήτανε μία αίσθηση ότι επικοινωνώ με κάτι πέρα από μένα. Πολύ μεγαλύτερο, έως και μεταφυσικό θα έλεγα. Και μου αποκαλύπτει διαστάσεις που δεν είναι εμφανείς. Αποκτά η ζωή μου μια άλλη διάσταση. Αυτό είναι για μένα. Ρωτώντας κάποιον άλλο, σίγουρα θα απαντήσει αλλιώς και διαφορετικά. Και πολύ σωστά ευτυχώς.
-Έχοντας διανύσει χιλιόμετρα στους δρόμους της μουσικής όλα αυτά τα χρόνια, τι θα λέγατε πως σας έλειψε περισσότερο κατά το χρονικό διάστημα που οι συναυλίες υπήρχαν μόνο σε οθόνες;
Οι δονήσεις! Σωματικές και ψυχικές.
-Θεωρείτε ότι η μουσική βιομηχανία και οι άνθρωποι της ζημιώθηκαν από την πανδημία και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν; Θα μπορέσουν να επανακάμψουν, κατά τη γνώμη σας;
Κατ’ αρχάς ο ορισμός «μουσική βιομηχανία» με ενοχλεί. Αλλά ας το παρακάμψω αυτό. Οι άνθρωποι της μουσικής και γενικώς της τέχνης, σαφώς ζημιωθήκανε πολύ περισσότερο από άλλους ανθρώπους. Όχι ότι δεν ζημιωθήκανε όλοι οι άνθρωποι, αλλά οι άνθρωποι της τέχνης δεινοπαθήσανε ιδιαίτερα πολύ αυτό τον καιρό. Οι πολιτικές αυτές, οφείλουμε να πούμε εδώ ότι ήτανε μία συνθήκη η οποία ήτανε και είναι άγνωστη σε όλους μας. Οπότε κανείς δεν ήξερε πραγματικά τι έπρεπε να γίνει. Βέβαια, έπρεπε να εισακουσθούν κάποιες προτάσεις των καλλιτεχνών από τις πολιτικές δυνάμεις και όχι μόνο στη δική μας τη χώρα, αλλά σ’ όλο τον πλανήτη. Ως είναι γνωστό ζούνε πάρα πολλές οικογένειες απ’ αυτό το πράγμα. Και όχι μόνο οι καλλιτέχνες. Και το αν θα μπορέσουν να επανακάμψουν, δεν μπορώ παρά να ελπίζω πως ναι, αλίμονό μας. Βέβαια θα πάρει χρόνο. Και θα πρέπει νομίζω να μπει και στη συνείδηση των ανθρώπων, το οποίο φαίνεται ήδη. Ο κόσμος το έχει πάρα πολύ ανάγκη. Έχει ανάγκη από την τέχνη και να έρχεται σε επαφή με καλλιτέχνες. Όλων των ειδών. Όχι μόνο της μουσικής. Και το θέατρο, και τον χορό, και τον κινηματογράφο και τις εκθέσεις και συγνώμη αν ξεχνώ κάποιο είδος. Αλλά πρέπει να καταλάβουν και οι αρχές γενικώς ότι δεν είναι πολυτέλεια η τέχνη. Είναι ζωτικής σημασίας. Για τον άνθρωπο και για τον πολίτη.
