Αριστοτέλης Μαραγκός: Η «κινηματογραφική άνοιξη»… δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα

Αν και σίγουρα τα τελευταία χρόνια υπήρξε ένα σημαντικό ενδιαφέρον προς την εγχώρια παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών…

… δεν μπορώ και με σιγουριά να υποστηρίξω την ύπαρξη ενός συμπαγούς ρεύματος.

Οι Έλληνες κινηματογραφιστές συνεχίζουν να παράγουν ενδιαφέρον υλικό, παρόλα αυτά η προσοχή που είχε στραφεί προς το υλικό αυτό κάθε άλλο παρά αθώα φαίνεται να είναι. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες, ενώ έδωσαν πρωτογενές υλικό σε μια σειρά δημιουργών, αποτελούν παράλληλα ίσως και το βασικότερο λόγο που το ελληνικό σινεμά είναι πια τόσο πολύ της μόδας στους διεθνείς κύκλους. Χωρίς καμία απολύτως διάθεση να μειώσω το έργο των σύγχρονων Ελλήνων κινηματογραφιστών, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιους ακριβώς λόγους η Ελλάδα έγινε ξαφνικά τόσο προσφιλής στα διεθνή φεστιβάλ. Φαίνεται, όπως άλλωστε και στην περίπτωση του σύγχρονου Ιρανικού κινηματογράφου ότι η ελληνική οικονομική κρίση και η θεματολογία που την ακολουθεί μεταφερμένη στη μεγάλη οθόνη, έγινε το μέσο για τον εξορκισμό αυτών των θεμάτων ανά την Ευρώπη.

Αυτοί είναι λόγοι που με κάνουν να μένω διστακτικός μπροστά σε θριαμβευτικές διακηρύξεις και προτιμάω στην προκειμένη περίπτωση να σταθώ στο έργο των μεμονωμένων αυτών δημιουργών, που με το ταλέντο τους και την ευφυΐα τους κατάφεραν να αφουγκραστούν την εποχή τους και να επικοινωνήσουν με το κοινό πέρα από τα σύνορα της χώρας. Η κατάσταση αυτή όμως είναι πολύ διαφορετική από αυτό που ορισμένοι βιάστηκαν να τιτλοφορήσουν ως “κινηματογραφική άνοιξη”. Αν εξετάσουμε λιγάκι βαθύτερα την ιστορία αυτή, βλέπουμε ότι δεν πρόκειται για ένα ελληνικό ιδίωμα, οι θεματικές είναι περισσότερο μάλλον προσωπικές αναζητήσεις των δημιουργών και δεν αποτελούν κοινωνική συντεταγμένη, γι’ αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ρεύμα, τα έργα αυτά παραμένουν μοναδικά δημιουργήματα. Επιπλέον το εγχώριο κοινό αυτών των ταινιών παραμένει πολύ περιορισμένο, και οι ταινίες αυτές δεν φαίνεται να έχουν απήχηση σε ένα μεγάλο ποσοστό των θεατών. Και σημαντικότερο όλων η τάση αυτή δεν προσανατολίστηκε ποτέ σε μια μεταλλαγή των υποδομών για μια ουσιαστική στήριξη της κινηματογραφικής παραγωγής τώρα και στο μέλλον. O ελληνικός κινηματογράφος πότε δεν βασιζόταν στην ευνοϊκή κρατική πολιτική και σε οποιαδήποτε περίπτωση, αν ένα κράτος αξιώνεται να θεωρεί τον κινηματογράφο και τις τέχνες κομμάτι του, τότε ο ρόλος του πρέπει να υποστηρίζει τη θέση αυτή. Η κινητήριος δύναμη του ελληνικού κινηματογράφου ήταν και παραμένει η συνεχής πρωτοβουλία των σκηνοθετών και των παραγωγών. H κρίση ίσως σπρώξει τους δημιουργούς να αναζητήσουν πόρους στο εξωτερικό κάτι που ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό. Τέτοιες κινήσεις ίσως μεταγενέστερα αλλάξουν και τον τρόπο παραγωγής των ταινιών στην Ελλάδα.

Τέλος μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται μια νέα γενιά κινηματογραφιστών στην Ελλάδα, η οποία τώρα ξεκινάει να δημιουργεί και να αλλάζει το τοπίο γύρω της. Κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος στις αλλαγές που μας κατακλύζουν. Η οικονομική κρίση και μια σειρά θεμάτων που την ακολουθεί φυσικά και επηρεάζει όλους τους ανθρώπους του κινηματογράφου, σε όλα τα πόστα και φυσικά ο κινηματογράφος ως μια ζωντανή τέχνη δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος στα όσα συμβαίνουν.

Info
Ο Αριστοτέλης Μαραγκός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Αποφοίτησε από τη σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στην σκηνοθεσία στο London Film School. Εργάζεται ως σκηνοθέτης και σκηνογράφος σε ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, προετοιμάζοντας την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.  Μόλις ολοκλήρωσε την πτυχιακή του ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Μακαρισμοί”. Στο Φεστιβάλ Δράμας 2011 κέρδισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.