Το σχολείο είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής των παιδιών μας, αλλά όχι μεγαλύτερο από εμάς και τους φίλους τους.
Γέμισαν πάλι οι δρόμοι σχολικά, κάτι τεράστιες σάκες πάνω σε μικροσκοπικές πλατούλες και κάτι ποδαράκια από κάτω που τρέχουν να προλάβουν… ο κορμός εξαφανίζεται πίσω απ’ τον τεράστιο όγκο της τσάντας, και αυτά τα παιδιά έχουν εξαφανιστεί, έχουν γίνει αόρατα πίσω από την τόση γνώση που κουβαλάνε… Που είναι τα κεφαλάκια τους χωμένα και τι σκέφτονται; Προλαβαίνουν να μας το πούνε μέσα σ’ αυτόν τον πανικό της εποχής «πόσα μαθήματα έχεις», «τι πήρες στην ορθογραφία», «κοίτα να κάνεις καλή αρχή , να σε πάρει ο δάσκαλος με καλό μάτι», «τι βαθμό πήρε ο φίλος σου, βλέπεις, αυτός διαβάζει»…και πολλά άλλα παρόμοια…
Μα τι έχουμε πάθει με το σχολείο και τα μαθήματα (θα μου πεις τώρα το πάθαμε;), πόσο καλό είναι το σχολείο, μα είναι καλύτερο του καλού; Πόσες ώρες τεχνικά έχει η γεωγραφία, ο δάσκαλος έχει εμπειρία;, τα μαθηματικά τα κάνουν με την νεώτερη μέθοδο, πόσες ξένες γλώσσες κάνουν, α, και υποχρεωτικά σκρατς στα αθλητικά παπούτσια κι όχι κορδόνια… «για ευκολία» ( ποιανού αναρωτιέται κανείς, των παιδιών ή δικής μας;
Δεν μπορούμε πια να σκύψουμε να δέσουμε κορδόνια; Δεν έχουμε δύο λεπτά καιρό να τους δείξουμε και να περιμένουμε με υπομονή να μάθουν; (Μα πότε θα το μάθουν και πώς;) Επίσης προσοχή, όχι τηλεόραση τα παιδιά, διάβασμα μόνο, κι ας είναι όλη η Ελλάδα κάθε ηλικίας κολλημένη στο τούρκικο σίριαλ τα βράδια. Και βέβαια φταίει και το ίντερνετ… «έχουν κολλήσει τα εφηβάκια», λες και μπορούν αντί για αυτό να κατέβουν και μια βόλτα με κανένα φίλο στο υπέροχο, ακίνδυνο κέντρο της πόλης μας να πουν τις κουβέντες τους, αλλά αυτά εκεί … «κολλημένα», παρότι εμείς οι γονείς είμαστε σπίτι από νωρίς ορεξάτοι και διαθέσιμοι και δεν χτυπάει το κινητό για δουλειά ποτέ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μπορεί να υπάρχει και μια δόση υπερβολής στα παραπάνω… μπορεί και όχι… πάντως νιώθω ότι χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ότι έχουμε λάθος αγωνίες, ότι το σχολείο και ο δάσκαλος είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής των παιδιών μας αλλά όχι μεγαλύτερο από εμάς και τους φίλους τους, και χρειάζεται να είμαστε κοντά τους για να τα βοηθήσουμε να μεγαλώσουν και να αντιμετωπίσουν την ζωή, αλλά και για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Και αναρωτιέμαι, αν ελάφραιναν λίγο αυτές οι σάκες που τόσο άχτι τις έχω και ίσιωναν τις πλατούλες τους (με την μελλοντική σκολίωση που θα τρέχουμε αργότερα να διορθώσουμε) τι θα έλεγαν; «Αποπροσανατολιστήκατε λίγο βρε παιδιά…, πάμε να παίξουμε μια Μονόπολη να πάρουμε τα ίσια μας…»
Info: Η Σοφία Βγενοπούλου είναι σκηνοθέτις και παιδοψυχίατρος. Τις δυο προηγούμενες θεατρικές σεζόν σκηνοθέτησε το Chatroom του Enda Walsh με την ομάδα Grasshoper, εισάγοντας το εφηβικό θέατρο στην Ελλάδα. Φέτος, από το Νοέμβριο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σκηνοθετεί το DNA του Dennis Kelly σε μετάφραση Έκτορα Λυγίζου, συνεχίζοντας με την ίδια ομάδα, το όραμα για ένα θέατρο που αφορά εφήβους και όχι μόνο.
