Για λίγες μέρες κάθε Σεπτέμβρη, η Δράμα μεταμορφώνεται σε μια πόλη που χτυπά στον ρυθμό του σινεμά. Στους δρόμους της ακούγονται διαρκώς συζητήσεις για ταινίες· στις πλατείες, παρέες αναλύουν σκηνές με πάθος, σαν να συζητούσαν για αθλητικούς αγώνες.
Η εικόνα της πόλης ανέτρεψε τις αναμενόμενες κλισέ συνδέσεις με φθινοπωρινές εικόνες και θερμοκρασίες. Αντίθετα, κυριάρχησε ο ήλιος· τα πάρκα ήταν γεμάτα κόσμο με καλοκαιρινά ρούχα, ενώ οι βεντάλιες του φεστιβάλ έγιναν ανάρπαστες. Δεν έλειψαν τα σχόλια για τη χαμηλή στάθμη του νερού στις μικρές λίμνες του πάρκου Αγίας Βαρβάρας, αποτέλεσμα των ελάχιστων βροχών των τελευταίων εβδομάδων. Ωστόσο, το σημείο παρέμενε ένα από τα πιο όμορφα και ιδανικά για περίπατο. Ένας πελεκάνος-τηλεφωνικός θάλαμος προσθέτει σταθερά μια χιουμοριστική πινελιά στο τοπίο. Για τον επισκέπτη που έρχεται για πρώτη φορά στη Δράμα, ξεχωρίζει επίσης ο εντυπωσιακός αριθμός γλυπτών στον δημόσιο χώρο, τα μαγαζιά που μοιάζουν να έχουν μείνει σε μια άλλη εποχή, καθώς και τις καπναποθήκες με τις ενημερωτικές πινακίδες που θυμίζουν την οικονομική δραστηριότητα και τα εργατικά κινήματα του παρελθόντος.
Στα του φεστιβάλ, οι αίθουσες ήταν διαρκώς γεμάτες. Προβολές, workshops, αφιερώματα, όπως εκείνα στις μικρού μήκους δημιουργίες του Άγγελου Φραντζή και της Χέλενα Βίτμαν, Q&A και συζητήσεις συγκέντρωναν πλήθος θεατών και συμμετεχόντων. Σε προβολές στο «Ολύμπια» και στο θερινό «Αλέξανδρος», η πληρότητα έφτασε σε σημείο που πολλοί παρακολουθούσαν όρθιοι ή καθισμένοι στο πάτωμα. Κι όμως, επικρατούσε εύθυμο κλίμα, που ενίσχυε την αίσθηση μιας πραγματικής γιορτής.
Στο «Ολύμπια», μετά την ολοκλήρωση κάθε προβολής (που περιλάμβανε 5–9 ταινίες μικρού μήκους), οι θεατές έπρεπε να βγουν από την αίθουσα και να κάνουν τον γύρο του κτιρίου για να ξαναμπούν στην επόμενη. Έτσι, πολλοί είχαν την ευκαιρία να «ανακαλύψουν» τον βυζαντινό ναό της Αγίας Σοφίας του 10ου αιώνα. Στη Δράμα, η ιστορία και η τέχνη συναντώνται κυριολεκτικά σε κάθε βήμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Σαντιρβάν, στο κέντρο της πόλης. Αρχικά οθωμανικό τζαμί του 15ου αιώνα με διατηρημένο μιναρέ, σήμερα λειτουργεί ως χώρος εκθέσεων του Μουσείου Μπενάκη. Εκεί φιλοξενήθηκε φέτος μια έκθεση ισλαμικής τέχνης («Χίλιες και μία μορφές, ζωγραφιές και σχήματα»), με ξενάγηση και δωρεάν κατάλογο, ενώ ο χώρος διεύρυνε το ωράριό του καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης ώστε να τον επισκεφθεί όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος.
Το άτυπο κέντρο συνάντησης των φεστιβαλιστών, ωστόσο, υπήρξε το μπαρ Φίκα. Ένας χώρος που λειτούργησε σαν ανεπίσημο τμήμα του φεστιβάλ, συγκεντρώνοντας καθημερινά δημιουργούς, κριτικούς, δημοσιογράφους και θεατές σε μια ατμόσφαιρα που συνέχιζε τη γιορτή και μετά τις προβολές.
Την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου το 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους ολοκληρώθηκε με την τελετή απονομής στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης. Η φετινή έκδοση του φεστιβάλ σχολιάστηκε θετικά για τη σταθερά ανοδική πορεία της διοργάνωσης, καθώς και για την επιτυχημένη παρουσία του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή, Γιώργου Αγγελόπουλου. Ο Χρυσός Διόνυσος απονεμήθηκε στην ταινία «Noi» του Νεριτάν Ζιντζιρία, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις πολλών θεατών που την κατέτασσαν σταθερά στα φαβορί.
Ωστόσο, στη συγκεκριμένη βραδιά δεν έλειψαν οι εντάσεις. Δημιουργοί μίλησαν ανοιχτά για τα προβλήματα του κλάδου, ενώ έστειλαν και μήνυμα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Ζητήματα χρηματοδότησης και διανομής είχαν ήδη τεθεί εκτενώς στις συζητήσεις και τα πάνελ του φεστιβάλ, θίγοντας σε μεγάλο βαθμό τα ίδια θέματα που είχε διατυπώσει νωρίτερα μέσα στη χρονιά η Πρωτοβουλία «Σινεμά στην Ελλάδα – Ορατότης Μηδέν». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το σχόλιο του υφυπουργού Πολιτισμού Ιάσονα Φωτήλα – «Στην Ελλάδα είμαστε πάρα πολύ δυνατοί στην τέχνη· δεν χρειάζεται να αναγάγουμε το κλάμα σε τέχνη» – προκάλεσε εύλογα έντονες αντιδράσεις. Μια υπουργική “παραφωνία” που δεν στάθηκε ικανή να αμαυρώσει το εύθυμο κλίμα.
Η φετινή Δράμα απέδειξε για ακόμη μια χρονιά ότι το φεστιβάλ της δεν περιορίζεται στις αίθουσες. Η πόλη ολόκληρη γίνεται σκηνικό, τόπος συνάντησης και ανταλλαγής ιδεών· ένας χώρος όπου η τέχνη συναντά την καθημερινότητα. Και όσο οι προβολές συνεχίζουν να γεμίζουν, η αίσθηση μένει η ίδια: για λίγες μέρες κάθε Σεπτέμβρη, η Δράμα ζει και αναπνέει στον ρυθμό του κινηματογράφου.