Ο αφηγητής αφού εξιστορήσει τη μάχη των θεών για την εξουσία των ουρανών και την επικράτηση του Δία, παρακολουθεί την πτώση του ανθρώπου και του μόνου υποστηρικτή του, του Προμηθέα, στη γη.
Στην κορυφή του Καυκάσου, ο Ήφαιστος και οι συνοδοί του στήνουν ένα ψηλό στύλο όπου δένουν τον τιμωρημένο Προμηθέα. Αυτός, μόνος πια, θρηνεί για την άδικη έκπτωσή του και μέμφεται την αχαριστία του Δία.
Μόνοι του συμπαραστάτες οι άνθρωποι που νίκησαν τον φόβο τους. Κάποια στιγμή φτάνει και ο Ωκεανός. Πλάσμα της φαντασίας του Προμηθέα ή πραγματικός ευσπλαχνικός Θεός; Άγνωστο. Του προτείνει να συμβιβαστεί με τον Θεό και να ζητήσει συγνώμη. Ο Προμηθέας δεν τον εμπιστεύεται και τον διώχνει. Μόνος στα δεσμά του συνεχίζει.
Μετά φτάνει η Ιώ, που φέρνει την Άνοιξη στον έρημο τόπο. Ο Προμηθέας χαίρεται, αλλά γνωρίζει ότι σύντομα η Ιώ θα χαθεί μέσα στους μεγάλους δρόμους, όπως είναι η μοίρα που της έδωσε η κατάρα της Ήρας. Έτσι και θα συμβεί. Καταχνιά σκεπάζει τα πάντα και πάλι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Προμηθέας πιο απελπισμένος από ποτέ και μόνος. Τότε εμφανίζεται ο τρισυπόστατος και ερμαφρόδιτος Ερμής που του ανακοινώνει την τελική καταδίκη του. Ο Προμηθέας χάνεται στο σκοτάδι.
“Γιατί εμένα Θεέ μου;”, αναρωτιέται για πολλοστή φορά.
Μένει παντοτινά δέσμιος περιμένοντας τον λυτρωτή του που μπορεί να μην είναι άλλος παρά η επικράτηση του πνεύματος του.
Η Ιστορία εξελίσσεται σαν ένας παλιός λαϊκός μύθος με συνεχείς ανατροπές, όπου το πραγματικό και το υπερβατικό εναλλάσσονται διαρκώς. Οι μορφές των ονείρων μιλούν, άνθρωποι πουλιά τιμωρούν και ο Ουρανός με τ’ άστρα «κατεβαίνει» στη γη. Οι εποχές αλλάζουν και μόνο ο αλυσοδεμένος άνθρωπος (μέχρι και σήμερα) περιμένει τη σωτηρία του από κάθε σκλαβιά, κάθε προκατάληψη.
Σκηνοθετικό Σημείωμα Σταύρου Τσακίρη
Ίσως η αρχαιότερη τραγωδία.
Ίσως το πιο φωτισμένο κείμενο όλων των εποχών.
Ίσως το πιο κρυπτικό κείμενο του κόσμου.
Ίσως το πιο βλάσφημο που γράφτηκε ποτέ.
Ίσως το πιο ευσπλαχνικό κείμενο γι’ αυτό το ον που σπαράζει ανάμεσα στο πολύ φως του σύμπαντος και το βαθύ σκοτάδι που προσπαθούν να του επιβάλουν στο μυαλό.
Μέγας τυραννισμένος ο Άνθρωπος και νυν και αεί.
Αναρωτιέσαι αν η ζωή που βιώνουμε είναι μια τιμωρία που ακολούθησε το προπατορικό αμάρτημα ή μια επιλογή του ανθρώπου να ορίσει ο ίδιος τη γήινη μοίρα του.
Η φωτιά που έκλεψε ο Προμηθέας είναι το φως που συνεχίζει να καίει.
Γιατί όμως μια γυναίκα να ενσαρκώσει έναν ανδρικό ρόλο;
Ο Προμηθέας είναι ο άνθρωπος – Θεός. Ένας εκπεπτωκώς άγγελος. Δεν είναι ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Είναι αυτός/αυτή που αρνήθηκε τον όποιον διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους. Τους αγάπησε και τους υπερασπίστηκε. Θρηνεί για τη γήινη μοίρα τους, που είναι ο Θάνατος. Μια μοίρα κοινή για όλους.
Ο Σκηνικός Χώρος
Ένα έρημο, παγωμένο τοπίο όπου δεσπόζει ένας κόκκινος στύλος πάνω στον οποίο είναι δεμένος ο Προμηθέας. Γύρω του ένας δεκαοχταμελής θίασος με προεξάρχοντα έναν αφηγητή, αναβιώνει τα πάθη του ήρωα με ελπίδα να κρατήσει ζωντανό το μύθο του.
Μουσικές λαϊκές από τον Καύκασο, την Ελλάδα, την Ανατολή, αλλά και σύγχρονες. Συντεθειμένες και αυτοσχεδιαστικές, σταχυολογημένες σαν μια κιβωτός, απόηχος ενός κόσμου που επιμένει να υμνεί τη ζωή.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Σταύρος Σ. Τσακίρης
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνογράφος: Κώστας Βαρώτσος
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Κίνηση: Μαρτσέλο Μάνι
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά, Μαρία Φλωράτου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασιάδου
Αφίσα – Πρόγραμμα: Πέτρος Παράσχης
Παίζουν:
Kathryn Hunter, Νικήτας Τσακίρογλου, Δημήτρης Πιατάς, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Γεράσιμος Γεννατάς, Περικλής Βασιλόπουλος, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Αντιγόνη Φρυδά, Κώστας Νικούλι, Έφη Κιτσαντά, Μπέτυ Αποστόλου, Δημήτρης Παγώνης, Περικλής Σκορδίλης, Νίκος Μπακάλης, Αντώνης Βλάσσης