Ο Νίκος Μαρνάς υποδύεται έναν νεαρό υπάλληλο, ο οποίος, μόλις αποφοιτήσει από τη σχολή, καλείται να ενταχθεί στο δυναμικό μιας μυστηριώδους κρατικής υπηρεσίας.
Πέρα από το ρόλο του στη σκηνή, συν-σκηνοθετεί την παράσταση μαζί με τον Γιώργο Γκιόκα.
***
Ο Θανάσης Τριαρίδης λίγες μέρες μετά το ναυάγιο της Πύλου δημοσιεύει το έργο του «Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου». Το έχει γράψει καιρό πριν και δυστυχώς με την διορατικότητά του βγαίνει αληθινός. Την ίδια μέρα το διαβάζουμε κι αμέσως αποφασίζουμε να το κάνουμε παράσταση.
Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά οικεία ζοφερό μέλλον, ένας νέος υπάλληλος καταφτάνει στο περιβόητο γραφείο 20/4 της κρατικής υπηρεσίας, ώστε να αναλάβει καθήκοντα. Η γνωριμία του με τον παλιό υπάλληλο της υπηρεσίας θα αποδειχθεί κομβική και για τους δύο, με τη σύντομη συνύπαρξή τους να είναι εκρηκτική. Τον ρόλο του διαμεσολαβητή καλείται να πάρει ο διευθυντής της υπηρεσίας με το ιδιαίτερο ταπεραμέντο του. Η παρουσία του μυστηριώδους καθαριστή με την αντισφυξιογόνο μάσκα εντείνει την αγωνία. Η εξέλιξη του έργου απρόβλεπτη, με απότομες εναλλαγές από κωμικές καταστάσεις σε έντονα δραματικές, οδηγεί στην τελική αλήθεια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο αποτελεί μια κραυγή για τα εγκλήματα εναντίον των μεταναστών που συμβαίνουν καθημερινά στις ίδιες θάλασσες που κολυμπάμε αμέριμνα εμείς, τα παιδιά μας και τα εκατομμύρια παραθεριστών. Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για πράγματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή μα συνάμα απελευθερωτικό. Έτσι είναι όταν παίρνεις μια θέση απέναντι στα πράγματα. Πρόκειται για ένα καθαρά ανθρωποκεντρικό κείμενο που παρουσιάζει τον άνθρωπο του μέλλοντος μέσα σε ένα εξαιρετικά ασφυκτικό σύστημα, ολομόναχο, να παλεύει για τη ζωή του με κάθε τίμημα. Το «σφύριγμα τρένου» δεν είναι ένας τυχαίος ήχος. Είναι τα τρένα που κατευθύνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι το προμήνυμα ενός δυστυχήματος. Μια προειδοποίηση. Ένα σημάδι ότι η κοινωνία μας ναζιστοποιείται.
Για πολλούς μήνες δουλέψαμε πάνω στο έργο και τους χαρακτήρες του. Μπήκαμε σε μια εξαιρετικά δημιουργική ζώνη εφευρίσκοντας πολλά στοιχεία που θα έδιναν ζωή στο κείμενο που περίμενε να γίνει παράσταση. Η φόρμα της παράστασης θυμίζει έντονα θέατρο του παραλόγου. Η σκηνοθεσία μας προσεγγίζει το έργο με μία αισθητική που ακροβατεί ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το ανατριχιαστικά ρεαλιστικό. Δεν επιδιώκουμε τη ρεαλιστική αναπαράσταση, αλλά τη δημιουργία ενός κόσμου που λειτουργεί με τους δικούς του, παράλογους κανόνες. Η παράσταση ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο χιουμοριστικό και το αποτρόπαιο, το αστείο και το απάνθρωπο. Ένας παλιός υπάλληλος, αθυρόστομος και παρορμητικός που χορεύει ξέφρενα twist γυρίζοντας συνεχώς και κάνει στροφές για να αντέξει την καθημερινότητα. Ένας νέος άνθρωπος που έχει μάθει μόνο να αποστηθίζει και να ενστερνίζεται ό, τι του επιβάλλουν φτάνοντας στα όρια να γίνεται μηχανή. Ένας διευθυντής που αλλάζει συνεχώς προσωπεία και ελίσσεται με χάρη εδραιώνοντας την κυριαρχία του. Ένας καθαριστής βγαλμένος από πυρινική καταστροφή σαρώνει στο πέρασμα του τα πάντα και κάνει τη δουλειά του, καθαρίζει ξανά και ξανά. Η υποκριτική είναι έντονα στυλιζαρισμένη με ρωγμές αλήθειας σε σημεία με αποτέλεσμα το κοινό να παρατηρεί τη φρίκη με καθαρό βλέμμα – όχι μέσα από την ταύτιση, αλλά μέσα από τη συνειδητοποίηση. Γιατί αυτό που διακυβεύεται εδώ δεν είναι η μοίρα ενός ήρωα, αλλά η κανονικοποίηση της βίας μέσα σε έναν κόσμο που συνεχίζει να λειτουργεί σαν όλα να είναι εντάξει. Η σιωπή είναι συνενοχή.
Λευκά έπιπλα και γραφεία, διασκορπισμένα συρτάρια γεμάτα αρχεία, δύο γκρι οθόνες που φεγγίζουν πράσινο φως, ένα μηχάνημα ενδοεπικοινωνίας, μια καφετιέρα, μια χαλασμένη μηχανή στυψίματος και στοίβες πορτοκαλιών που σαπίζουν κάτω από έναν ολότελα ψυχρό φωτισμό συνθέτουν το γραφείο 20/4. Βρίσκεται σε ένα δυστοπικό σύμπαν όπου η κρατική εξουσία διαστρεβλώνει την Ιστορία, αποκρύπτει ή ανασκευάζει στοιχεία και εξαφανίζει υπαλλήλους αφού έχουν κάνει τη βρώμικη δουλειά. Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει να πιστέψει σε τίποτα. Η διαστρέβλωση οδηγεί στην πλήρη σύγχυση της αντίληψης του κόσμου. Ένας κόσμος χωρίς αγάπη.
***
«Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου»
Θέατρο OLVIO
Από 1η Οκτωβρίου | Κάθε Τετάρτη στις 21:00
Διαβάστε επίσης:
Λεωνίδας Μπακάλης: Για τις επαναπροωθήσεις προσφύγων στο θεατρικό σανίδι
Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου, του Θανάση Τριαρίδη στο Olvio