Το θέατρο, συχνά, λειτουργεί σαν ένα παράθυρο στον κόσμο που έρχεται. Άλλοτε μας υπενθυμίζει τις ρίζες μας, άλλοτε φωτίζει τα λάθη του παρόντος και, σε στιγμές όπως αυτή, μας μεταφέρει στο μέλλον για να αναλογιστούμε τι θα γίνει αν συνεχίσουμε στην ίδια κατεύθυνση. Το “Surriento – Ο Κόσμος Ξανά” του Θανάση Τριαρίδη είναι ένα τέτοιο έργο: μια δυστοπία που ξετυλίγει μπροστά μας έναν κόσμο απογυμνωμένο από τις ψευδαισθήσεις του, έναν κόσμο που μοιάζει ταυτόχρονα μακρινός και τρομακτικά οικείος.
Λίγα λόγια για το έργο μας
Μια δυνατή ιστορία αγάπης… Δύο άνθρωποι συναντιούνται στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα , ερωτεύονται ξανά και ξανά κάθε φορά που γνωρίζονται, αλλά μόνο ένας από τους δυο μπορεί να ανατρέψει το τέλος της ιστορίας τους.
Στο σήμερα οι άνθρωποι ζουν περισσότερο στην Hyperlife, την παραπραγματικότητα και λιγότερο στην Trashworld, την πραγματική ζωή. Το «Beyond / be you» είναι ένα πρωτοποριακό project, είναι η τελευταία λέξη της παραπραγματικότητας με την οποία συνδέεσαι και όλα γίνονται δυνατά. Μπορείς να γίνεις όποιος θέλεις, να πας όπου θέλεις! Συμμετέχεις σε ένα θεματικό ταξίδι εναλλακτικής πραγματικότητας με συγκεκριμένους κανόνες και περιο
Όταν πρωτοδιάβασα το έργο ένιωσα ότι πλησιάζουμε σε αυτή την δυστοπική κοινωνία και είμαστε πολύ κοντά στο χτίσιμο μιας άλλης ζωής που θα μπορούμε να γινόμαστε όποιοι θέλουμε, να ταξιδεύουμε σε στιγμές του παρελθόντος και όλα αυτά με το μυαλό μας. Με ενδιαφέρουν πάρα πολύ τα έργα που ερευνούν τον άνθρωπο και την εξέλιξη του. Με απασχολεί η έννοια του χωροχρόνου και πως οι άνθρωποι την αντιλαμβάνονται. Ο έρωτας όσες μορφές και να αλλάξει δεν παύει να τον αποζητάμε και να είναι η κινητήριος δύναμη της ύπαρξης μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτό που με γοητεύει επίσης στο κείμενο του Τριαρίδη δεν είναι μόνο η δυστοπική του δύναμη, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αγγίζει βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα: ποια είναι η αξία της μακροζωίας χωρίς ελευθερία; Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος όταν η συνείδηση μπορεί να προγραμματιστεί; Πώς επιβιώνει η αγάπη, η αλληλεγγύη, η πίστη στο θαύμα, μέσα σε μια κοινωνία που μοιάζει να έχει απαρνηθεί την ψυχή της;
Η επιλογή να ανέβει ξανά το έργο δεν είναι τυχαία. Στη σημερινή συγκυρία, με τις εικόνες πολέμων, καταστροφών και κοινωνικών κρίσεων να γεμίζουν καθημερινά την πραγματικότητά μας, το Surriento μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεν είναι απλώς μια προειδοποίηση για το μέλλον, αλλά ένας καθρέφτης για το παρόν.
Η σκηνοθετική προσέγγιση επιδιώκει να αναδείξει αυτήν ακριβώς την διττή διάσταση: το έργο δεν παρουσιάζεται σαν επιστημονική φαντασία, αλλά σαν μια προέκταση του σήμερα. Η σκηνή δεν γεμίζει με εφέ που θα απομάκρυναν τον θεατή από την ουσία· αντίθετα, επιλέγεται με μια αισθητική, όπου το σώμα του ηθοποιού και η παρουσία του λόγου αποκτούν κεντρική θέση. Ο φωτισμός έρχεται να υπογραμμίσει τα σκηνοθετικά ευρήματα. Η μουσική και το ηχητικό τοπίο λειτουργούν σαν δεύτερη αφήγηση. Στο Surriento ο ήχος δεν είναι απλώς συνοδευτικός, αλλά κομμάτι της ίδιας της αφήγησης. Σφυρίζει σαν τον άνεμο μιας κατεστραμμένης γης, πάλλεται σαν καρδιά που επιμένει να χτυπά, γίνεται άλλοτε κραυγή και άλλοτε υπόκωφη απειλή. Μέσα από αυτήν τη σύνθεση, ο θεατής δεν παρακολουθεί μόνο την ιστορία αλλά τη βιώνει σωματικά, αφήνοντας το έργο να τον διαπεράσει. Σε όλα τα έργα μου η μουσική είναι ο οδηγός μου.
Με τους ηθοποιούς δουλέψαμε αρκετά πριν ανεβούμε στην σκηνή και στήσουμε. Κάναμε ασκήσεις και εστιάσαμε στην μεθοδική και οργανική δουλειά. Ο Στέλιος Πετράκης και η Ιωάννα Πηλιχού ήταν και είναι πολύ ανοιχτοί στην κάθε νέα πληροφορία και αυτός ήταν και ένας βασικός λόγος που χτίστηκε τόσο ομαλά η εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Κάθε ιδέα μου την αγκάλιασαν και δημιουργούσαν και εκείνοι. Άλλωστε αγαπώ πολύ τον δημιουργικό ηθοποιό σε αντίθεση με τον ηθοποιό που εκτελεί. Και τα δύο έχουν τις δυσκολίες τους. Γι αυτό το λόγο και οι ερμηνείες των ηθοποιών στο Surriento είναι σε εξέλιξη .Κάθε φορά βλέπω όλο και πιο ελεύθερους ανθρώπους στην σκηνή.
Ο Erich Fromm είχε γράψει κάποτε στο βιβλίο του το «Δόγμα του Χριστού»: «Ο κίνδυνος στο παρελθόν ήταν μήπως οι άνθρωποι γίνουν δούλοι. Ο κίνδυνος στο μέλλον θα είναι μήπως οι άνθρωποι γίνουν ρομπότ».
Ο Θανάσης Τριαρίδης με το Surriento συνδυάζει την επιστήμη και την αγάπη. Καρδιά και μυαλό γίνονται ένα με απώτερο σκοπό την συμπαντική ένωση.
«Είμαστε η αγάπη που ρουφήχτηκε στον χρόνο. Μακάρι να μπορούμε να σώσουμε μέσα στην μνήμη κάτι από αυτή την αγάπη».
Διαβάστε επίσης:
«Surriento – Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΑΝΑ», του Θανάση Τριαρίδη για 2η Χρονιά στον Τεχνοχώρο Εργοτάξιον