O χώρος τέχνης William James παρουσιάζει την έκθεση «Το μάτι που ακούει» με έργα του Κώστα Ανδρέου από την Παρασκευή …
11 Μαρτίου 2011.
1917-2007
Έγραφε ο Μαρίνος Καλλιγάς στις 1906-1942, «Σήμερα θα ασχοληθούμε με μια νέα εμφάνιση: με τον Κωνσταντίνο Ανδρέου. Είναι ένας νεότατος, σχεδόν αυτοδίδακτος γιατί τα μαθήματα που έχει λάβει είναι τόσα λίγα και σκόρπια… Ο Ανδρέου προικίστηκε από το Θεό μ’ ένα γερό ταλέντο. Αυτό εμφανίστηκε με τη δύναμη που ξέρει μονάχα η φύση να παρουσιάζει τα έργα της: Άμεσα και σαν αυτονόητα.»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Λίγους μήνες αργότερα συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς. Τη γλυτώνει. Δυο χρόνια μετά, το 1945 μπαρκάρει στο θρυλικό πλοίο Ματαρόα φεύγοντας με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης. Από το 1946 μέχρι το 1999 που επιστρέφει στην Ελλάδα, κάνει εβδομήντα τρεις ατομικές εκθέσεις σε όλον τον κόσμο! Φίλος των Πικάσσο, (εξέθεσαν μαζί) Λεζέ, Μασόν, Χριστοφόρου και άλλων. Ο Κώστας Ανδρέου υπήρξε ένας από τους τελευταίους μεγάλους μοντερνιστές καλλιτέχνες.
Από το 1947 κάνει χαρακτική παίρνοντας φύλλα ορειχάλκου οξυγονοκολλημένα. Στη συνέχεια δοκίμασε αυτό το υλικό στη γλυπτική για πρακτικούς λόγους αφού ήταν πιο οικονομικό από τα συμβατικά υλικά της γλυπτικής. Στη συνέχεια κατανόησε ότι είχε βρει έναν καινούργιο τρόπο πλαστικής δημιουργίας. Χαρακτική και γλυπτική στο έργο του εκκινούν από την ίδια βάση και το ίδιο υλικό.
Η παρουσίαση του ματιού δεσπόζει στο έργο του. Για τον Ανδρέου ο άνθρωπος είναι αυτός που κοιτάζει κι αυτός τον οποίο κοιτάνε (Oeil Mural, Oeil Prisme, Oeil d’or, Oeil qui écoute, Oeil de la terre κ.α είναι κάποια έργα του που έχουν ως θέμα τους το μάτι.) Σε άλλα πάλι το μάτι μεταμορφώνεται -γιατί το έργο του Ανδρέου αποτελεί μια σειρά από μεταμορφώσεις- σε σφαίρα, σε ρόδα, σε βλάστηση, γίνεται μάτι της αίσθησης, της σάρκας ή της νυχτερινής αίσθησης. Η όραση είναι το κέντρο του σώματος και της επιθυμίας.
