Η γκαλερί του Black Duck Multiplarte ανοίγει την φετινή χειμερινή σαιζόν της με την έκθεση φωτογραφίας «Timescapes» του φωτογράφου “τοπίου” Αλέξανδρου Μούστρη που εγκαινιάζεται την Τρίτη 4 Οκτωβρίου στις 8:00 μμ.

Οι φωτογραφίες του καλλιτέχνη επιχειρούν μια ονειρική αναπαράσταση της ροής. 
Ο Χρόνος, το βασικό υπόστρωμα της ύπαρξής μας αποτελεί την πρωταρχική αλλά και την ύστατη ροή. Η ρευστή φύση του νερού είναι ο καταλληλότερος εικονικός φορέας του Χρόνου. Η θάλασσα με την μεγαλειώδη της έκταση είναι ένας αντιπροσωπευτικός εκφραστής αυτής της ροής. Και τα σύννεφα επίσης. Και τα δύο αυτά που μέσω της κινητικότητάς τους αλλά κυρίως λόγω του μεγέθους τους, εμπεριέχουν την έννοια της «ασάφειας ορίων» αποτελούν το καταλληλότερο υπόβαθρο εικονοποίησης.

Ο χρόνος ως δυναμική ασάφεια μιας άγνωστης πηγής ρέει προς απροσδιόριστο προορισμό και οι φωτογραφίες του Αλέξανδρου Μούστρη παρουσιάζουν αυτό το πάγωμα του ρέοντος υγρού, του ρέοντος χρόνου. Σε πολλές φωτογραφίες η ροή αυτή εμφανίζεται παράλληλα και με κάποιο στοιχείο του παρελθόντος το οποίο είναι συνήθως σε αχρηστία ή εγκατάλειψη. Τα τοπία που παρουσιάζονται με κυρίαρχο στοιχείο την θάλασσα και τα σύννεφα σταματούν την δυναμική του ροής είτε ως στιγμιαία αποτύπωση είτε ως ένα ονειρικό πεδίο όπου πάνω του ή μέσα του το παρελθόν γίνεται εγκατάλειψη.

Όπως σημειώνει ο καλλιτέχνης «Υπάρχει ένα λογικό αδιέξοδο να διαχειριζόμαστε κάτι άγνωστο όπως τον Χρόνο με τους δικούς του όρους, όπως το “πρίν”, το “ποτέ” και το “μετά”. Αυτή την αναπόδραστη παιδική αφέλεια όμως καλούμαστε να ζήσουμε ως το “τέλος”.

Η σχέση μου με τον χρόνο ποτέ δεν υπήρξε αρμονική. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η αδυναμία κατανόησής του με οδηγούσε σε εικονοποιήσεις και μεταφορές. Είτε ως βέλος που διαπερνά ένα απροσδιόριστο κενό, είτε ως υγρό στην εικονική κοίτη ενός στρεβλωμένου ποταμού, είτε ως κυματισμός, αλλά και πολλές άλλες.

Στις περισσότερες αναπαραστάσεις στην φαντασία μου ο χρόνος ήταν φυσικά ροή και συνακόλουθα το νερό ήταν ο καταλληλότερος εικονικός φορέας του. Η θάλασσα με την μεγαλειώδη της έκταση ήταν ένας καλός εκφραστής αυτής της ροής. Και τα σύννεφα επίσης.

Και τα δύο αυτά που μέσω της κινητικοτητάς τους αλλά κυρίως λόγω του μεγέθους τους εμπεριέχουν την έννοια της “ασάφειας ορίων” αποτελούσαν το καταλληλότερο υπόβαθρο εικονοποίησης. Ο χρόνος ως δυναμική ασάφεια μιας άγνωστης πηγής ρέει προς απροσδιόριστο προορισμό και η βασική μου αγωνία είναι η αδυναμία αναγνώρισης σκοπού σε αυτή την κίνηση. Αυτή την αδυναμία κατανόησης του σκοπού προσπαθώ ανεπαρκώς να καταδείξω, όχι όμως και να την αποδείξω.

Οι φόβοι μου, που αναδύονταν από την παραπάνω αδυναμία, στιγμιαία τουλάχιστον, απαλύνονταν από την παύση και το πάγωμα της ροής. Η φωτογραφία ήταν το τέλειο μέσο για αυτή την τεχνητή ακινησία.

Οι φωτογραφίες που παρουσιάζω σε αυτή την έκθεση παρουσιάζουν αυτό το πάγωμα του ρέοντος υγρού, του ρέοντος χρόνου . Σε πολλές φωτογραφίες η ροή αυτή εμφανίζεται παράλληλα και με κάποιο στοιχείο του παρελθόντος το οποίο είναι συνήθως σε αχρηστία ή εγκατάλειψη. Τα τοπία που παρουσιάζονται με κυρίαρχο στοιχείο την θάλασσα και τα σύννεφα σταματούν την δυναμική του ροής είτε ως στιγμιαία αποτύπωση είτε ως ένα ονειρικό πεδίο όπου πάνω του ή μέσα του το παρελθόν γίνεται εγκατάλειψη.

Στοιχεία ναυαγίων που εξυφαίνουν ένα ίσως πιο λαμπρό παρελθόν ή υπολείμματα κατασκευών εντός της θάλασσας ή βραχώδεις ακτές οπου ο χρόνος ως θάλασσα τις σμίλεψε αποτελούν βασικά στοιχεία αυτής της έκθεσης».

www.facebook.com/alec.moustris.photography