Phenomenon: Το πρόγραμμα σύγχρονης τέχνης επιστρέφει για τέταρτη φορά στην Ανάφη

Το πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί στις 27 Ιουνίου–11 Ιουλίου 2022.

Το Phenomenon 4 περιλαμβάνει ένα πρόγραμμα φιλοξενίας που θα συνοδεύεται από μία σειρά δημόσιων εκδηλώσεων, όπως ομιλίες, περφόρμανς, βίντεο-προβολές και άλλες δράσεις στο διάστημα 27 Ιουνίου–4 Ιουλίου, καθώς και μία έκθεση σε διάφορα σημεία του νησιού, η οποία θα εγκαινιαστεί στις 2 Ιουλίου και θα διαρκέσει ως τις 11 Ιουλίου 2022.

Οι προσκεκλημένοι συμμετέχοντες για το 2022 είναι:

Karen Barad
Éric Baudelaire
Moyra Davey
Ian Kiaer
Καρολίνα Κρασούλη
Maggie Nelson
Μαρίνα Ξενοφώντος
Jimmy Robert
Daniel Steegmann Mangrané
Oriol Vilanova

Για την τέταρτη έκδοσή του το Phenomenon θα εξετάσει την έννοια του χρόνου, τους τρόπους κατασκευής του και τις επιδράσεις του. Με αφετηρία τις αλλαγές στη ζωή των κατοίκων του νησιού από τον ετήσιο κύκλο αγροτικών εργασιών, στην εποχικότητα της τουριστικής καλοκαιρινής περιόδου και την χειμερινή μετακίνηση πληθυσμών στην ηπειρωτική Ελλάδα, θα διερευνήσουμε το ζήτημα του (μη-) παραγωγικού χρόνου και τον ρόλο της τέχνης να προτείνει και να προωθεί παρεκκλίνουσες χρονικότητες που δημιουργούν νέους χώρους σκέψης και αναδιαμορφώνουν το πεδίο του δυνατού.

Αναλυτικές πληροφορίες για τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις θα ανακοινωθούν πιο κοντά στην ημερομηνία διεξαγωγής του προγράμματος.

Karen Barad

Η Karen Barad είναι επίτιμη καθηγήτρια φεμινιστικών σπουδών και διδάσκουσα φιλοσοφίας, ιστορίας της συνείδησης, φυλετικών και εθνοτικών σπουδών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια Santa Cruz. Η διδακτορική της διατριβή επικεντρώθηκε στη θεωρητική φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων και στην κβαντική φυσική πεδίου. Πριν την ενασχόλησή τους με ένα πιο διεπιστημονικό πεδίο, είχαν μια θέση σε ένα τμήμα φυσικής. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Meeting the Universe Halfway: Quantum Physics and the Entanglement of Matter and Meaning (Duke University Press, 2007) και πολυάριθμων άρθρων στον τομέα της φυσικής, της φιλοσοφίας, των επιστημών, του υλισμού και της φεμινιστικής θεωρίας. Είναι ιδρυτικό μέλος του ερευνητικού κέντρου UCSC Science & Justice Research Center, όπου διηύθυναν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Science & Justice». Είναι επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Γκέτεμποργκ, υπότροφος Fulbright και έχει λάβει το βραβείο διδακτικής του Kresge College, μεταξύ άλλων. Είναι επίσης μέλος του ακαδημαϊκού προσωπικού του European Graduate School.

Éric Baudelaire

O Éric Baudelaire είναι καλλιτέχνης και σκηνοθέτης ταινιών με έδρα το Παρίσι. Με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες, ο Baudelaire ως εικαστικός καλλιτέχνης έχει αναπτύξει μια καλλιτεχνική πρακτική που βασίζεται στην έρευνα. Μέσα από την χρήση διάφορων καλλιτεχνικών μέσων, όπως η φωτογραφία, η κινούμενη εικόνα, οι εγκαταστάσεις, η περφόρμανς και η συγγραφή επιστολών, το έργο του εξετάζει μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται από τα συστήματα αναπαράστασης τα οποία οργανώνουν τις σύγχρονες κοινωνίες: τις πολιτικές, νομικές, και οικονομικές κατασκευές, καθώς και τις δομές της πληροφόρησης. Στις μεγάλου μήκους ταινίες του συγκαταλέγονται οι εξής: A Flower in the Mouth (2022), When There is no More Music to Write (2022), Un Film Dramatique (2019), Also Known As Jihadi (2017), Letters to Max (2014), The Ugly One (2013) και The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi and 27 Years Without Images (2011).

Moyra Davey

Το έργο της Moyra Davey εκτείνεται στους τομείς της φωτογραφίας, του βίντεο και της συγγραφής κειμένων. Είναι η συγγραφέας του βιβλίου Index Cards (2020), συν-συγγραφέας του βιβλίου Davey-Hujar: The Shabbiness of Beauty (2021), και επικεφαλής της έκδοσης Mother Reader: Essential Writings on Motherhood (2001). Τα έργα της περιλαμβάνονται σε μεγάλες δημόσιες συλλογές, όπως του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης και του Μητροπολητικού Μουσείου Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Μουσείου Reina Sofia στη Μαδρίτη και της Tate Modern στο Λονδίνο. To 2020 η Davey ήταν υπότροφος του John Simon Guggenheim Memorial Foundation.

Ian Kiaer

Το έργο του Ian Kiaer περιλαμβάνει εύθραυστες εγκαταστάσεις που αποτελούνται από συμπλέγματα αρχιτεκτονικών μοντέλων, αντικείμενα που έχει βρει και τα οποία είτε αφήνει ως έχουν ή τα τροποποιεί ελαφρώς, καθώς και έργα δύο διαστάσεων, με σκοπό τη δημιουργία κατακερματισμένων αφηγήσεων. Έμπνευση γι’ αυτά τα έργα αποτελούν οι ιδέες των θεωρητικών της ουτοπίας, αρχιτεκτόνων, αλλά και καλλιτεχνών από διάφορες ιστορικές περιόδους που μοιράζονται μια κοινή ανησυχία, την αντίσταση και την κριτική απέναντι στις κυρίαρχες ιδεολογίες, ενώ παράλληλα παρέχουν μέσα από το έργο τους πιθανές εναλλακτικές για σκέψη. Οι εγκαταστάσεις του Kiaer συχνά λειτουργούν ως εγχειρήματα ή προτάσεις και συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το θραύσμα ως ένα μέσο για την αμφισβήτηση της ολότητας και της μονιμότητας. Η διδακτορική του διατριβή με τίτλο «Το Σπίτι Χωρίς Τέλος: Νοητικά Μοντέλα Κατοικίας» [Endless House: Models of Thought for Dwelling], διερεύνησε την έννοια του σπιτιού ως μοντέλου σκέψης, και συγκεκριμένα μέσα από τη μελέτη της Βίλας Μαλαπάρτε του Curzio Malaparte, της οικίας στην Kundmanngasse του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, της κυλινδρική κατοικίας του Κονσταντίν Μέλνικοφ, και της «ανοικοδόμητης» έννοιας του «σπιτιού χωρίς τέλος» του Φρέντερικ Κίσλερ. Έκτοτε, το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο ένα μοντέλο μπορεί να επηρεάσει την κατανόηση ενός ζωγραφικού έργου ως μια «μικρή φόρμα», όπου έννοιες όπως η απόχρωση και το ύφος λειτουργούν στο όριο μιας πιθανώς περιττής πρακτικής. Το έργο του Ian έχει παρουσιαστεί διεθνώς από το 2000 με ατομικές εκθέσεις σε διάφορους χώρους τέχνης, όπως η Tate Britain (Λονδίνο)· Galleria Civica d’Arte Moderna e Contemporanea (Τορίνο)· Kunstverein München (Μόναχο)· Fondazione Querini Stampalia (Βενετία)· Centre International d’art et de paysage (Βασιβιέρ)· Henry Moore Institute (Ληντς)· Musée d’art moderne de la ville de Paris (Παρίσι)· Heidelberger Kunstverein (Χαϋδελβέργη). Έχει συμμετάσχει επίσης στην 50η Μπιενάλε Βενετίας (2003), στην 10η Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης (2007), στην 4η Μπιενάλε Βερολίνου (2006), στην 10η Μπιενάλε της Λυών (2009) και στη Μανιφέστα 3 (2000). Εκπροσωπείται από τις γκαλερί Alison Jacques στο Λονδίνο, Barbara Wien στο Βερολίνο και Marcelle Alix στο Παρίσι.

Καρολίνα Κρασούλη

Η Καρολίνα Κρασούλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αφού σπούδασε κλινική ψυχολογία στην Ελλάδα και στη Γαλλία, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Λυών, από όπου αποφοίτησε το 2014. Δουλεύοντας με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία και το φιλμ ως μέσα, τα έργα της ερευνούν τα όρια μεταξύ αφαίρεσης και αναπαράστασης. Μέσα από τη διαδικασία της ανάγνωσης και της γραφής ανασύρει ένα σύνολο μηχανισμών όπου νοήματα και αισθήσεις «ξαναγράφονται» στοχεύοντας στην επινόηση μιας καινούριας γλώσσας. Το 2015 έλαβε υποτροφία δύο ετών από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Λυών για διαμονή στη Cité des Αrts στο Παρίσι. Το 2019 συμμετείχε στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ενώ το 2022 συμμετέχει στο πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας του Delfina Foundation στο Λονδίνο. Πρόσφατες εκθέσεις: Υπόσχεση (ατομική έκθεση, Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων, 2021)· Bring me the sunset in a cup (ατομική έκθεση, La vitrine, Frac île de France, le plateau, Παρίσι, 2020)· Some fortune cookies contain no fortune (ηχητικό έργο, Gabriella, 3137, Αθήνα, 2019)· Curved Arrows (Daily Lazy et Kunstraum am Schauplatz, Βιέννη, 2019)· Collection. La composante Peintures, (Frac Bretagne, Ρεν, 2019)· L’Incompatible Vugo (Pauline Perplexe, Παρίσι, 2018)· Stopping Point (Daily Lazy, Αθήνα, 2018)· Sens dedans dehors (γκαλερί Nicolas Sillin, Παρίσι, 2017)· Raw Material (γκαλερί Eva Meyer, Ιανουάριος 2017), A thousand hours (γκαλερί Raymond Hains, Saint-Brieuc, 2016)· Incorporated! (Biennale de Rennes, Ρεν, 2016).

Maggie Nelson

Η Maggie Nelson γεννήθηκε το 1973 στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι πεζογράφος, ποιήτρια και δοκιμιογράφος, και το έργο της περιστρέφεται γύρω από τα ζητήματα του φύλου, της βίας και της σεξουαλικής ταυτότητας. Ζει στο Λος Άντζελες. Σημαντικότερα έργα της: The Red Parts: A Memoir (2007), Bluets (2009), The Art of Cruelty: A Reckoning (2011), καθώς και τα ποιητικά βιβλία Holes (2007) και Jane: A Murder (2005). Οι Αργοναύτες (2015), ένα βαθιά προσωπικό βιβλίο που συνδυάζει αριστοτεχνικά τον δοκιμιακό στοχασμό με την αυτοβιογραφία, τη φεμινιστική και κουήρ θεωρία με τη σεξουαλικότητα, τη μητρότητα και την οικογένεια, έγινε μπεστ σέλλερ στις ΗΠΑ και μεταφράστηκε σε πάνω από είκοσι γλώσσες.

 Μαρίνα Ξενοφώντος

Το έργο της Μαρίνας Ξενοφώντος, που περιλαμβάνει βίντεο, γλυπτά και αρχεία, πραγματεύεται έννοιες όπως η συλλογική μνήμη, η προσωπική αφήγηση και οι εναλλακτικές ιστορίες με σκοπό την ανάδειξη και επαναπλαισίωση του τι είναι ιδεολογικό στην καλλιτεχνική παραγωγή και την καθημερινότητα. Με βασικό καλλιτεχνικό της μέσο τη γλυπτική, το έργο της Ξενοφώντος ξεδιπλώνεται μέσα από ζωγραφικά έργα, εγκαταστάσεις, βίντεο και animation. Έχοντας πλήρη συνείδηση των ρωγμών που προκαλούνται στην προσωπική μνήμη όταν αυτή έρχεται αντιμέτωπη με τις ηγεμονικές και ιδεολογικά εμποτισμένες εκδοχές της ιστορίας, το έργο της αφηγείται μια προσπάθεια ανάκτησης του φαντασιακού που έχει χαθεί ανάμεσα σε αυτή τη δυσαρμονία. Επηρεασμένη από τις πολιτικές της διϋποκειμενικότητας, τη διχοτομία ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα, την εγγύτητα και την απόσταση, η πρακτική της μεταμορφώνει αυτές τις αντιφάσεις μέσα από μία ενασχόληση με το προσωπικό σε αντίθεση με το πολιτικό. Μέσα από την ανασκαφή καθημερινών ερειπίων –σύμβολα ασήμαντων ιστοριών και από ένα μέλλον που έχει χαθεί– τα οποία φέρνει σε σύγκρουση με το υπερμοντέρνο, τονίζει και επαναλαμβάνει τις αποτυχίες που προκύπτουν μέσα από την τριβή τους. Αποχρώσεις, ουράνια τόξα, τα ντεζά βου, τα άβαταρ, η επιστημονική φαντασία και τα παραμύθια, όλα συνενώνονται σε μια τροχιά και γίνονται σημεία διαμάχης για τους μηχανισμούς παραγωγής και κατανόησης της υποκειμενικότητας και της ιστορίας.

Jimmy Robert

Ο Jimmy Robert (γεν. 1975, Γουαδελούπη) ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Στη διεπιστημονική πρακτική του ο Jimmy Robert κάνει χρήση ποικίλων καλλιτεχνικών μέσων, όπως η περφόρμανς, η φωτογραφία, το φιλμ και το κολάζ, τα όρια των οποίων συχνά συγχέει. Το ενδιαφέρον του για τον τρόπο με τον οποίο το σώμα προσωποποιείται μέσα από τα υλικά και το αντίστροφο συνδέει την μακρά ενασχόλησή του με την περφόρμανς με την ευρύτερη πρακτική του. Ο Robert έχει χορογραφήσει περφόρμανς σε εκθεσιακούς χώρους οι οποίες σχετίζονται με τις ήδη υπάρχουσες αρχιτεκτονικές δομές του χώρου, καθώς επίσης και ιστορικές περφόρμανς τις οποίες έχει ξαναανεβάσει, επαναπλαισιώσει ή δοκιμάσει στον χώρο. Οι συχνές αναφορές των έργων του σε στιγμές από την ιστορία της τέχνης, οι φιλμικές και λογοτεχνικές αναφορές είναι χαρακτηριστικό στοιχείο των πολυστρωματικών του αφηγήσεων. Το 2020 παρουσιάστηκε στο Nottingham Contemporary μία μεγάλη έκθεση για το έργο του Robert, η οποία έπειτα παρουσιάστηκε στο μουσείο MUSEION στο Μπολτσάνο στην Ιταλία και αυτή την περίοδο φιλοξενείται στο κέντρο σύγχρονης τέχνης CRAC Occitanie στο Σετ στη Γαλλία. Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις του έχουν παρουσιαστεί στο Künstlerhaus Bremen στη Βρέμη (2022)· The Hunterian στη Γλασκόβη (2021)· La Synagogue de Delme στο Ντελμ (2018)· Museum M στο Λέβεν (2017)· Power Plant στο Τορόντο (2013)· Museum of Contemporary Art στο Σικάγο (2012)· και Jeu de Paume, Παρίσι (2012). Οι περφόρμανς του Robert έχουν παρουσιαστεί στην Tate Britain του Λονδίνου, στο MoMA της Νέας Υόρκης και στο μουσείο Migros Museum της Ζυρίχης. Η πιο πρόσφατη περφόμανς του με τίτλο Joie Noire παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2019 στο KW Institute of Contemporary Art στο Βερολίνο και ταξίδεψε στο θέατρο Kaaitheater στις Βρυξέλλες. Το καλοκαίρι 2022, ο Robert θα συμμετάσχει στην 5η Τριενάλε Αίτσι στην Ιαπωνία, ενώ ατομικές εκθέσεις του θα παρουσιαστούν στο Kunsthalle Baden-Baden στο Μπάντεν-Μπάντεν και στην γκαλερί Thomas Dane στη Νάπολη το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 2022 αντίστοιχα.

Daniel Steegmann Mangrané

Ο Daniel Steegmann Mangrané (γεν. 1977, Βαρκελώνη) ζει μεταξύ Ρίο ντε Τζανέιρο και Σάο Πάολο, στη Βραζιλία. H πρακτική του Steegmann Mangrané περιλαμβάνει διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα και ισορροπεί μεταξύ ανεπαίσθητων, ποιητικών αλλά παρολαυτά ακατέργαστων πειραματισμών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη σχέση μεταξύ της γλώσσας και του κόσμου. Οι εγκαταστάσεις του, οι οποίες είναι αρκετά εννοιολογικές, κινούν τη φαντασία του θεατή, ενώ παράλληλα παρουσιάζουν ένα έντονο ενδιαφέρον για την ύπαρξη και τα χαρακτηριστικά χειροπιαστών αντικειμένων. Τα έργα του δημιουργούν μια αίσθηση του χώρου και του χρόνου καθώς τα διαφορετικά στοιχεία που συνενώνονται καταλήγουν στη συγκρότηση μιας δομής. Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: A Leaf-Shaped Animal Draws The Hand, Pirelli HangarBicocca, Μιλάνο (2019)· Daniel Steegmann Mangrané, Nottingham Contemporary, Νότινγχαμ (2019)· Phantom, CAC Contemporary Art Center, Βίλνιους (2018)· Another point in the same line and three points that don´t belong to the same line, γκαλερί Múrias Centeno, Λισαβώνα (2015)· Spiral Forest (Kingdom of all the animals and all the beasts is my name)”, γκαλερί Esther Schipper, Βερολίνο (2015)· Animal que no existeix, CRAC Alsace, Αλτκιρχ, (2014)· Fólego, γκαλερί Proyectos Monclova, Πόλη του Μεξικό (2014)· Phasmides, γκαλερί Mendes Wood, Σάο Πάολο, (2013). Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις: Dhaka Art Summit: Seismic Movements, Ντάκα (2020)· Canibalia, ίδρυμα Kadist, Παρίσι (2015)· The Generational Triennial, The New Museum, Νέα Υόρκη (2015)· Space Shifters, Hayward Gallery, Λονδίνο (2018)· I was raised on the internet, Museum of Contemporary Art Chicago, Σικάγο (2018)· Infinite Garden. From Giverny to Amazonia, Centre Pompidou-Metz, Μετς (2017)· The Present in Drag, 9η Μπιενάλε Βερολίνου, Βερολίνο (2016)· Suicide Narcissus, Renaissance Society, Σικάγο (2013)· The Imminence of Poetics, 30η Μπιενάλε του Σάο Πάολο, Σάο Πάολο (2012). Έχει τιμηθεί για το έργο του με βραβεία από το MUSAC, Centro de Arte 2 de Mayo, Ciutat d’Olot, CoNCA, ABC Prize, Miquel Casablancas, José García Jiménez Foundation και Akademie der Kunste.

Oriol Vilanova

Η πρακτική του Oriol Vilanova επικεντρώνεται στην επαναπλαισίωση των πολιτισμικών αντικειμένων —και ειδικότερα, αλλά όχι αποκλειστικά, των καρτ-ποστάλ που αγοράζει σε υπαίθριες αγορές— και τη μετατροπή τους σε έργα τέχνης που πυροδοτούν έναν κριτικό αλλά και δυναμικό αναστοχασμό γύρω από διάφορα ζητήματα τoυ εικονοκεντρικού και κορεσμένου από εικόνες σύγχρονου πολιτισμού. Πέρα από την εννοιολογική του πολυπλοκότητα, το έργο του Vilanova διακρίνεται από μία δυναμική αισθητική παρουσία, η οποία πολύ συχνά παίρνει τη μορφή προσεκτικά ενορχηστρωμένων εγκαταστάσεων από καρτ-ποστάλ, καθώς και λεπτεπίλεπτων γλυπτών που υμνούν την ανθεκτικότητα του αναλογικού σε έναν ψηφιακό κόσμο.

Κεντρική εικόνα θέματος: Μαρίνα Ξενοφώντος, άποψη της έκθεσης But we’ve met before, Hot Wheels Athens, Αθήνα, 2020. Ευγενική παραχώρηση της καλλιτέχνιδας.