Στο πλαίσιο των αφιερωμάτων της Πινακοθήκης – Γλυπτοθήκης art idea παρουσιάζεται στο Κέντρο Τέχνης Καστέλας το έργο του Πάνου Πασσίση, υπό τον τίτλο Όψης θέση.

 
Η ιστορικός τέχνης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, αναφέρει χαρακτηριστικά για το έργο του καλλιτέχνη Πάνου Πασσίση:

«Όψης Θέση – Ο θεατής μπροστά στο έργο του Πάνου Πασσίση, υποβάλλεται αυτόματα σε ένα τρισδιάστατο αινιγματικό παιχνίδι που στήνουν οι κρυμμένες έννοιες  – μέσα στην ατμοσφαιρική αμφισημία τους – . Ο γρίφος φορμαρισμένος στην τέλεια γεωμετρία του, μοιάζει πλήρης, συμπαγής, στιβαρός και υποταγμένος στον κανόνα. Κι ας θέλει ο πάντοτε υπαρκτός γαλάζιος ορίζοντας να κατευθύνει – απ’το βάθος – στην έξοδο.

Στο έργο του Πάνου Πασσίση, ο σουρεαλισμός συναντά την αφαίρεση και μετατοπίζουν μαζί το βάρος της γεωμετρικά δομημένης φόρμας στο κυρίαρχο, συμβολικό νόημα των συσχετισμών. Η δυναμική οργάνωση των ενεργειών της συνεχούς κατασκευής των χώρων μέσω της αρχιτεκτονικά ορισμένης διάρθρωσης των διαδοχικών επιπέδων της καθετότητας και των ευκίνητων διαγωνίων – σε διακριτή απόκλιση από την οριζόντια γραμμή – προσδίδουν στο έργο του ένταση, δυναμισμό και μια στέρεη ενεργητικότητα , ενώ συντελούν συνδυαστικά και ταυτοποιημένα στην τελική “υπέρβαση του απόλυτου”.

Ποιό είναι όμως το νόημα που βρίσκεται κρυμμένο πίσω από την τυπική διαδικασία της εκτέλεσης; Γιατί η Τέχνη στην εννοιολογική αναγωγή της, ταυτίζει την ίδια την “σύλληψη της ιδέας” η οποία καθοδηγεί σαν πυξίδα και θρέφει την καλλιτεχνική δημιουργία με την ίδια την “μηχανή” που παράγει Τέχνη – με την εκτέλεση να θεωρείται η τυπική διαδικασία της υπόθεσης ( Σολ Λούιτ, «Παράγραφοι πάνω στην εννοιολογική τέχνη»).

Στην ζωγραφική του Πάνου Πασσίση, πίσω από το πλάνο παιχνίδισμα των γεωμετρικών σχημάτων με την φορμαλιστική ακρίβεια και την καθαρή χρωματική απόδοση των επιφανειών, βρίσκεται η δική του “Έννοια της Επιθυμίας” (Panos Passisis, «The Notion of Desire»). Όπως ο ίδιος ο καλλιτέχνης σημειώνει : “Σε μια συνεχή προσπάθεια να κατανοήσω πώς τα πράγματα, οι άνθρωποι και ο κόσμος κινούνται , αλληλεπιδρούν και αναπτύσσονται γύρω μου, αισθάνομαι την επιθυμία να εκφράσω αναλογίες, συσχετισμούς και συμπεράσματα που όλοι διαμορφώνουμε με σκοπό να κοινωνικοποιηθούμε, να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε, πνευματικά και πρακτικά”.

Στο έργο του, πρωταγωνιστές τα συμβολικά τοπία δράσης ευφάνταστων σχηματοποιημένων γεωμετρικών δυναμικών που αλληλεπιδρούν, δημιουργούν περάσματα κι άλλοτε γεφυρώνουν μέσα στην σταδιακή ένωση τους, σαν κομμάτια ενός αλλιώτικου πάζλ. Μέσα από εμπόδια, φιλτραρισμένα πλαίσια – πύλες, έκδηλα σημεία αναφοράς, ανοδικές σκάλες και μηχανικής κατασκευής – εξυψωμένες στο μετέωρο  – προβλήτες, τα  γυμνά από ανθρώπους τοπία,  ξετυλίγουν , αποκωδικοποιούν τον γρίφο. Κι ο γρίφος δεν είναι άλλος από την ίδια την εκπλήρωση της “Επιθυμίας”, η οποία επιτυγχάνεται μέσα από ένα σύστημα πολυσύνθετων μηχανισμών σε διασκελισμό, αντιδιαστολή και συμβατότητα.

Ο θεατής στέκεται μπροστά στο έργο. Γίνεται ο διανοητικός παρατηρητής – συμμέτοχος μιας παράξενης, μεταφυσικής κατάστασης. Αυτής, της Θέσης των Όψεων , που εναλλάσονται διαρκώς μέσα στην συνεχή εξέλιξη τους και μέσα στον παράδοξο υπαρξισμό τους.»

Πηγές:  
Τόνυ Γκόντφρεϋ, Εννοιολογική τέχνη, Ελληνική έκδοση Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε,
Αθήνα 2001
Άλκης Χαραλαμπίδης, Η Τέχνη του 20ου αιώνα, Τόμος Ι, University Studio  Press, Θεσσαλονίκη 1990