Την ατομική της έκθεση παρουσιάζει η καλλιτέχνης Μαρία Παριανού την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014 στις 19:00 στην γκαλερί a.antonopoulou.art.

Ουρανός νεφελώδης, μνημεία επιβλητικά, πλήθος κτηρίων, μικρά ασήμαντα σπίτια, το ένα σχεδόν μέσα στο άλλο, υδραγωγεία, κιγκλιδώματα που περιορίζουν, γέφυρες που δεν ενώνουν, παράθυρα χτισμένα με τούβλα. Εγκλωβισμός-καφκική ατμόσφαιρα;

Πόλεις ασφυκτικές, σχεδόν ζοφερές, σχεδιασμένες μεθοδικά, με μανία, πόλεις που εκτείνονται αγγίζοντας τα όρια του τελάρου, έτοιμες να τα διαρρήξουν, αλλά που δεν το αποφασίζουν ποτέ.

Πόλεις, που πλέουν μέσα στο χρόνο, μουσκεμένες ακόμη από την υγρασία του  Μεσαίωνα, φορτωμένες την ματαιοδοξία των επόμενων αιώνων, αλλά και την αναζήτηση της ομορφιάς και  της φροντίδας για τους κατοίκους τους, πόλεις με αρχιτεκτονικά στολίδια κι άλλες άσχημες, πόλεις ήσυχες και πληκτικές, αφιλόξενες, ή σχεδόν νεκρές, άλλες, γεμάτες ένταση και παραφροσύνη, πόλεις  πνιγμένες στο μπετόν, πόλεις με γυάλινες επιφάνειες, που καθρεφτίζουν την απέναντι όψη.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Συνομιλητής, ή αδιέξοδο;
Συνομιλητής για το αδιέξοδο ίσως.

Η Μαρία Παριανού στην πορεία της δουλειάς της, παρακολουθεί, όλο και πιο ασφυκτικά τον διασπασμένο άνθρωπο της εποχής μας και καταγράφει τα φαινόμενα.

Τη βύθιση στον μικρόκοσμο και την τάση για υπερανάλυση, την κάθοδο, από το γενικό στο ειδικό, από την τάξη στο χάος, τον κατακερματισμό του συνεχούς, που χάνει την αρχική του ιδιότητα, την ιδιότητα του ενιαίου, του ενός.

Η πληροφορία εγκλωβίζεται μέσα στην ίδια της την αναζήτηση. Η αλήθεια ποτέ δεν θα είναι ολόκληρη.

Και η Αριάδνη; Πού είναι η Αριάδνη με τον μίτο της να μας οδηγήσει, μέσα από τους σκοτεινούς λαβυρίνθους, σε μια λυτρωτική έξοδο;

Η ζωγράφος, έχοντας γνώση της περιπέτειας των ιδεών και των συγκινήσεων στο χώρο τής τέχνης, μας ενθαρρύνει, συγκρατημένα, να ανασάνουμε και να ελπίσουμε, στα σημεία εκείνα, όπου η επιφάνεια του τελάρου πάλλεται περισσότερο, αγνοώντας το προαποφασισμένο και σκύβοντας, με συμπάθεια, πάνω στα μεγάλα θέματα, αλλά και στις προσωπικές ιστορίες των κατοίκων, ακροβατώντας ανάμεσα στο άπειρο και το ελάχιστο, στο μεγαλειώδες και το καθημερινό-ασήμαντο, στην επιστήμη και την ποίηση.

Η πρόκληση να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε, επάνω στον τεντωμένο κάνναβο  της πόλης.

Τέτα Μακρή, Ομότιμη Καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ