Στο φετινό Κύκλο Adagio-Μουσικές για τις μέρες του Πάσχα, η υποβλητική σύνθεση του Γιόζεφ Χάυντν για το Θείο Πάθος Οι επτά λόγοι του Ιησού στο Σταυρό (εκδοχή για πιάνο) συνδυάζεται με το συγκλονιστικό οπτικό υλικό του βραβευμένου φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη (αφιλοκερδής συμμετοχή), σε μια εκδήλωση που φιλοδοξεί να γίνει αφορμή για σκέψη πάνω στο δράμα των προσφύγων. Έτσι, το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας 25 Απριλίου 2016, στις 8:30 το βράδυ, η δύναμη των φωτογραφιών του Μπεχράκη −που, παράλληλα με την εκτέλεση του μουσικού έργου, θα καταθέσει προσωπικές εμπειρίες αλλά και μαρτυρίες προσφύγων όπως τις έχουν καταγράψει οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα− συναντά στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος τη γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία του διακεκριμένου πιανίστα Νίκου Λαάρη.

Νίκος Λαάρης, πιάνο

Γιάννης Μπεχράκης, φωτογραφικό υλικό – αφήγηση

Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για τη στήριξη των δράσεών τους σε σχέση με το προσφυγικό.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Γιόζεφ Χάυντν (1732-1809) 

Οι επτά λόγοι του Ιησού στο Σταυρό, Hob. XX/1C 

Εκδοχή για πιάνο

Πρόκειται για έργο οργανικής μουσικής –αμιγώς ορχηστρική σύνθεση χωρίς φωνητικά μέρη– που αποτελείται από επτά σύντομες σονάτες γραμμένες επάνω στα τελευταία λόγια του Χριστού στο Σταυρό: «Πάτερ, άφες αυτοίς…», «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση…», «Γύναι, ίδε ο υιός σου…», «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;», «Διψώ», «Τετέλεσται» και «Πάτερ, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου». Οι σονάτες συνοδεύονται από μια εισαγωγή και καταλήγουν στο τελευταίο μέρος που τιτλοφορείται Ο σεισμός. Η σύνθεση συγκίνησε βαθιά το εκκλησίασμα όταν παρουσιάστηκε τη Μεγάλη Παρασκευή 6 Απριλίου 1787 στο ναό της Σάντα Κούεβα στην Ισπανία και σημείωσε εξαιρετική επιτυχία. Στη συνέχεια, προκειμένου το έργο του να παρουσιαστεί και σε άλλες πόλεις, ο Χάυντν το μετέγραψε για κουαρτέτο εγχόρδων και για πληκτροφόρο. Συχνά ερμηνεύεται και σε μορφή ορατορίου.

Νίκος Λαάρης (πιάνο)

Έχει χαρακτηριστεί από τον Stephen Pettit των Times ως «ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης που δεν μπορεί να παραγάγει ούτε έναν άσχημο ήχο». Σπούδασε πιάνο στο Βασιλικό Κολέγιο Μουσικής του Λονδίνου και διεύθυνση ορχήστρας στο Ωδείο του Άμστερνταμ. Του απoνεμήθηκε ο τίτλος του διδάκτορα από το Manhattan School of Music της Νέας Υόρκης, όπου υπήρξε επί έτη καθηγητής, ενώ δίδαξε και στο Πανεπιστήμιο Columbia. Έχει λάβει τη χορηγία Ballantine’s Gold Seal, υποτροφίες των Ιδρυμάτων Αλ. Ωνάση, Ι. Φ. Κωστοπούλου και Λ. Βουδούρη, καθώς και πανεπιστημιακές υποτροφίες για τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές.

Έχει εμφανιστεί στην Ευρώπη (South Bank Centre – Λονδίνο, Gärtnerplatztheater –  Μόναχο, Ελληνικό Φεστιβάλ, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης) και στις ΗΠΑ (Carnegie Hall και Onassis Cultural Center – Νέα Υόρκη). Έχει συνεργαστεί ως σολίστ με την Καμεράτα και τις Κρατικές Ορχήστρες Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Για τη σύμπραξή του με το Ballet Theater του Μονάχου στις Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ του χορογράφου Philip Taylor, το περιοδικό Dance Europe τον αποκάλεσε «το αστέρι της βραδιάς».

Ο Νίκος Λαάρης εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα προ τριετίας και παρουσιάζει έργα κάθε εποχής: μπαρόκ (Les Indes Galantes του Ραμώ), κλασικής (Οι επτά λόγοι του Ιησού στο Σταυρό του Χάυντν), ρομαντικής (αφιέρωμα στον Βάγκνερ) και μοντέρνας (Τhe keyboards του Τζον Κέιτζ, Ghost Variations του Γιώργου Τσοντάκη, αφιέρωμα στον Σερ Τζον Τάβενερ). Την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο διηύθυνε την Καμεράτα στο μιούζικαλ Kiss me Kate του Κόουλ Πόρτερ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στην όπερα Στη σωφρονιστική αποικία του Φίλιπ Γκλας σε παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Γιάννης Μπεχράκης

Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Είναι ένας από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερ στον κόσμο και διευθυντής του φωτογραφικού τμήματος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με το φακό του έχει απαθανατίσει κάποια από τα σημαντικότερα πολιτικά, πολεμικά, αθλητικά και κοινωνικά γεγονότα των τελευταίων 25 ετών.

Σπούδασε φωτογραφία στην Αθήνα και πήρε BA από το Middlesex University.

To 1987 άρχισε να εργάζεται για το Reuters. Μόλις έναν χρόνο αργότερα του προσφέρθηκε μόνιμη θέση στο πρακτορείο με βάση την Αθήνα. Η πρώτη του αποστολή ήταν τον Ιανουάριο του 1989 στην Λιβύη. Έκτοτε ήταν παρών στα μεγαλύτερα γεγονότα παγκοσμίως.

Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί στα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ (Time, Newsweek, Paris Match, The New York Times, Stern, Libération, The Guardian κ.λπ.).

Το 2008 έγινε διευθυντής του φωτογραφικού τμήματος του πρακτορείου Reuters για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Το 2010 επέστρεψε στην Ελλάδα για να καλύψει την οικονομική και πολιτική κρίση.

Έχει τιμηθεί με δεκάδες διεθνείς διακρίσεις, όπως τρεις φορές με τον τίτλο του «Ευρωπαίου Φωτορεπόρτερ της Χρονιάς» από την Fuji, (Λονδίνο–1999, Βαρκελώνη–2002 και Ρώμη–2003). Το 2000 στο Άμστερνταμ του απενεμήθη στον παγκόσμιο φωτογραφικό διαγωνισμό WORLD PRESS PHOTO το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Ειδήσεις», η πιο σημαντική διάκριση στο χώρο της δημοσιογραφικής φωτογραφίας. Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε από το OVERSEAS PRESS CLUB ΟF AMERICA στη Νέα Υόρκη για το καλύτερο ξένο ρεπορτάζ στις ΗΠΑ, που αποτελεί το μεγαλύτερο βραβείο για ξένους ανταποκριτές στην Αμερική. Το 2000 του απενεμήθη το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στις 14 Οκτωβρίου 2002 κέρδισε το Prix de Public Bayeux για πολεμικούς ανταποκριτές στον ετήσιο διαγωνισμό για τη βράβευση δημοσιογράφων που καλύπτουν πολεμικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο.

Το 2015 κέρδισε το πρώτο βραβείο στον παγκόσμιο διαγωνισμό φωτορεπορτάζ  Days in Japan. Επίσης το 2013 βραβεύτηκε από το Πανεπιστήμιο του Μισούρι και το 2015 στον παγκόσμιο διαγωνισμό Pictures of the Year International. Το 2015 η Guardian και το REUTERS τον ανέδειξαν φωτορεπόρτερ  της χρονιάς.

* Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται εντός και εκτός της αίθουσας Δημήτρης Μητρόπουλος, λήφθηκαν κατά τη διάρκεια αποστολών σε Ελλάδα, Κόσοβο, Τυνησία, Σομαλία, Κασμίρ, Ιράκ, Αλβανία, ΠΓΔΜ, Παλαιστίνη, Τσετσενία, Τουρκία, Σερβία, Νότιο Αφρική και Ισραήλ.

Photo: © Υannis Behrakis/REUTERS