Ένας άνθρωπος βρίσκει κάποτε έναν γλάρο κι έτσι τυχαία περνώντας του παίρνει τη ζωή. Θέμα για μικρό διήγημα. Κάτι τέτοιο έγραφε ο Τσέχωφ έναν αιώνα σχεδόν πριν στο έργο του Γλάρος.

Ένας άνθρωπος έναν αιώνα σχεδόν μετά μπαίνει σ’ ένα σουπερ μάρκετ, παίρνει ένα κουτάκι μπύρα από το ράφι, το πίνει επί τόπου και οι 4 σεκιούριτι τον σκοτώνουν στο ξύλο. Ο άνθρωπος είναι μόλις 25 χρονών. Με βασανίζει το γεγονός, δεν μπορώ να το χωνέψω μα πιο πολύ τρομάζω από τις σκέψεις που ακλουθούν, τρομάζω από τις βεβαιότητες μου. Αν ήμουν εγώ στη θέση του δεν θα με σκότωναν, ούτε που θα με ακουμπούσαν. Το πολύ καμιά επίπληξη ίσως μάλιστα αμήχανη. Γιατί, γιατί δεν είμαι πια 25 χρόνων, γιατί δεν φαίνομαι μετανάστης, γιατί δεν είμαι σκουρόχρωμος, γιατί δεν δείχνω ίσως ότι ζω στο δρόμο, γιατί δεν δείχνω ευάλωτος, γιατί είμαι ίσως καλυτέρα εκπαιδευμένος στο να κρύβω την αγωνία μου, γιατί εν τέλει μοιάζω “καθώς πρέπει”. Αρά πληρώ τις προϋποθέσεις για να μην θανατωθώ. Τις περνώ τις εξετάσεις μου, θα ζήσω. Μπράβο μου, τα κατάφερα. Εγώ. Όμως όχι αυτός, όχι όλοι αυτοί που περνώ δίπλα τους κάθε μέρα και πια δεν τους βλέπω γιατί τους έχω συνηθίσει. Γιατί ασυναίσθητα έχω διαχωρίσει τη ζωή μου και τη θέση μου από κείνους. Και με τρομάζει ακόμα πιο πολύ το γεγονός πως όλοι αυτοί οι τύποι, όταν γίνονται ήρωες κάποιου μικρού ή μεγάλου διηγήματος, με συγκινούν βαθιά και γίνονται καθρέφτες της εύθραυστης κατά τα αλλά ευαισθησίας μου. Μου θυμίζω ένα πρόσφατο περιστατικό στα προεκλογικά Εξάρχεια. Παρέα από εκλεπτυσμένα και φλογέρα πνεύματα που καιγόμασταν γι’ αυτά που γίνονται σε βάρος της ανθρώπινης αξιοπρεπείας και συζητούσαμε πιθανές λύσεις για στοιχειωδώς ανθρωπινή διαβίωση, και όταν απλώθηκε στο τραπέζι μας ένα χέρι που ίσως και να μας είχε ανάγκη, εμείς δεν κάναμε φόκους ούτε για 2 λεπτά για να του δώσουμε πιθανόν τα 50 μας λεπτά. Μπράβο μας. Μπράβο μου ξανά.

Info: Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και θέατρο στην Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδης. Πρόσφατες παραστάσεις: Μια Ξεχωριστή Μέρα – ΣΚΡΟΟΥ ΘΗΑΤΕΡ, Τον Άυλο Εσένα του Βαγγελη Χατζιγιαννίδη-ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ, Λα Στράντα-ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ.
 
Ο Νίκος Νίκας πρωταγωνιστεί στην παράσταση Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη, του Λοράν Μωβινιέ, σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη, η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου 2015 στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσων.

Περισσότερες πληροφορίες: Aυτό που εγώ ονομάζω λήθη, του Laurent Mauvignier στο Κέντρο Ελέχγου Τηλεοράσεων