Θηράματα και αρπακτικά! λέει ο Α. στην Φ. προς το κλείσιμο του έργου. Ο τίτλος είναι Αρπακτικά, χωρίς το θηράματα, ίσως να λείπει, ίσως όχι. Ποιοι είναι τα θηράματα και ποιοι τα αρπακτικά; Είμαστε ακόμα σε πολιτισμικό επίπεδο όπου διαχωρίζουμε τους ρόλους μας στην κοινωνία με βάση τα κατώτερα ένστικτά μας, με βάση τους νόμους της ζούγκλας; Στην φύση οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι, όπως καταλαβαίνουμε, το ισχυρό ζώο επικρατεί του ανίσχυρου, μάλιστα το ανίσχυρο ζώο τουλάχιστον όπως εμείς το εξετάζουμε, φοβάται στις περισσότερες περιπτώσεις, το χαμό του. Ο φόβος σαν γενεσιουργός δύναμη καθορίζει την συμπεριφορά του, όπως ακριβώς και στους ανθρώπους. Πόσες φορές οι εξουσιαστικές δυνάμεις σπέρνουν τον φόβο στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα; Πόσες σχέσεις ανθρώπων βασίζονται στην υποταγή μέσω φόβου και όχι σεβασμού; Το περίεργο σε επίπεδα έντονου προβληματισμού θα έλεγα, είναι ότι (κατά την γνώμη μου χωρίς στατιστικές και τα λοιπά) οι περισσότεροι άνθρωποι για να μην πω όλοι, εάν τους ρώταγες τί θα επέλεγαν να είναι, θήραμα ή αρπακτικό, θα απάνταγαν αρπακτικό. Μήπως είμαστε ανταγωνιστικοί σαν είδος; Μήπως έτσι γινόμαστε από αντίδραση προς τους άλλους ή μέσω εκπαίδευσης; Μήπως απλά δεν έχουμε εξελιχθεί αρκετά έτσι ώστε να αποβάλλουμε ή να τιθασεύσουμε τα κατώτερα των ενστίκτων μας; Όχι πως το ένστικτο της επιβίωσης είναι ασήμαντο της κοινωνικής επιβίωσης σημειώνω, αλλά δείχνει να μην υπάρχει αλτρουϊσμός, συνεργασία, αλληλεγγύη μέσα από έναν κόσμο ιδωμένο με αυτά τα τρομαγμένα μάτια ενός ανθρώπου που έχει μάθει να αρπάζει, να αρπάζει στιγμές, συναισθήματα, να αρπάζει ύλη, ζωή γενικά. Καλό θα ήταν να δούμε γιατί δεν θα επιλέγαμε να ήμασταν το θήραμα (που ούτως η άλλως είμαστε) και τι σημαίνει αυτό. Πώς θα ήταν η ζωή εάν αποδεχόταν ο οιοσδήποτε την μοίρα του θηράματος, συνειδητά χωρίς καθεστώς πίεσης. Γιατί προτιμάμε το αρπακτικό; Μας φαίνεται άβολη η λέξη θήραμα; Μας θίγει τον εγωισμό; Μας μειώνει; Θεωρούμε πως αξίζουμε καλύτερης τύχης, πως δικαιωματικά μας ανήκει η κορυφαία θέση στην τροφική αλυσίδα; Έχει δημιουργηθεί καινούργια θέση του ανθρωποφάγου και είναι αποδεκτή; Άξιο απορίας είναι πάντως το γεγονός ότι όταν βλέπουμε μια εικόνα αρπαγής ενός θηράματος είτε στην φύση είτε στην κοινωνία μας, μας κυριεύει το συναίσθημα και παίρνουμε το μέρος του αδύναμου (υπάρχουν εξαιρέσεις). Αυτό ίσως είναι ενδεικτικό μιας ανώτερης συνείδησης και φύσης όπου μας βάζει στην διαδικασία παρατήρησης, Εποπτεύοντας λοιπόν τον κόσμο συνειδητά έχουμε ίσως μια πιο σφαιρική γνώμη για το κάθε συμβάν. Ψάχνουμε ήρωες; Ήρωες που νικάνε τα αρπακτικά; Μήπως ένας ήρωας είναι και αυτός αρπακτικό; Γιατί εν τέλει ο εγωισμός μας είναι τόσο καθοριστικός για τις αποφάσεις μας και για την συνολική αντιμετώπιση της πραγματικότητας; Ίσως η κατάλληλη δόση συναισθήματος και λογικής να αρκεί για τον καθέναν μας. Ίσως απλά να υποκρινόμαστε τα θηράματα και τα αρπακτικά για να συνεχιστεί αυτό που ονομάζουμε κοινωνία, να έχουμε βολευτεί στους ρόλους μας και να υπομένουμε.
Info:
Ο Νίκος Μαραμαθάς είναι απόφοιτος της Α.Σ.Κ.Τ. και από το 2002 μέλος του skrow theater group. TA AΡΠΑΚΤΙΚΑ είναι η δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά.
Διαβάστε επίσης:
Αρπακτικά, του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Skrow Theater | Έως 5 Ιουνίου
