Ο πιανίστας Άρης Γραικούσης μετά την μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Σύλλογος οι φίλοι της μουσικής – μεγάλη βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» και σε επιλεγμένους προορισμούς ανά την Ελλάδα για την καλοκαιρινή περίοδο 2016, παρουσιάζει το ρεσιτάλ «Μουσικοί Συσχετισμοί» την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016 στην Κέρκυρα στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Κέρκυρας.
Το ρεσιτάλ πραγματοποιείται με την υποστήριξη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κέρκυρας και την ευγενική χορηγία του πλαστικού χειρουργού Θανάση Χριστόπουλου.
Συμμετέχει η χορωδία Κοντοκαλίου Κέρκυρας, την οποία συνοδεύει η Κερκυραϊκή Μαντολινάτα.
Θα ενισχυθεί οικονομικά το Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων «Πλατυτέρα» της Ιεράς Μητροπόλεως Κέρκυρας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πρόκειται για ένα ρεσιτάλ αντιθέσεων και εναλλαγών, με διαχρονικά “κλασσικά” κομμάτια και τραγούδια την επιλογή των οποίων έχει κάνει ο Άρης Γραικούσης, ο οποίος αναφέρει σχετικά :
…Τον περισσότερο καιρό στο μυαλό μου στριφογυρνάνε νότες, κάποιες φορές είναι περισσότερες και από τα λόγια… Είναι νότες όλων των ειδών, κλασικές, παλιές, νεότερες, γαλλικές, ελληνικές, ισπανικές… συχνά κάνουν περίεργους συνδυασμούς… Έτσι γεννήθηκε η ιδέα αυτού του ρεσιτάλ…
Σκέφτηκα λοιπόν να ξεδιαλύνω αυτό τον ακατάστατο συνδυασμό και να βάλω, όλες αυτές τις νότες στη σειρά, να τις «συσχετίσω»… Δεν ήταν εύκολο και στην αρχή απογοητεύτηκα. Ένιωθα όμως ότι η μουσική είναι «μία» και με σωστό χειρισμό μπορεί να ταιριάξει…
Μερικοί από τους συνθέτες που θα ακουστούν στο πρόγραμμα, είναι οι E. Morricone, A. Piazzolla, S. Rachmaninoff, A. Khachaturian, F. Chopin, N. Rota, I. Albeniz, Y. Tiersen, Ε. Καραΐνδρου, C. Chaplin, A. Desplat κ.α. που όλοι μαζί συσχετίζονται μεταξύ τους και συνθέτουν ενότητες με θέματα από ταινίες, -Cinema paradiso, amarcord, modern times, Amelie, Frida, κ.α.- αργεντίνικα Tangos, μικρά αριστουργήματα της κλασσικής μουσικής -χορούς, Βαλς,- πρελούδια, καθώς και τραγούδια των δεκαετιών 1930 – 1960.
Ο Νίκος Βατόπουλος αναφέρει για το ρεσιτάλ του Άρη Γραικούση «Μουσικοί Συσχετισμοί» :
Αυτό που εισέπραξα ήταν ένας καταιωνισμός μελωδίας, από έναν κήπο προσωπικών επιλογών, από τον Αλμπένιθ, τον Σοπέν και τον Ραχμάνινοφ ως τον Χατσατουριάν και τον Ντεμπυσσύ, και ανάμεσα ένας οπωρώνας από ακούσματα χωνεμένα στις πιο βαθιές σπείρες μιας μουσικής μνήμης, σε μία δίνη βελούδινης απόλαυσης και σχεδόν επώδυνης ομορφιάς. Αν βάλει κανείς σε μία μουσική σήραγγα μελωδίες του Γαρδέλ, του Αττίκ, του Μορρικόνε, του Πιατσόλα, του Νίνο Ρότα, του Γιαν Τίρσεν και ανάμεσα εκείνα τα σπαρακτικά μιας διαρκούς νεότητας, δηλαδή το «Io che amo solo te» του Σέρτζο Εντρίγκο ή το αιώνιο «Les feuilles mortes», αισθάνεται στο τέλος παραδομένος σε αυτό που μόνο η μουσική μπορεί να επιτύχει. Στην πλήρη αναδιάταξη των αισθήσεων, στη λήθη και στον εγκεφαλικό αισθησιασμό.
Είναι μία πράξη αρχιτεκτονικής (ως προς τη σύνθεση του προγράμματος) αλλά και μία χειρονομία προσφοράς αυτό που προσφέρει ο Αρης Γραικούσης. Ως πιανίστας είναι εντυπωσιακά αυτάρκης, με τα σωστά ρήγματα, τις παύσεις, τις ανάσες και τη ζυγισμένη θεατρικότητα.
Καθώς έπαιζε έσκυβε σε ένα εσωτερικό τοπίο που εμείς δεν βλέπαμε αλλά εισπράτταμε ως θεαματικό. Και έπειτα, ήταν η φωνή. Δεν τον είχα ξανακούσει να τραγουδάει. Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «El dia que me quieras» του Κάρλος Γαρδέλ από το 1935, και μετά, πάλι του Γαρδέλ του «Por una cabeza» από την ίδια εποχή, δύο τραγούδια που αποθεώνουν το τάνγκο του μεσοπολέμου. Αλλά η ερμηνεία του Αρη Γραικούση, με εκείνη τη βαθιά, δουλεμένη φωνή που σκάβει μέσα σου και ανοίγει αφανείς διαύλους, έδινε πίσω στο κοινό τα τραγούδια ως δώρα. Σε όποια γλώσσα τραγούδησε, προκάλεσε ρίγος. Ηταν το αίσθημα, ο στόχος και το μέσον. Στα ελληνικά είπε το κλασικό τραγούδι της Ελένης Καραϊνδρου «Το τραγούδι της λίμνης» αλλά και Αττίκ («Ζητάτε να σας πω», «Κι αν βγουν αλήθεια»). Στα αγγλικά, το σπαρακτικό «Smile» από την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Modern Times», στα ιταλικά το «Io che amo solo te», στα γαλλικά το «Les feuilles mortes»…
Στο τέλος, ήμασταν όλοι μέσα σε ένα κουκούλι συγκίνησης και ομορφιάς. Σπάνια, βλέπει κανείς τέτοια αφοσίωση προς το κοινό αλλά και τέτοιον αυτοσεβασμό. Αυτό που επέτυχε ο Αρης Γραικούσης με τη συναυλία του ήταν να προσφέρει ένα μοντέλο συγκερασμού της υψηλής ποιότητας με τη βαθιά απόλαυση προς ένα γενικό κοινό που αγαπά τη μουσική. Οι επευφημίες που εισέπραξε ήταν απολύτως δίκαιες, ήταν μία έκφραση ευγνωμοσύνης. Για όση ώρα ήμασταν στη συναυλία, αναβαπτιστήκαμε σε κάτι ωραίο, έντιμο και ευγενές. Το πρόγραμμα που ετοίμασε ο Αρης Γραικούσης έχει μέλλον και θα έπρεπε να αναπαράγεται ακόμη και σε σχολεία ως ανάχωμα στον μουσικό εκβαρβαρισμό.
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28.02.2016
Ο Κωστής Ηλ. Παπαδάκης αναφέρει για το ίδιο ρεσιτάλ που παρουσιάστηκε στο Ρέθυμνο:
Σπάνια το Ρέθυμνο ζει στιγμές τέτοιας μαγείας και ανάτασης σαν αυτές που έζησε τη Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016, στην Αίθουσα «Παντελής Πρεβελάκης» (Ωδείο) Ρεθύμνου, κάτω από τους θυελλώδεις ήχους του πιάνου και τη γλυκύτητα τής φωνής τού Άρη Γραικούση, πράγματα που το Ρέθυμνο- απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω- έχει την τύχη να χαίρεται σήμερα για τρίτη φορά (ο εν λόγω πιανίστας έχει ξαναπαίξει στο Αναγεννησιακό Φεστιβάλ Ρεθύμνου, αλλά και ως σολίστ με τη «Δημοτική Συμφωνική Πειραματική Ορχήστρα Ρεθύμνου»).
Παρουσιάστηκαν έργα E. Moricone, A. Piazzolla, A.Khachaturian,S. Rachmaninoff,
F. Chopin, N. Rota,I. Albeniz, E.Καραΐνδρου, C. Chaplin, Y. Tiersen,που όλοι μαζί «συσχετίζονται» μεταξύ τους και συνθέτουν ενότητες με θέματα από ταινίες, όπως:
Cinemaparadiso, amarcord, modern times, Fridaκ.ά., Aργεντίνικα Tangos, μικρά αριστουργήματα της κλασικής μουσικής, χορούς, βαλς, πρελούδια, καθώς και τραγούδια των δεκαετιών 1930- 1960.
Από τα παραπάνω έργα προσωπικά ξεχωρίσαμε τα: Asturias τού I. Albeniz, για τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες και τη δυναμική που το διακρίνει, το συνεχούς μουσικής ροής Libertangoτου Astor Piazzolla, «Το τραγούδι της λίμνης» της Ε. Καραΐνδρου, το «Ζητάτε να σας πω» και το «Κι αν βγουν αλήθεια» τού Αττίκ, που ο πιανίστας τα απέδωσε όλα και φωνητικά με τόση ψυχή και συναίσθημα, το Ρrelude no. 20 σε c moll τού Chopinγια τα αριστοτεχνικά τελειώματά του και τη λεπτή, αέρινη ευαισθησία, το Ritual Fire Dance του M. DeFalla για το αριστοτεχνικό, θα τόλεγα, μάλλον, ταχυδακτυλουργικό τού πιανίστα παίξιμο, το Por una cabeza του Gardel για τη θαυμάσια, κι’ εδώ, φωνητική τού Άρη Γραικούση ερμηνεία, το γνωστό κινηματογραφικό Love Theme από το Cinemaparadisο και, τέλος, το εξαιρετικά νευρώδες και δυναμικό Musical Moment No 4 τού S.Rachmaninoff.
Με τα κομμάτια αυτά ο Άρη Γραικούσης πρότεινε στο ακροατήριό του μια ποιότητα μοναδική τα ακούσματα της οποίας θα συνεχίσουν να το συνοδεύουν για πολύ καιρό ακόμα. Κομμάτια δύσκολα και απαιτητικά, ο Άρης Γραικούσης τα προσέγγισε με απρόσμενη ευκολία και αμεσότητα, προσφέροντάς μας μιαν ανάγνωση καταλεπτώς επιμελημένη και έξοχα συναρπαστική. Σε όλα ανεξαιρέτως τα σημεία της παρτιτούρας ο πιανίστας κατάφερε γενναιόδωρα να ελευθερώσει όλη την κομψότητα και την αέρινη χάρη τής μουσικής. Κάτω από τα μαγικά δάκτυλά του οι νότες κατάφεραν και, κυριολεκτικά, έσπασαν και ξεπέρασαν τις φυλακές τού πενταγράμμου και ανέπνευσαν ολόδροσες μαζί με το φιλόμουσο κοινό. Με εξωπραγματικές ταχύτητες σε πολλά σημεία της παρτιτούρας- και εν τούτοις με απαράμιλλη καθαρότητα- ο Άρης Γραικούσης κατόρθωνε να δίνει, πάντοτε, στις νότες του ζωή και ζωντάνια, να αναδεικνύει παραγράφους και ενότητες και να τονίζει ολοδρόσερες ανάσες ολίγων, μόλις, δευτερολέπτων, που, σταματώντας τον χρόνο αστραπιαία, πρόβαλαν τη δομή και το σκεπτικό τού κάθε μουσικοσυνθέτη πίσω από τον χειμαρρώδη καταιγισμό από νότες που ακολουθούσε. Και το κυριότερο. ο Άρης Γραικούσης απέδωσε όλα τα κομμάτια με ένα πραγματικό ρομαντικό στυλ και με την ηρεμία και τον στοχασμό που χαρακτηρίζει την κάθε περίοδο μουσικής από τη οποία και προέρχονται.
Στα χέρια τού Άρη Γραικούση η μουσική και το πιάνο άστραψαν, απέκτησαν φωνή, έλαμψαν εσωτερικά και ζωογόνησαν και δικαίωσαν τις προσδοκίες τού κοινού, που χρειάζεται μιαν ήρεμη αντιμετώπιση στα προβλήματά του και ένα άνοιγμα νέων προοπτικών στους ορίζοντές του. Και αυτό μόνο η καλή μουσική τού το υπόσχεται.
ΚΩΣΤΗΣ ΗΛ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ, 15.06.2016
Διάρκεια: 90 λεπτά
