Λόρενς για πάντα, σε σκηνοθεσία Ξαβιέ Ντολάν

Η Videorama Films παρουσιάζει στη χώρα μας την ταινία του Ξαβιέ Ντολάν με τίτλο «Λόρενς για πάντα»…

… που θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες, από την Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013.

Το «τρομερό  παιδί» του καναδικού κινηματογράφου, ο προκλητικός Ξαβιέ Ντολάν, μετά τα πολυβραβευμένα «Σκότωσα τη Μητέρα Μου» και «Φανταστικές Αγάπες», σκηνοθετεί με μοναδική βιρτουοζιτέ τους ταλαντούχους Μελβίλ Πουπό και Σουζάν Κλεμάν. Μια πρωτότυπη θεματική που προσεγγίζει αιρετικά το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ατομική ελευθερία, μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης που καταρρίπτει κάθε ταμπού, κερδίζοντας δύο βραβεία στο φεστιβάλ των Καννών, κι ένα από τα καλύτερα soundtrack της φετινής σεζόν.

Ο Λόρενς είναι ένας φιλόλογος που ζει μια φυσιολογική ζωή, έχοντας μάλιστα μια παθιασμένη ερωτική σχέση με τη Φρεντ. Μια μέρα, ο νεαρός καθηγητής αποφασίζει να μοιραστεί ένα μεγάλο μυστικό με τη γυναίκα της ζωής του: ο Λόρενς θέλει να ντύνεται με γυναικεία ρούχα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να χωρίσει με τη Φρεντ. Όταν πλέον κάνει το μεγάλο βήμα στη ζωή του, γνωρίζει ότι η επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική του ζωή βρίσκονται πλέον σε τεντωμένο σχοινί και ότι θα αποτελέσει την αρχή ενός μεγάλου αγώνα.

Ο σκηνοθέτης
Ο νεαρός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Ξαβιέ Ντολάν γεννήθηκε στον Καναδά το 1989 και είναι γιος του γνωστού κωμικού και μουσικού Μανουέλ Ταντρός.  Έκανε τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική στα 5 του μόλις χρόνια, παίζοντας σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Το πέρασμά του στη σκηνοθεσία έγινε το 2009 σε ηλικία μόλις 19 ετών, με την (ημι-αυτοβιογραφική) ταινία «Σκότωσα τη Μητέρα Μου», στην οποία ήταν επίσης σεναριογράφος και πρωταγωνιστής. Η ταινία συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες και πέρα από τα βραβεία απέσπασε εγκώμια κοινού και κριτικών, που τον βάφτισαν παιδί-θαύμα του γαλλόφωνου κινηματογράφου. Την αμέσως επόμενη χρονιά ο Ντολάν πήρε μέρος και πάλι στις Κάννες με την ταινία «Φανταστικές Αγάπες», μια ιστορία ερωτικού τριγώνου ανάμεσα σε νεαρούς φίλους, που κέρδισε το φεστιβαλικό κοινό. Το «Λόρενς Για Πάντα», που επιλέχτηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών, είναι η τρίτη μεγάλου μήκους του νεαρού σκηνοθέτη. Αυτή την εποχή, ο Ντολάν ετοιμάζει την καινούργια του ταινία, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Καναδού συγγραφέα Μισέλ Μαρκ Μπουσάρ, “Tom à la Ferme”, και μιλάει για έναν άνδρα που ενώ πενθεί για το θάνατο του συντρόφου του, έρχεται σε επαφή με τους γονείς του εραστή του, οι οποίοι όμως αγνοούσαν την ερωτική ζωή του γιου τους.

Η ιστορία
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ο Λόρενς λέει στη φίλη του, την Φρεντ, ότι θέλει να γίνει γυναίκα. Παρά τις αντιξοότητες και παρά τις μεταξύ τους δυσκολίες, θα αντιμετωπίσουν μαζί τις προκαταλήψεις των φίλων τους, θα αγνοήσουν τις συμβουλές της οικογένειας, και θα αψηφήσουν τις φοβίες και τις συμβάσεις της κοινωνίας που παραβαίνουν. Για δέκα χρόνια θα προσπαθήσουν να ζήσουν αυτήν τη μετάβαση και θα ξεκινήσουν ένα επικό ταξίδι το οποίο, πιθανώς και εν αγνοία τους, μπορεί τελικά να κοστίσει στον Λόρενς και την Φρεντ την αγάπη που τους ενώνει.

Ο Λόρενς
Λόρενς Τζέιμς Εμανουέλ Αλιά…
Λόρενς Αλιά… Λόρενς.
35 χρόνων; 41; 45;
Άντρας, μετά Γυναίκα.

Η κατάσταση του Λόρενς μοιάζει αδύνατη. Αυτό όμως που καταλαβαίνουμε αμέσως είναι ότι πρόκειται για έναν θαρραλέο άντρα. Έναν ήρωα. Έναν υπερήρωα που μεταμφιέζεται σε γυναίκα, για να αντιμετωπίσει καλύτερα τον κόσμο και τις αδικίες του. Έτσι ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να τον δουν με τα μάτια που ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του. Με τη βοήθεια των λιγοστών συμμάχων του (της Φρεντ, της γυναίκας της ζωής του, και της λογοτεχνίας), και μπορώντας επιτέλους να ζήσει με τον τρόπο που θέλει, ο Λόρενς επιλέγει να παλέψει: ενάντια στο επικριτικό βλέμμα των άλλων, ενάντια στους θεσμούς, την προκατάληψη και τη μισαλλοδοξία. Ενάντια στην ίδια τη φύση. Ο Λόρενς θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τέλους, μέχρι μέσα του, για να καταλάβει στο τέλος πώς μπορεί να ταιριάξει σ’ αυτό τον κόσμο, στον κόσμο πού πραγματικά ταιριάζει. Πού επιλέγει να ταιριάξει. Ναι, ο Λόρενς είναι μια θαρραλέα γυναίκα, που πιστεύει στην ελευθερία – για να το πούμε πιο απλά, στην ελευθερία της ύπαρξης.

Μελβίλ Πουπό

Η Φρεντ
Η Φρεντ είναι σοκαρισμένη.
Η Φρεντ το έτοιμη να το σκάσει.
Ο Λόρενς άλλαξε την σεξουαλική του ταυτότητα. Έγινε Άγραφο Χαρτί.
Άλλαξε την ταυτότητα του ζευγαριού. Και τρίφτηκε με δύναμη στην ταυτότητα της Φρεντ. Αλλά αυτό δεν το ξέρουν.
Είναι ο ένας αιχμάλωτος του άλλου. Η Φρεντ θα μπορούσε να είχε ζήσει αλλιώς.
Η Φρεντ είναι μια γυναίκα που βουτάει στα βαθιά. Στην Φρεντ αρέσει που είναι μια γυναίκα που βουτάει στα βαθιά.
Σε πείσμα της ίδιας, σε πείσμα των άλλων.
Κάνει διάλογο, έχει πίστη, σώζει τον εαυτό της. Σαμποτάρει τον εαυτό της.
Η Φρεντ έχασε τον άντρα της ζωής της. Ο άντρας της δεν πέθανε, δεν έφυγε.
Κι όμως, αντιμετωπίζει τον θάνατο: η Φρεντ κι ο Λόρενς δεν υπάρχουν πια.
Η Φρεντ είναι χαμένη, μια χαμένη γυναίκα που αναζητά την ταυτότητά της.

Σουζάν Κλεμάν
Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας «Ένα Κάποιο Βλέμμα»

Η Ζιλιάν
Η Ζιλιάν είχε όνειρα, είχε φιλοδοξίες, της άρεσε να γελάει, αναμφίβολα διαθέτει και κάποιο ταλέντο.  Τα χρόνια όμως πέρασαν αδιάφορα, και η αγάπη έχει πια εξαφανιστεί. Η Ζιλιάν έχει αποσυρθεί από τη ζωή. Έχει παραιτηθεί από τα γεγονότα, από τους άλλους, τον ίδιο της το εαυτό. Η τεράστια θλίψη της έχει απομακρύνει τα ίχνη της περασμένης ζωής, η μνήμη της έχει αμβλυνθεί, το παρόν της είναι απόν. Τίποτα δεν συμβαίνει, τίποτα δεν την αγγίζει. Μόνο οι καυγάδες με τον άντρα της την βγάζουν από αυτό το κώμα, ενίοτε της παρέχουν ένα βίαιο τράνταγμα, παρά τη γενική απάθειά της.  Ίσως η Ζιλιάν να έχει μεταμορφωθεί στο φάντασμά της, αλλά ο Λόρενς χρειάζεται τη μητέρα του, κι ας μην είναι τέλεια. Ο γιος της γίνεται γυναίκα; Και λοιπόν; Γιατί όχι; Τα ‘χει δει όλα πια. Τίποτα δεν την εκπλήσσει, τίποτα δεν τη σοκάρει. Η Ζιλιάν υπέκυψε στα γηρατειά εδώ και πολύ καιρό… Δεν ελπίζει τίποτα.

Κι όμως…

Ναταλί Μπέι

Σημείωμα του σκηνοθέτη
«Έζησα τη δεκαετία του ’90 μαζί με την μητέρα μου σ’ ένα προάστιο του Μόντρεαλ. Στο σχολείο ήμουν ένα παιδί-αστέρι, αφού είχα το προνόμιο να λείπω από μαθήματα για να παίζω σε διαφημιστικά ή ταινίες. Φαντάζομαι ότι στα μάτια των συμμαθητών μου, έμοιαζα να είμαι μέσα στις σόου-μπίζνες. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση μου με τον κινηματογράφο ήταν επιφανειακή: αν εξαιρέσουμε τις κλασικές ταινίες του Ντίσνεϊ, η μύησή μου στην έβδομη τέχνη περιοριζόταν στα δυναμικά και άψυχα blockbusters του Χόλιγουντ, ντουμπλαρισμένα στα γαλλικά, στα οποία με πήγαινε ο πατέρας μου (συχνά, απλώς και μόνο για να παρακολουθήσει το επίπεδο του ντουμπλαρίσματος, τη δουλειά απ’ όπου ουσιαστικά έβγαζε το ψωμί του). Η μητέρα μου δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη με αυτές τις εξόδους, ήταν πολύ καχύποπτη γύρω από την επιρροή που μπορούσαν να μου ασκήσουν τέτοιες ταινίες. Αργότερα μάλιστα, πιστεύω ότι μπορεί και να κατηγορούσε τις ταινίες αυτές για τη βία και την απειθαρχία που έδειξα ως έφηβος.

Παρ’ όλ’ αυτά, ήταν η μητέρα μου που με πήγε στο κινηματογραφικό μου βάπτισμα: τον Δεκέμβριο του 1997, όταν ήμουν 9 χρόνων, η μητέρα μου με πήγε στην (δυστυχώς κλειστή τώρα πια) αίθουσα Le Parisien. Εκείνη τη βραδιά βίωσα, νομίζω, όλες τις «πρώτες φορές» που προσφέρει η ζωή με ιλιγγιώδη ταχύτητα: ένιωσα ερωτευμένος με έναν άντρα, με μια γυναίκα, με τα κουστούμια, το ντιζάιν, τις εικόνες… Ένιωσα τα ρίγη που συνοδεύουν μια σπουδαία, φιλόδοξη ιστορία, ειπωμένη με σεβασμό στους κανόνες της τέχνης, έξυπνη, επική και συγκλονιστική.

Αυτό το κινηματογραφικό σοκ δεν μπορούσε να παραβλεφθεί, και ήξερα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω αγγλικά όσο το δυνατόν συντομότερα, για να μπορώ να παίζω κι εγώ σε αμερικανικές ταινίες. Σ’ αυτό το σημείο της ζωής μου επίσης, άρχισα να ντύνομαι συχνότερα – και πιο σοβαρά – με τα ρούχα της μητέρας μου, και χωρίς εκείνη να με εμποδίζει. Περνούσα όλο και περισσότερο χρόνο στον κόσμο της φαντασίας μου – ξεφεύγοντας έτσι από τον αληθινό, όπου τα παιδιά της ηλικίας μου με αντιπαθούσαν, όπου αποκτούσα μόνο κάλπικους φίλους λόγω της διασημότητάς μου, κι όπου δημιουργούσα ένα κέλυφος αλαζονείας που με προστάτευε. Συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι αυτό το κινηματογραφικό σοκ ήταν μια αποκάλυψη. Όχι μόνο ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός και σκηνοθέτης, αλλά ακριβώς όπως σ’ αυτό το φανταστικό φιλμ που είχα μόλις δει, ήθελα τα σχέδια και τα όνειρά μου να είναι απεριόριστα, και ήθελα επίσης αυτή η άτρωτη αγάπη που είδα στη μεγάλη οθόνη μια μέρα να γίνει δική μου.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, παρακολουθώ το «Λόρενς Για Πάντα» και βλέπω την παιδική μου ηλικία να παίζεται κρυφά. Ξεκαθαρίζω ότι δεν θέλω να γίνω γυναίκα, και η ταινία μου είναι ένας φόρος τιμής στην ύστατη ιστορία αγάπης: η φιλόδοξη, η ακατόρθωτη, η αγάπη που θέλουμε να είναι συνταρακτική, ανεξάντλητη, η αγάπη για την οποία δεν τολμάμε να ελπίζουμε, η αγάπη που μόνο ο κινηματογράφος, τα βιβλία και η τέχνη μας παρέχουν.

Το «Λόρενς Για Πάντα» είναι ένας φόρος τιμής στην περίοδο της ζωής μου, πριν γίνω σκηνοθέτης, που έπρεπε να γίνω άντρας».

Σκηνοθεσία
Σενάριο: Ξαβιέ Ντολάν
Παραγωγή: Λιζ Λαφοντέν, Ναθαναέλ Καρμίτζ, Σαρλ Ζιλιμπέρτ
Ηθοποιοί: Μελβίλ Πουπό, Σουζάν Κλεμάν, Ναταλί Μπέι, Μόνια Τσόκρι
Μοντάζ: Ξαβιέ Ντολάν
Φωτογραφία: Ιβ Μπελανζέ
Σκηνικά: Αν Πρισάρ
Κοστούμια: Φρανσουά Μπαρμπό, Ξαβιέ Ντολάν
Μουσική: Νόια
Διάρκεια: 159’
Official Site: http://www.videorama.gr/cinema_movie.aspx?id=175
Διανομή: Videorama Films
Βραβεία: Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας – Ένα Κάποιο Βλέμμα, Φεστιβάλ Καννών 2012
Καλύτερης Ταινίας – Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2012
Επίσημη Συμμετοχή – Φεστιβάλ Κινηματογράφου Λονδίνου 2012