Αυτοί είμαστε, τώρα θα το μάθεις; Απερίσκεπτοι με τις καρδιές των άλλων, όσων δηλαδή δε μας ενδιαφέρουν, και εξοργιστικά πρόθυμοι να παραδοθούμε άνευ όρων και ορίων σε όσους είναι γοητευτικοί αλλά καθ’ όλα, απερίσκεπτοι με την δική μας. Αυτοί είμαστε, σιγά το φοβερό το νέο: ξαφνικά δε βρίσκουμε χρόνο για ‘κείνους που μας αγαπούν επειδή ανακαλύπτουμε πως τελικά η δική μας αγάπη ήταν ένας πυρετός που έπεσε. Αγνοούμε άραγε πως έχουμε στην διάθεσή μας ακριβώς τον ίδιο αριθμό ωρών ανά ημέρα που είχαν ο Παστέρ, ο Μιχαήλ Άγγελος, η Μητέρα Τερέζα και ο Αϊνστάιν; Γιατί δεν άλλάζουμε κι εμείς τον κόσμο όπως οι προαναφερθέντες, αγαπώντας τον αληθινά; Γιατί να κοροϊδεύουμε τους άλλους και μαζί τον εαυτό μας; Γιατί χονδρικά, στις σχέσεις μας χωριζόμεθα σε ΄κείνους που ξεκινούν να δίνουν χωρίς καμία υπόσχεση και στο φινάλε τα δίνουν όλα, και σε ΄κείνους που ξεκινούν υποσχόμενοι τα πάντα και εντέλει δεν δίνουν τίποτα. Γι’ αυτό. Η Κολέτ το είπε. Αυτή που ήξερε όσο λίγοι, πως η δύναμη κάποιων ανθρώπων είναι απλώς ένα ατύχημα που οφείλεται στην αδυναμία κάποιων άλλων. Και πως μες στην αναστάτωση του χάους συνειδητοποιούμε το τι είμαστε. Αν είμαστε κάτι.
Η αντισυμβατική Γαλλίδα Συντονί Γκάμπριελ Κολέτ που γεννήθηκε στην Υόν στις 28 Ιανουαρίου 1873, που θα γινόταν χορεύτρια στο Μουλέν Ρουζ στο όνομα της εμπνεύσεως, αλλά και της εμπειρίας, που θα στεκόταν η καλύτερη φίλη των Όσκαρ Ουάιλντ και Μαρσέλ Προυστ, και που θα εργαζόταν ως ηθοποιός, κριτικός κινηματογράφου, μα και πολεμική ανταποκρίτρια στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την Ιταλία, θα έμενε στην Ιστορία ως μια γυναίκα σύμβολο. Η επαναστάτρια που με το ταλέντο και το θάρρος της συνάρπασε ερωτικά αρκετούς επιφανείς άνδρες της εποχής της, μα και σύναψε σχέσεις με άτομα του ιδίου φύλου, και που άνοιξε το μονοπάτι της επιτυχίας για την Όντρει Χέμπορν, δίνοντάς της τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Γκίγκι» που ανέβηκε στο Μπροντγουέι βασισμένη στο βιβλίο της, υπήρξε απολύτως ενήμερη για το τι εστί άνδρας και τι γυναίκα. Οι μεν είναι εκείνοι που πηγαίνουν στα ραντεβού και αναρωτιούνται αν θα σταθούν τυχεροί. Οι δε, το γνωρίζουν ήδη. Οι πρώτοι γεννήθηκαν σαν ο Θεός συμβουλεύτηκε τη νόησή Του, και οι δεύτερες όταν Τού το υπαγόρευσε η καρδιά Του. Τα αρσενικά δεν έχουν παρά να κλέψουν το πρώτο φιλί, να ικετεύσουν για το δεύτερο και πιο γλυκό, να κινήσουν γη μα και ουρανό για το τρίτο, και απλώς να ανεχθούν όσα ακόμα θα ‘ρθουν, και τα θηλυκά θυμίζουν καλομαθημένες βασίλισσες συχνά, ενώ συχνότερα δεν έχουν καν τη δύναμη να κουνήσουν ούτε τα χέρια τους. Αυτές ήταν οι ανησυχίες της Κολέτ. Για όλα αυτά έγραφε η γυναίκα που σαν πληροφορήθηκε τις απιστίες του συζύγου της, Ανρί Γκοτιέ Βιλάρ, τον πέταξε μιαν άγρια νύχτα από το σπίτι τους μόνο με τα εσώρουχα.
«Και καλά τού έκανε», είπαν πολλές άλλες όταν το έμαθαν. Η Κολέτ έγινε γι’ αυτές ίνδαλμα. Κάποια που έπρεπε οπωσδήποτε να τη μιμηθούν για να προοδεύσουν. Και όταν μια μέρα θα χώριζε και τον δεύτερο, για να γίνει ερωμένη του γιου του πρώτου της συζύγου, αυτό ξαναείπαν. Η συγγραφέας των «Η Κλοντίν στο Παρίσι» και «Η Κλοντίν νοικοκυρά», που απέσπασε τιμητικούς τίτλους σε μια εποχή που δεν βραβεύονταν γυναίκες, που έγινε μέλος της Βελγικής Βασιλικής Ακαδημίας, αλλά και της Γαλλικής Ακαδημίας Γκονκούρ, και έλαβε το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, ήταν δικαίως η μεγαλύτερη γυναικεία μορφή της γενιάς της κατά τα λεγόμενα του Πολ Κλωντέλ. Η κοντοκουρεμένη φεμινίστρια ήταν, είναι και θα είναι σωστή στους υπολογισμούς της. Τα πορίσματα που έβγαλε από τις σχέσεις της ζωής της, τείνουν να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, άλλωστε. Σάμπως και σήμερα δεν υπάρχουν τριγύρω άνθρωποι που υπερεκτιμούν αυτό που δεν είναι κι υποτιμούν αυτό που είναι; Που ζητούν συμβουλές μόνο και μόνο για να μιλήσουν για όσα τους βασανίζουν; Που παραείναι ανθεκτικοί κι είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά εις βάρος του εαυτού τους;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για όλους αυτούς, η Κολέτ έχει απαντήσεις. Ίσως και έναν διαχρονικό οδηγό σχέσεων. Σε όλους αυτούς, η Κολέτ που έκλεισε τα μάτια στις 3 Αυγούστου 1954 στο Παρίσι, θα πει τα εξής: πως ένας άνθρωπος συναισθηματικώς ατιμασμένος είναι χειρότερα κι από νεκρός. Πως όλη η στρεβλή ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι δανεισμένη από εκείνους που δεν έχουν ιδέα ποιοί είναι. Πως κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε κατώτεροι χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Πως ο αυτοσεβασμός δεν είναι το παν αλλά χωρίς αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Και πως αν η ευτυχία μας εξαρτάται από το τι κάνουν οι άλλοι και πώς το κάνουν, τότε πραγματικά το πρόβλημά μας είναι άλυτο. Η Κολέτ κουνά αποδοκιμαστικά το χέρι της στους άνδρες που φτιάχνουν ηθικούς κώδικες μόνο και μόνο για να τους ακολουθούν οι γυναίκες και με υπομονή και επιμονή παίρνει από το χέρι κάθε Εύα που έχει χάσει τον προσανατολισμό της στον έρωτα. Την γυναίκα δηλαδή εκείνη, που δεν έχει καταλάβει πως μόνο αν είσαι ξαπλωμένος, σε ποδοπατούν, και πως το ότι δε θα επιστρέψουν ποτέ ξανά οι άκαρδοι άνδρες που την πλήγωσαν, μπορεί εκ των υστέρων να κάνει τη ζωή πιο γλυκιά κι ανέφελη.
Εξάλλου, για την Κολέτ, εμείς οι γυναίκες είναι που θα αντιμετωπίσουμε πολλές, πιο πολλές ήττες από τους άνδρες, γιατί εμείς κάνουμε το λάθος να αγαπάμε όταν δε μας αγαπούν και να μη μπορούμε να αγαπήσουμε όταν μας λατρεύουν, αλλά δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να νικηθεί.
