Ένας σεισμός λέξεων για να εξιστορηθεί ένας σεισμός. Κάπως έτσι θα περιέγραφε κανείς αυτό το παραλήρημα που συνέθεσε ο Kleist. Ένας καταιγισμός λέξεων, προτάσεων, παραγράφων, σελίδων και στη μέση οχτώ αφηγητές. Ο Thomas Mann γράφει κάπου: Ο Kleist έχει τον τρόπο του να μας βασανίζει και – εδώ είναι ο θρίαμβός του ως καλλιτέχνη- κατορθώνει να μας κάνει να τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό το μαρτύριο. Ένα λυτρωτικό μαρτύριο είναι λοιπόν η αφήγηση της ιστορίας του, τόσο για τους αφηγητές όσο και για τους ακροατές.
Με τον Ακύλλα Καραζήση προσπαθήσαμε εξαρχής αυτόν τον κόσμο των λέξεων να ανακαλύψουμε. Εκεί κάπου μπήκαν και βοήθησαν μουσικές αγαπημένες, παλιές και νέες. I got the blues πρωτοτραγούδησαν οι Rolling Stones το 1971 και τί πιο εύστοχο για τους δυο δυστυχείς ερωτευμένους της ιστορίας στη Χιλή του 1647! Ο Χερώνυμο και η Γιοζέφα –καταδικασμένοι από την κοινωνία για τον παράνομο έρωτά τους- σώζονται χάρη στον καταστροφικό σεισμό για να τιμωρηθούν και πάλι λίγες ώρες αργότερα μέσα στην 
εκκλησία από μια κοινωνία που δύσκολα ξεχνά και συγχωρεί. In the only church the earthquake spared for them was meant to die. He went first then came her turn, she screamed but did them no good. Τhey ‘ll never see again roses bloom λέει η Μπαλάντα του Χερώνυμο και της Γιοζέφα, την οποία έγραψε ο Γιωργός Κατσής για την παράσταση.
Η χαρά κρατάει λίγο και η τυφλή βία του όχλου κερδίζει πανηγυρικά. Η όποια επικαιρότητα αυτής της φράσης είναι τόσο προφανής που δε χρήζει καν περαιτέρω ανάλυσης.. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη σκηνική αποτύπωση αυτής της νουβέλας. Με μια σκυταλοδρομία από τον έναν στον άλλον, με ένα μαραθώνιο αφήγησης.
Αν οι θεατές βγαίνοντας από την παράσταση νιώθουν την ίδια περίεργη αγαλλίαση έχοντ νιώσει κι εμείς διαβάζοντας την, τότε το στοίχημα είναι κερδισμένο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Photo1: Κατερίνα Παπανδρέου, photo 2: Κατερίνα Ζησούδη / Photos: BigAlejandro
Η παράσταση «Ο σεισμός στη Χιλή», του Χάινριχ Φον Κλάιστ παρουσιάζεται στο Bios μέχρι τις 24 Μαΐου 2015
