Η Γκαλερί του ξενοδοχείου St. George Lycabettus φιλοξενεί το έργο της Πολύνας Γκιωνάκη, με τίτλο Η γυναίκα της Γκουέρνικα, από την Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016.

Παρίσι- Ισπανικός Εμφύλιος- Τέχνη- ΄Ερωτας-  Picasso

Η πιο μυστηριώδης μούσα του Picasso η Dora Maar ζωντανεύει τη ζωή και τον ερωτά της  με το μεγάλο ζωγράφο στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.

Συντελεστές:

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Στο ρόλο της Dora Maar: η Πολύνα Γκιωνάκη
Σκηνοθεσία/Μουσική επιμέλεια: Tζένη Αρσένη (www.eugeniaarsenis.com)
Το κουστούμι είναι δημιουργία της σχεδιάστριας Λουκίας (http://loukia.gr)
Επεξεργασία Βίντεο: Γιώργος Κουρμούζας
Επικοινωνία: Δήμητρα Γρηγορέα
Φωτογραφίες: Νίκος Αρβανίτης

Η παράσταση παρουσιάζεται και με αγγλικούς υπέρτιτλους

Διάρκεια: 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Η άγνωστη μούσα του Πικάσο

(αναδημοσιεύση από το www.vima.gr)

Από όλες τις γυναίκες του Πικάσο η Ντόρα Μάαρ παραμένει η πιο μυστηριώδης. Αφού έζησε χρόνια απομονωμένη, πέθανε πέρυσι στο Παρίσι παίρνοντας μαζί όλα τα μυστικά της. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε ώσπου αποδείχτηκε ότι η Ντόρα ­ την οποία ο διάσημος ζωγράφος απαθανάτισε μεταξύ άλλων στο έργο «Η γυναίκα που κλαίει» και στην «Γερνίκα» («Γκουέρνικα») ­ κρατούσε τόσα χρόνια στα χέρια της ένα θησαυρό, ή αλλιώς μια συλλογή έργων του Πικάσο ουσιαστικά άγνωστη. Η συλλογή αυτή, την οποία η Ντόρα διατήρησε στην κατοχή της ως το τέλος αρνούμενη να την πουλήσει ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, δεν περιλαμβάνει κομμάτια εντυπωσιακά, από εκείνα που συνήθως κυνηγούν οι επαγγελματίες συλλέκτες ή τα μεγάλα μουσεία..

Οι δυο τους γνωρίστηκαν τον χειμώνα του 1935. Η Ντόρα είναι καλλιτεχνική φύση: ζωγράφος και φωτογράφος, ερωμένη του Ζορζ Μπατάιγ και φίλη των υπερρεαλιστών. Όταν ο Πικάσο την είδε για πρώτη φορά, εκείνη κάρφωνε ένα σουγιά ανάμεσα στα δάχτυλα της ανοιχτής παλάμης της επάνω στο τραπέζι. Η πρώτη σταγόνα αίματος δεν την πτοεί. Ο Πικάσο γοητεύεται. Το αίμα εξακολουθεί να τρέχει ώσπου αυτός αναγκάζεται να τη σταματήσει. Του απαντά στα ισπανικά ­ ε, αυτό πάει πολύ! Προτού χωρίσουν ο Πικάσο της ζητάει τα γάντια της ως ενθύμιο αυτής της παράξενης συνάντησης.

Η σχέση τους βοηθάει τον Πικάσο να ξεχάσει την Όλγα, όχι όμως και τη Μαρί-Τερέζ. Το 1939, καθώς ο Πικάσο επιστρέφει από την Ισπανία, κάνει μια στάση στο Σεν Τροπέ για να συναντήσει την Ντόρα και να της εκμυστηρευτεί όλη την αλήθεια. Εκείνη δείχνει κατανόηση ακόμη και για το πάθος του για τη Μαρί-Τερέζ. Η Ντόρα γίνεται έτσι μούσα και συνένοχος του Πικάσο, η πιο έντονη σχέση της ζωής του. Ο ζωγράφος ξαναβρίσκει όρεξη για δουλειά. Αποφασίζει επίσης να υιοθετήσει ενεργό στάση απέναντι στον φασισμό του Φράνκο. Για τον σκοπό αυτόν ζωγραφίζει την «Γερνίκα» («Γκουέρνικα»): «Ολη μου η ζωή ως καλλιτέχνης δεν ήταν παρά ένας συνεχής αγώνας ενάντια στον θάνατο της τέχνης. Μέσα από τον πίνακα που φτιάχνω τώρα και τον οποίο θα αποκαλέσω “Γερνίκα” (“Γκουέρνικα”) εκφράζω ξεκάθαρα τον τρόμο που μου προξενεί το στρατιωτικό καθεστώς το οποίο βύθισε την Ισπανία σε έναν ωκεανό πόνου και θανάτου». Η Ντόρα φροντίζει να απαθανατίσει με τον φακό της όλα τα στάδια δημιουργίας του μεγάλου αυτού έργου.

Οι ευτυχισμένες ημέρες του ζευγαριού πλαισιώνονται από διάφορα πορτρέτα της Ντόρας: «Η Ντόρα Μάαρ και ο μινώταυρος» (1936), «Η Ντόρα Μάαρ με πράσινα νύχια» (1936), «Πορτρέτο της Ντόρας με στεφάνι από λουλούδια» (1937), «Η Ντόρα με ψάθινο καπέλο» (1938) και άλλα. Η ήρεμη και δημιουργική αυτή περίοδος διακόπτεται από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στη Γαλλία. Ο Πικάσο και η Ντόρα καταφεύγουν στη Ρουαγιάν ώσπου να περάσει η μπόρα. Όταν επιστρέφουν τελικά στο Παρίσι το βρίσκουν ερημωμένο, ψυχρό, γεμάτο συνοφρυωμένους κατοίκους.

Η Ντόρα γίνεται διάσημο μοντέλο, περιζήτητη μεταξύ των ζωγράφων της εποχής.

H Πολύνα Γκιωνάκη μαθήτευεσε στο θέατρο κοντά σε καταξιωμένους ηθοποιούς με πρώτο τον πατέρα της  Γιάννη Γκιωνάκη. Έπαιξε πολλούς ρόλους στο νεοελληνικό θέατρο και σταθμό θεωρεί τη μαθητεία της με τη Μαριέτα Ριάλδη, καθώς και την ερμηνεία της στο «Γεύση από Μέλι» στο θέατρο Πορεία  έργο που της είχε εμπιστευθεί ο Αλέξης Δαμιανός. Ύστερα από απουσία μερικών ετών επανήλθε στο θέατρο ερμηνεύοντας την Blanche Du Bois σε σκηνοθεσία Χρήστου Τσάγκα, καθώς και μερικές ιδιαίτερες προσωπικότητες όπως η  Amy Winehouse και η Γαβριέλα που της έδωσαν το κίνητρο να γράψει για αυτές και να τις ερμηνεύσει επι σκηνής.

Η Ευγενία (Τζένη) Αρσένη, Σκηνοθέτις – Θεατρολόγος, Δρ. Αισθητικής Φιλοσοφίας, έχει συνεργαστεί με διεθνείς φορείς, Royal Albert Hall, San Francisco Opera Center, Center for Contemporary Opera, Skylight Music Theatre, Oakland Opera House, Εθνική Λυρική Σκηνή, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κ.α. Για την παράστασή της Mendelssohn’s Antigone, την οποία σκηνοθέτησε στο Royal Albert Hall για το BBC Proms, τιμήθηκε από το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Antikenfestspiele στην Trier της Γερμανίας. Διακρίθηκε επίσης για την παράσταση που σκηνοθέτησε για τα 50 χρόνια του San Francisco Opera Center καθώς και για την παράστασή της El Cimarron στο Skylight Music Theatre, η οποία έλαβε την πρώτη θέση για τη θεατρική σεζόν 2013-2014 στο Milwaukee. Το καλοκαίρι του 2015 έλαβε την τιμητική πρόσκληση να ανοίξει το Διεθνές Φεστιβάλ Πανεπιστημιακού Θεάτρου της Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο. Σύμβουλος Δραματολογίου του Center for Contemporary Opera της Νέας Υόρκης έως σήμερα, Υπεύθυνη Συντονισμού και Δραματολογίου της Πειραματικής Λυρικής Σκηνής από την αρχή της δημιουργίας της με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Θόδωρο Αντωνίου (2004-2011). Είναι κάτοχος πολυάριθμων υποτροφιών και μετέχει με διαλέξεις της σε διεθνή συνέδρια. Οι σπουδές της περιλαμβάνουν: Θεατρολογία και Σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, μεταπτυχιακή έρευνα στη Φιλοσοφία (UCL) και διδακτορική διατριβή (Αισθητική Φιλοσοφία, Όπερα, Αρχαία Τραγωδία) στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Royal Holloway), Σκηνοθεσία Όπερας (Boston University), Σκηνοθεσία Κινηματογράφου (New York Film Academy) και μουσικές σπουδές πιάνου, θεωρητικών και χορού έως σήμερα. Δίδαξε Σκηνοθεσία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (2007-2012), Μελοδραματική στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, Μελοδραματική στο Εθνικό Ωδείο και Μελοδραματική στο Ωδείο Αθηνών (2009-2015). Διδάσκει Μελοδραματική στο Σύγχρονο Ωδείο Αθηνών. Σχεδίασε την κατέθυνση Minor in Theater and Performance στο Hellenic American University. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανελληνίου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων, τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Ευχαριστούμε θερμά τον υπεύθυνο της Γκαλερί κ. Κλουβάτο και το ξενοδοχείο St. George Lycabettus για τη φιλοξενία.