Γιάννης Καλπούζος: Η Αίσθηση της Πρωτιάς

Η κοινωνία μας βρίθει από «πρώτους» και «νικητές» οι οποίοι λησμονούν ή αγνοούν πως οι βεβαιότητες είναι βιαιότητες και οι αυθεντίες γεννούν αυθαιρεσίες.

Προφανώς εννοείτε το Βραβείο Αναγνωστών 2009. Εισπράττω την επιβράβευση αυτή ως αντίδωρο συγκίνησης για την  επικοινωνία με τους αναγνώστες μέσα από τις σελίδες του Ιμαρέτ.

Ωστόσο το ζήτημα της «πρωτιάς» σταματά εκεί, αφού δεν συμφωνώ με κανενός είδους πρωτεία στην τέχνη. Κατά κάποιο τρόπο αποτελούν ιδιότυπο ρατσισμό και φορέα εξουσίας, γιατί ενστερνιζόμενος ο δημιουργός την «πρωτιά» ταυτίζεται και με την ιδιότητα του νικητή, η οποία, καθώς προϋποθέτει την ύπαρξη ηττημένου, εμπεριέχει την αλαζονεία, τη φιλαυτία και την έπαρση που δεν συνάδουν με την πνευματικότητα. Η κοινωνία μας βρίθει από «πρώτους» και «νικητές» οι οποίοι με σιγουριά υπερφίαλη για όσα υποστηρίζουν, πράττουν και λένε, λησμονούν ή αγνοούν πως οι βεβαιότητες είναι βιαιότητες και οι αυθεντίες γεννούν αυθαιρεσίες.

Τα κείμενα μου βυθοσκοπούν τη ζωή και τον άνθρωπο, το υπόρραμμα και το εσωτερικό, αν και χρησιμοποιώντας την πολυεπίπεδη γραφή  τα εν λόγω στοιχεία δεν βρίσκονται πάντοτε στον ορίζοντα του εμφανούς. Συνάμα απηχούν τη φιλοσοφία και κοσμοθεωρία μου. Ως εκ τούτου με την ίδια στάση πορεύομαι και στην καθημερινότητα μου. Η ζωή και ο χρόνος, ως αμφίρροπες φυσικές δυνάμεις, συγκρούονται και ο ορισμός του αποτελέσματος της σύγκρουσης αυτής συνοψίζεται στην παροιμία που χρησιμοποιεί στο «Ιμαρέτ» ο παππούς Ισμαήλ: «Κάθε μάνας γέννα πεσκέσι του θανάτου». Με άλλα λόγια, πως όλη η ύπαρξή μας είναι ένα στιγμιαίο πέρασμα μπροστά στον αδηφάγο χρόνο. Κι η διαπίστωση αυτή σκοπό έχει να μας οδηγήσει στην καταδίκη της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και της αλαζονείας ή τουλάχιστον να τις μετριάσει. Μορφή ανθρώπινης ματαιοδοξίας είναι και η «πρωτιά» και κάθε άλλη πρόσληψή της από την πλευρά μου θα ερχόταν σε αντίθεση με όσα πρεσβεύω.

Αναντίρρητα, από τη στιγμή που συντελείται η εκτίναξη προς το πεδίο όπου κάθε δημιουργός επιλέγει ν’ αγωνιστεί, στόχος είναι η κορυφή. Όμως η κορυφή αυτή δεν σηματοδοτείται με πρωτεία που του απονέμονται αλλά με την κατάκτηση του πνευματικού οράματος του.

Εξάλλου, σε κάθε «νίκη-πρωτιά» ελλοχεύει ο κίνδυνος της απώλειας· Σε εσωτερικό-ατομικό επίπεδο αλλά και εξαιτίας των επερχόμενων αλλαγών οι οποίες αφορούν τις συμπεριφορές τρίτων και εκδηλώνονται με ποικίλες αποχρώσεις. Κατά συνέπεια, καλό είναι να αναζητά κανείς το αντίδοτο στην περισυλλογή και στην περίσκεψη.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν χαίρομαι την επιτυχία του «Ιμαρέτ», αφού προσδοκία μου είναι να γνωρίσουν οι αναγνώστες το έργο μου. Επιτυχία, η οποία με γεμίζει δημιουργική ευθύνη και την εκλαμβάνω ως θετική πρόκληση να δοκιμαστώ εκφραστικά και μυθοπλαστικά σε ακόμη πιο δύσκολες ατραπούς με μοναδικό στόχο το λογοτεχνικό μου όραμα.

Ιnfo:

Ο Γιάννης Καλπούζος ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 1990 και το 1992 εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: \”Έρως και Ευρώς\” και \”Με το ρυθμό της βροχής\”. Τα περισσότερα ποιήματα της δεύτερης συλλογής τιμήθηκαν από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών με τον έπαινο \”Λιλής Ιακωβίδη\”. Έκτοτε έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα, ένα βιβλίο με διηγήματα και άλλες τρεις ποιητικές συλλογές. Από το 1995 έχει υπογράψει τους στίχους για περισσότερα από 65 τραγούδια. Επίσης έγραψε τους στίχους του παιδικού θεατρικού έργου \”Τρυφεράκανθος\”, της Ελένης Πριοβόλου. Το μυθιστόρημά του \”Ιμαρέτ\” (Μεταίχμιο, 2008), τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και των Λεσχών Ανάγνωσης, το 2009.