Έχοντας κατακτήσει την τεχνική του ψηφιδωτού σε ύψιστο βαθμό, η Αλίκη Ρήγου μελετάει την φόρμα, την σύνθεση, την ανάμειξη και χρήση διαφορετικών υλικών, ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή τέχνη του μέσου.
Η αγωνία, η ευδαιμονία, το καλό, το κακό, η χαρά, η λύπη, η ευτυχία, η δυστυχία, παρόντα σε πλήρη ένταση σε όλο το έργο της Ρήγου, αποτελούν αντιθετικές καταστάσεις που την ενδιαφέρουν και διερευνά σχολαστικά. Η ανθρώπινη φιγούρα, μόνιμη παρουσία στα περισσότερα από τα ψηφιδωτά της, κινείται προς το άπειρο και τελικά γίνεται ένα με το τοπίο περνώντας από διαδοχικές μορφές ύπαρξης.
Με τον ίδιο τρόπο κι η καλλιτέχνης εμπνέεται και «στιγματίζεται» από το τοπίο των Κυθήρων, που έχει επιλέξει ως τον επίγειο παράδεισό της.