Εγκράτεια Ρούμπου – κάποιες φορές ακούω τόσο δυνατά το μέσα μου: Έκθεση στον Εικαστικό Κύκλο ΔΛ

Ο Εικαστικός Κύκλος ΔΛ παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Εγκράτειας Ρούμπου με τίτλο «κάποιες φορές ακούω τόσο δυνατά το μέσα μου».

Η χωρίς ανάσα βύθιση, οι εσωτερικές δονήσεις, το αγκομαχητό, η αδιάκοπη εσωτερική πάλη αφήνουν εκκωφαντικό αποτύπωμα στο ζωγραφικό έργο της Εγκράτειας Ρούμπου.

«Στους παλλόμενους από χρώμα και φως, λέξεις, γραμμές, προσθήκες χαρτιού, ουλές και ρωγμές αφαιρετικούς καμβάδες της, μετεωρίζεται με τρόπο συνοπτικό αλλά έξεργο η άυλη ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης», σημειώνει η Αρχαιολόγος – Ιστορικός της Τέχνης Ίρις Κρητικού. Και η καλλιτέχνιδα, με μία «διαδικασία “εξάχνωσης και μεταμόρφωσης” μέσα από τη θαρραλέα ζωγραφική πράξη που εγκαταλείποντας κάθε δικλείδα κοσμητικής ασφάλειας, αφηγείται με τρόπο λιτό και σωματοποιημένο μία προσωπική εμπειρία του κόσμου», μας προσκαλεί να δούμε πέρα από την επιφάνεια, να συντονιστούμε με τη φωνή μέσα μας.

«Η ανάγκη μου να βυθιστώ κάτω από την επιφάνεια», σημειώνει η Εγκράτεια Ρούμπου, «η βύθιση στη λάσπη του Samuel Beckett στο Πώς Είναι, στο 4.48: Ψύχωση, στο Λαχταρώ της Sarah Kane, η κατάβαση στην κόλαση του Δάντη, αποτυπώνεται μέσα από ένα εσωτερικό σύστημα επαναλαμβανόμενων εικόνων και αναμνήσεων. Διαφορετικές σημειώσεις που συνομιλούν πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια. Κείμενα στα οποία επεμβαίνω ζωγραφικά, ανακατεύονται και ξαναγράφονται από την αρχή. Λέξεις, φράσεις, σημάδια και στίγματα που προκύπτουν από την επαναλαμβανόμενη γραφή, μια γραφή αυτόματη, ένας εικαστικός εξαγνισμός. Τη χειρονομία, την ύλη του χρώματος, τη συνύπαρξη και την πάλη όλων αυτών των στοιχείων στην ίδια τη ζωγραφική επιφάνεια. Αυτό το “σκάλισμα”, “σκάψιμο” στα διαφορετικά επίπεδα που προκύπτουν με φέρνει αντιμέτωπη με το βάρος της ίδιας της ύπαρξης».

Είναι εδώ όπου ο ζωγραφικός μονόλογος μετουσιώνεται σε διάλογο, για όποιον τολμά έστω και μία βουτιά στο αβέβαιο της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρόκειται για ένα ταξίδι αναζήτησης. Μία διαδρομή δύσκολη. Λέξεις, που αν και άηχες, ηχούν με την εκκωφαντική τους σιωπή. Φράσεις, συνειδητές ή και ασυνείδητες, χρώμα και φως, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, παράδοξες λεπτομέρειες που μετά βίας γίνονται αντιληπτές, στιγμιαία θραύσματα ενός εσωτερικού «μουρμουρητού». Στροφή έσω.

Όπως σημειώνει η Ίρις Κρητικού, πρόκειται «για μια γενναία επιστροφή στη φωτεινά οδυνηρή Αποτυχία του Μπέκετ, στη στροβιλική περιδίνηση, στη στροφή έσω και στην ύστατη Έξοδο του “Λαχταρώ”. Στο Καθαρτήριο του νου και στη συμπαντική μήτρα της γένεσης και του κόσμου που εξακολουθητικά μας γκρεμίζει στο έρεβος και μας εξυψώνει για λίγο ακόμη στο φως».

x
Το CultureNow.gr χρησιμοποιεί cookies για την καλύτερη πλοήγηση στο site. Συμφωνώ