Η ποίηση του Δημήτρη Φιλελέ διακρίνεται άλλοτε για τον ήρεμο και αναζητητικό τόνο της και άλλοτε για τον καταγγελτικό. Είναι μια ποίηση με ρομαντικές αναφορές στο φως και την ομορφιά, αλλά και ρεαλιστικές καταγραφές της κοινωνικής παθογένειας και των ανθρώπων της.
Ο ποιητής χειρίζεται μια γλώσσα με λεπταίσθητους ιριδισμούς και αποχρώσεις, συγκρατημένη και ήρεμη, με εικόνες λυρικής ομορφιάς, αλλά και δραματικής έντασης. Καταφέρνει γι’ αυτό να μεταπλάθει σε τέχνη τα βιώματά του και τους ποικίλους συναισθηματικούς του κραδασμούς.
Κι έτσι ο Δημήτρης Φιλελές αναδεικνύεται ένας ακόμη αξιόλογος ποιητής, δηλαδή, κατά τον Βολταίρο, ένας ακόμη καλός άνθρωπος στο πλήθος των κακούργων που υπάρχουν.
Χρίστος Γ. Ρώμας