Το 2ο AegeanDocs, το Διεθνές Φεστιβάλ Ιστορικού, Πολιτικού και Κοινωνικού Ντοκιμαντέρ, που πραγματοποιείται φέτος σε 11 νησιά του Αιγαίου, από 20 έως 28 Σεπτεμβρίου 2014, είναι μια ευκαιρία διαλόγου για τα σύγχρονα προβλήματα καθώς το φεστιβάλ φιλοξενεί μια σειρά ταινιών και τους σκηνοθέτες τους για την ιστορία του Ναζισμού και το Νέο-ναζιστικό φαινόμενο στην εποχή μας.
Οι ταινίες αυτές είναι:
1. KALAVRYTA-PEOPLE AND SHANDOWS/Καλάβρυτα-Άνθρωποι και Σκιές του Ηλία Γιαννακάκη.
Καλάβρυτα, Δεκέμβριος 1943.Ερήμωση.Ολος ο ανδρικός πληθυσμός ηλικίας άνω των14 ετών εκτελέστηκε.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κάθε σπίτι στην πόλη πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς.. Σε αντίποινα, είπαν οι Γερμανοί, για 80 στρατιώτες της Βέρμαχτ , που σκοτώθηκαν από τους αντάρτες. Μόνο οι μητέρες, που είχαν μείνει πίσω και τα μικρά παιδιά τους, επέζησαν. Σε μια ερημιά. Σ΄ένα ζωντανό θάνατο, οι μητέρες μεγάλωσαν τα παιδιά τους.
Τα παιδιά που είναι πλέον ηλικιωμένοι. Δεν είναι μόνο η μνήμη του αίματος και της καταστροφής, που τους στοιχειώνει. Είναι οι ερωτήσεις που ρίχνουν μια βαριά σκιά πάνω τους. Θα μπορούσε η σφαγή να είχε αποφευχθεί, αν οι αντάρτες δεν είχαν σκοτώσει τους Γερμανούς; Τι σημαίνει η λέξη «αντίποινα»; Ή η λέξη «ερήμωση». Κι ακόμα «Γιατί εμάς;»
Περισσότερο από ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, η ταινία είναι ένα συλλογικό πορτρέτο όσων επέζησαν, οι οποίοι αγωνιωδώς προσπαθούν για 70 χρόνια να κατανοήσουν ποιοί πράγματι είναι και τι τους συνέβη.
2. Λευκό αίμα (74´), Regine Dura, Γερμανία .
Το 1948, τότε που στη Νότιο Αφρική ξεκινούσε η εποχή του απαρτχάιντ, μια Νοτιοαφρικανή παιδοψυχολόγος ταξίδεψε με πρωτοβουλία ενός πρακτορείου υιοθεσιών, το οποίο είχε ιδρυθεί στη Γερμανία από Μπόερς, κρυπτο-ναζί επιλέγοντας από ορφανοτροφεία 83 παιδιά Γερμανών. Κριτήριο επιλογής στη μαζική αυτή υιοθεσία ήταν η «ράτσα». Το «άριο αίμα» των αγοριών και κοριτσιών, ηλικίας 2 έως 14 χρονών, θα βοηθούσε τη μειονότητα των Μπόερς στην Νότιο Αφρική «να παραμείνει λευκή σε μια μαύρη χώρα».
3. Mussolini-Hitler: The killers Opera (95’), Jean-Christophe Rosé – France/Italy.
Οι παράλληλες πορείες του Ναζισμού και του Φασισμού. Από τη διπλωματική συμμαχία, ως τον Άξονα και τη μετατροπή των Φασιστών από συμμάχους σε στόχους των Ναζί.
4. An Apartment in Berlin (84’) Alice Agneskirchner – Germany.
Η ταινία παρακολουθεί τρεις νέους ανθρώπους, από το Ισραήλ καθώς μετακομίζουν σε ένα Βερολινέζικο διαμέρισμα στο οποίο, πριν από το πόλεμο, ζούσε μια Εβραϊκή οικογένεια εμπόρων, θύματα του ολοκαυτώματος.
5. Four Years of Night (54’), Itamar Alcalay – Israel.
Για τέσσερα χρόνια (1977-1981) ο Esaias Baitel κατέγραψε φωτογραφικά την καθημερινότητα μιας ομάδας νεο-Ναζί στο Παρίσι. Κρύβοντας την ταυτότητά του, κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, κι έγινε μάρτυρας φριχτών πράξεων, φτιάχνοντας μια μοναδική συλλογή ασπρόμαυρων εικόνων.
Ο Baitel γεννήθηκε στην Σουηδία από πατέρα που κατάφερε να επιζήσει στο στρατόπεδο του Auschwitz. Εικοσιεπτά ετών, φεύγει από την Σουηδία για να γίνει φωτογράφος, και το 1970 αρχίζει να ζει στο Παρίσι. Τώρα, τριάντα χρόνια μετά ξαναγυρίζει, μέσα από τις φωτογραφίες του, στις σκοτεινές εκείνες νύχτες που έζησε στην Πόλη του Φωτός.
Η ταινία καταγράφει την απίστευτη ανθρωπιά και συμπόνια του γι αυτούς που διέπραξαν τα χειρότερα των εγκλημάτων. Ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, μέσα από εξαιρετικές μαυρόασπρες εικόνες, αποκαλύπτεται ένας σπάνιος σε ευαισθησία καλιτέχνης, η τέχνη του οποίου φωτίζει την καρδιά του σκότους.
6. The Instrument of Himmler (56’) Heikki Huttu-Hiltunen – Finland.
Ένας Φιλανδός φοιτητής, ο Yrjö von Grönhagen αποφάσισε την άνοιξη του 1935 να αφήσει το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και να γυρίσει από το Παρίσι στο Ελσίνκι περπατώντας. Στο δρόμο του, στην Γερμανία, συνάντησε τον Ναζί, Heinrich Himmler, που γοητευμένος από το μουσικό όργανο kantele, προσέλαβε τον Yrjö σαν ερευνητή στο ινστιτούτο Ahnenerbe για να ανακαλύψει τις Άριες ρίζες της φυλής στα αρχαία “ρουνικά” τραγούδια της Φιλανδικής περιοχής Καρέλια.
