« …Η επικοινωνιακή μεθοδολογία με έντυπα, από την πιο αρχέτυπη φάση της χρησιμοποίησε την έννοια της αφίσας για την προώθηση βιομηχανικών – καταναλωτικών – προϊόντων και υπηρεσιών, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Έτσι, οι γραφικές τέχνες αναπτύχθηκαν σ’ ένα τομέα πολλαπλών εφαρμογών, ενώ από πολύ νωρίς εκλήθησαν να “υποστηρίξουν” και τη βιομηχανία του θεάματος.
Στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, παράλληλα με τους αυτοδίδακτους επιγραφοποιούς και σχεδιαστές, μία ομάδα σκηνογράφων της Αθήνας του μεσοπολέμου μεθοδεύει την εργασία σήμανσης και προβολής θεατρικών και κινηματογραφικών παραστάσεων. Με το έργο της δίνει τα εναύσματα σε μία άλλη ομάδα της εποχής της, που περιλάμβανε νεαρούς ταλαντούχους ζωγράφους, να καταπιαστούν με την έννοια του ντεκόρ των προσόψεων των κινηματογραφικών αιθουσών, δημιουργώντας μία σχολή.
Στη “Σχολή του ντεκόρ της Αθήνας”, οι ζωγράφοι – χαράκτες ανέπτυξαν, μέσα από προσωπικά βιώματα, καλλιτεχνικές τους αναφορές αλλά και νεανικότερες εμπειρίες τους, μία τέχνη – τεχνοτροπία / τεχνική και ύφος, που σημάδεψε για τις επόμενες δεκαετίες τον κινηματογράφο και τις μεθόδους διαφήμισης και προβολής των ελληνικών και ξένων ταινιών, που παίχτηκαν στην Ελλάδα.
Οι Στέφανος Αλμαλιώτης, Χαράλαμπος Σεράσης, Κώστας Κουζούνης, Μανώλης Παναγιωτόπουλος, Βαγγέλης Φαεινός, Κώστας Γρηγοριάδης, Γιώργος Κουζούνης, Γιώργος Βακιρτζής, Σταμάτης Βασιλείου, Νικόλαος Ανδρεάκος, Γεράσιμος Τουλιάτος ζωγράφιζαν σε γιγαντιαίες διαστάσεις τις εντυπωσιακότερες σκηνές από τις ταινίες που προβάλλονταν στους κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας, παγώνοντας πλάνα, μεγεθύνοντας καρρέ, “ζουμάροντας” τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, σκηνογραφώντας με την εκφραστικότερη αρμονία χρωμάτων ό,τι το ασπρόμαυρο φιλμ στερούσε από τους θεατές. Τοποθετούσαν στη συνέχεια τις τεράστιες ζωγραφικές επιφάνειες -ντεκόρ- στις προσόψεις των κινηματογράφων, σκηνοθετώντας έτσι στην πραγματικότητα, για δεύτερη φορά τις ταινίες, τώρα όμως σε άπλετη εικαστική πανδαισία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ταυτόχρονα, στόλιζαν κάθε εβδομάδα και τις γωνιακές προσόψεις κτιρίων και σπιτιών στους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, με μία σειρά από λιθογραφημένες αφίσες κλασικών διαστάσεων, που οι ίδιοι χάραζαν και, στη συνέχεια, επιμελούνταν την αναπαραγωγή τους σε έξι χρώματα, μέσα στα ιερά χρωμολιθογραφεία της εποχής.
Η Αθήνα κάθε Δευτέρα πρωί μεταμορφωνόταν σε μία υπαίθρια γκαλερί, φιλοξενώντας την εβδομαδιαία ομαδική έκθεση των ζωγράφων που την ομόρφυναν… »
[Απόσπασμα από την ομιλία του κ. Χρήστου Φ. Μαργαρίτη, «Ζωγραφική και γραφικές Τέχνες για τον Κινηματογράφο από Έλληνες Καλλιτέχνες 1950-1975», Αθήνα, Παρίσι 1995]
