Ποιός έχει ανάγκη άλλη μία κριτική για συναυλία των Walkabouts στην Ελλάδα; Μάλλον κανείς… Τους ξέρουμε τόσο καλά που νιώθουμε ότι είναι …
Από τον Σταύρο Μπέκα
οι μακρινοί μας συγγενείς από το Αμέρικα! Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του εμπεριστατωμένη άποψη για το συγκρότημα και πιθανότατα δεν υπάρχει κάτι νέο να ειπωθεί.
Φτάνοντας στο ταμείο του Κυττάρου, δυο κοπέλες μου είπαν ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια! Τους εξήγησα ότι έχω πρόσκληση, αλλά μέσα μου σκεφτόμουν: «Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχουν; Έχουν έρθει δεκάδες φορές στην Ελλάδα. Ακόμη ο κόσμος κάνει sold out για αυτούς;» Η απάντηση είναι ναι! Ο κόσμος δένεται με κάποια συγκροτήματα και καλά κάνει εδώ που τα λέμε…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όταν μπήκα στο ασφυκτικά γεμάτο Κύτταρο, μόλις είχαν ξεκινήσει οι πολύ καλοί Burgundy Grapes. Ένα σχήμα που ευτυχώς ζει στον δικό του κόσμο και μας προσέφερε μια ιδανική εισαγωγή για το live των Walkabouts. Βέβαια αρκετοί πιθανόν θα διαφωνήσουν μαζί μου, αφού για άλλη μια φορά στην Ελλάδα αντιμετώπισα τη κατάσταση όπου ο Έλληνας αδυνατεί να ακούσει και να σεβαστεί οτιδήποτε αργό, χωρίς ρυθμό. Είμαστε λιγάκι αρκουδιάρηδες ως λαός! Ακόμη και σε «εναλλακτικές» συναυλίες συμπεριφερόμαστε ως «σκυλάδες»! Μέσα λοιπόν από αυτή την οχλοβοή και τις συζητήσεις για το facebook (τι άλλο), κατάφερα να διακρίνω σαν βασική τους επιρροή τον μεγάλο Γάλλο μουσικό της κινηματογραφικής και μινιμαλιστικής φολκ μουσικής δωματίου, Rene Aubry. Οι Burgundy Grapes παίζουν κατά βάση instrumental μουσική, με ήχο βγαλμένο από το παρελθόν. Χρησιμοποιούν διαφόρων ειδών ακουστικά όργανα, μεταξύ άλλων ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν, μαντολίνο και τσέλο, έχοντας όμως μια avant-folk νοοτροπία στη δομή, που θυμίζει έντονα συγκροτήματα όπως οι hala strana. Το set που μας παρουσίασαν μπορεί να ήταν λίγο μονότονο, αλλά προσωπικά με ικανοποίησε. Έχω δει αμέτρητα απογοητευτικά support, οπότε οι Burgundy Grapes ήταν μια μικρή όαση για μένα. Αν μάλιστα έλλειπε και η διαστροφική διασκευή, με τη βοήθεια στα οπερετικά φωνητικά από τη Γαλλίδα Melanie Foulon, στο υπέροχο «Hallelujah» του Leonard Cohen, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το live τους ως εξαιρετικό.
Κατά τη διάρκεια του διαλλείματος και ενώ οι Walkabouts έστηναν, έγινε κλήρωση με τη βοήθεια του Chris Eckman, στην οποία ένας τυχερός (δυο θέσεις δίπλα μου!), κέρδισε ένα αυτοσχέδιο μαντολίνο!
Με αυτά και με αυτά, η μεγάλη ώρα έφτασε και οι Walkabouts βγήκαν στη σκηνή εν μέσω θερμού χειροκροτήματος από το Αθηναϊκό κοινό! Τα πανέμορφα μπλε φώτα πλημμύρισαν το χώρο της σκηνής και μας έβαλαν αμέσως στην γλυκόπικρη ατμόσφαιρα που τόσο λατρεύουν. Ξεκίνησαν παίζοντας σχεδόν όλα τα νέα τους τραγούδια, από το εξαιρετικό «Travels in the Dustland», που για να κάνω και την αυτοκριτική μου, μετανιώνω που δεν το τοποθέτησα στα καλύτερα albums του 2011… Κομμάτια όπως τα «My Diviner», «Soul Thief» και «Long Drive in a Slow Machine» θεωρώ πως είναι ήδη κλασικά, χωρίς ίχνος υπερβολής!
Όσο καλά και αν είναι όμως τα νέα τους τραγούδια, ο κόσμος ήθελε να ακούσει για άλλη μια φορά, μερικά από αυτά που τους έκαναν θρύλους στη χώρα μας και οι Walkabouts δεν χαλάνε εύκολα χατίρια σε Έλληνες! Έπαιξαν τα «The Light Will Stay On», «Ended Up a Stranger», «Acetylene», «Rebecca Wild» και ικανοποίησαν. Εκεί όμως που αποθεώθηκαν ήταν στα θρυλικά hits των ʼ90s, «Jack Candy» και «Grand Theft Auto», από το album τους «New West Motel». Μάλιστα αν δεν κάνω λάθος στην απίστευτη δεκάλεπτη εκτέλεση του δεύτερου, έκαναν ένα μικρό πέρασμα από το «State Trooper», μέσα από το αριστουργηματικό «Nebraska» του Bruce Springsteen!
Προς το τέλος, στο πρώτο τους encore, μας πληροφόρησαν ότι μπορούν να παίξουν και άλλο, αφού δεν πρόκειται να κοιμηθούν το βράδυ, μιας και η πτήση τους φεύγει στις 3:30! Εκεί κάποιος έκανε ένα πανέξυπνο λογοπαίγνιο ζητώντας τους να παίξουν το «Τραίνο φεύγει στις 8» του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, αλλά η ευχή του δεν εισακούστηκε… Μετά το δεύτερο ή το τρίτο encore και αφού ο κόσμος άρχισε να ζητάει διαδοχικά διάφορα τραγούδια τους, ο Chris είπε ότι δεν έχουν τόσο χρόνο για να τα παίξουν όλα! Κάπου εκεί μας αποχαιρέτισαν αφιερώνοντάς μας το «A Prayer For You», ένα κομμάτι που ταιριάζει γάντι στις δυσκολίες που όλοι περνάμε στην Ελλάδα…
Οι Walkabouts ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικοί. Η Carla Torgerson, με αυτό το απίστευτο βλέμμα που διαθέτει ακόμα, βάζει κάτω δέκα πιτσιρίκες και δίνει μαθήματα αγνού ερωτισμού, σε μια εποχή γεμάτη «πλαστικά» είδωλα. Ο Chris Eckman από την άλλη, χωρίς να προσπαθεί καθόλου, παραμένει από τους πιο cool τύπους της μουσικής βιομηχανίας (ποιας;)! Έως ότου λοιπόν, ξαναβρεθούν στο δρόμο μας, θα μας κάνουν παρέα οι πανέμορφοι δίσκοι τους.
