Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει στο δώμα το έργο «Το χέρι» του Τιμ Κράουτς σε μετάφραση και σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα από τις 13 Φεβρουαρίου για 16 μόνο παραστάσεις.

Γραμμένο το 2003 το «My Arm» έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές όπου και αν έχει παιχτεί, από την Αγγλία ως τον Καναδά και από τη Νότια Αμερική ως την Κορέα. Αφηγείται με τρόπο απλό, τρυφερό και οδυνηρά αστείο την ιστορία ενός κοριτσιού που αποφάσισε σε ηλικία δέκα ετών να σηκώσει το χέρι της ψηλά και να το κρατήσει. Τριάντα χρόνια μετά το κορίτσι με το σηκωμένο χέρι έχει γίνει διάσημο και το χέρι της έργο τέχνης. Ένα συγκινητικό έργο για τη σύγχρονη τέχνη, για το πώς μία αθώα κίνηση μπορεί να γίνει επαναστατική.

Το έργο μεταφρασμένο και σκηνοθετημένο από την Έλενα Πέγκα ανεβαίνει με αμεσότητα σαν μία intimate performance, όπου η ηρωίδα καθώς αφηγείται τη ζωή της σε πρώτο πρόσωπο, μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης-έκθεμα και «εκτιθέμενη» στα βλέμματα των θεατών, μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε για τον ρόλο της τέχνης σήμερα, τη βαναυσότητα των ανθρώπων στο διαφορετικό και την τροπή που μπορεί να πάρει η ζωή μας από μία παιδική απόφαση.

Η ηρωίδα αφηγείται μια ιστορία τριάντα χρόνων, τη δική της, σε μια ώρα ένα χρόνο κάθε δυο λεπτά. Όλα ξεκίνησαν από ένα αθώο παιχνίδι με τον αδελφό της: ποιος θα κρατήσει ένα βότσαλο στο στόμα του για έναν μήνα, ποιος θα περπατήσει περισσότερη ώρα στις μύτες των ποδιών, ποιος μπορεί να σφίξει το δάκτυλο του με ένα λαστιχάκι για μιάμιση βδομάδα.
Και ένα καλοκαιρινό βράδυ με πυροτεχνήματα σκέφτηκε να σηκώσει το χέρι της ψηλά. Και να το κρατήσει ψηλά. Μέσα σε ένα μήνα είχε πια τον δικό της παιδοψυχίατρο. Έγινε το κορίτσι με το χέρι.

Όμως εκείνη συνέχισε. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Γιατί για πρώτη φορά συνειδητοποιούσε τα όρια της, πού τελείωνε εκείνη και πού άρχιζε ο υπόλοιπος κόσμος – ένιωθε πως είχε περίγραμμα. Εκείνη έθετε τους κανόνες. Μπορεί κανείς να μην καταλάβαινε, να την ένιωθαν σαν απειλή. Τη χτύπησαν, την προπηλάκισαν, σκέφτηκαν να της κάνουν εξορκισμό, την έστειλαν σε ίδρυμα. Κινδύνεψε ακόμα και να πεθάνει από τη μόλυνση του χεριού της. Αλλά εκείνη συνέχισε. Πήγε στο Λονδίνο, γνώρισε νέους ανθρώπους και ξαφνικά έγινε έκθεμα. Και από πειραματόζωο έγινε διάσημη. Μια γυναίκα που όλοι ήθελαν να γνωρίσουν.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Με ενδιέφερε το έργο Το Χέρι γιατί περιγράφει μία ζωή 30 χρόνων σε αντίδραση, σε τεντωμένο σκοινί.  Και ήθελα και η ερμηνεία και η σκηνοθεσία να έχει αυτή την αίσθηση σα να κινείται πάνω σε τεντωμένο σκοινί, αίσθηση ισορροπίας και ανισορροπίας.  Η σκηνοθεσία φέρνει τον θεατή μέσα στον ιδιωτικό χώρο αυτής της  ύπαρξης που είναι σε ένταση και σε εξέγερση, και να τον βάζει να κρατά την ανάσα του και έπειτα να προσπαθεί να την ξαναβρεί, όπως και η κοπέλα του έργου, όπως και η ηθοποιός της παράστασης.  Ολα είναι ορατά και εκτιθέμενα.

Έλενα Πέγκα

Ο άγγλος συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης Τιμ Κράουτς γεννήθηκε στο Μπρίστολ το 1964. Έγινε διάσημος το 2003 με το έργο του My Arm (To χέρι). Από τότε τα έργα του παίζονται ανά τον κόσμο (Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία, Πολωνία, Τσεχία, Γερμανία, Βραζιλία, Καναδά, Αυστραλία, Αμερική, Κορέα), κερδίζοντας πλήθος βραβείων. «Ο Πιραντέλο της Μεγάλης Βρετανίας», όπως τον αποκαλούν, έχει γράψει τα έργα Το χέρι (2003), An oak tree (2005), Shopping For Shoes (2006), England (2007), The Author (2009), Rough Cuts (2010), May (2011).
Επίσης, έχει γράψει μια σειρά μονολόγων που βασίζονται στους δεύτερους ρ

όλους του αγαπημένου του συγγραφέα William Shakespeare: I, Caliban (2003, βασισμένο στην Τρικυμία), I, Peaseblossom (2004, βασισμένο στο Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας), I, Banquo (2005, βασισμένο στον Μακμπέθ), I, Malvolio (2010, βασισμένο στη Δωδέκατη Νύχτα),  I, Cinna (the Poet) (2012, βασισμένο στον Ιούλιο Καίσαρα).

Λίγα λόγια για τη σκηνοθέτη

Έλενα Πέγκα

Θεατρική συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ασχολείται επίσης με την πεζογραφία και το σενάριο. Σπούδασε θέατρο και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο Wesleyan στο Κονέτικατ των ΗΠΑ και σενάριο-συγγραφή θεατρικών έργων στο University of Southern California του Λος Άντζελες.

Η Έλενα Πέγκα γνωστή για τις νεωτεριστικές και ποικίλες δουλειές της σκηνοθετεί έργα με σύγχρονο λόγο και προβληματισμό: στην γκαλερί Gazon Rouge (Booze-Κολοκοτρώνη) τους «Τυφλούς» του Μέτερλιγκ σε μια απρόσμενη εκδοχή (σαν οπτικοακουστικο θέαμα με 6 συχρονισμένους προτζέκτορες). Σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο «Τα Καινούργια Ρούχα Του Αυτοκράτορα» για τη γύμνια της πολιτικής τάξης.  Πρόσφατα, τον «Νάρκισσο» στο Φεστιβάλ Αθηνών (2011), μία σπουδή πάνω στο θέμα του Ναρκισσισμού σε μία παράσταση υψηλής σύμπλευσης δημιουργών με τον Αγγελο Παπαδημητρίου στον ρόλο ενός ώριμου Νάρκισσου σε πτώση που καθαρίζει αντρικά αποδυτήρια και καθρεφτίζεται στα απόνερα που αφήνουν σώματα άλλων αντρών.

Παρουσίασε τα πρώτα της έργα σε πρωτοποριακά θέατρα της Νέας Υόρκης ενώ στην Ελλάδα επέστρεψε τη δεκαετία του ’90. Μεταξύ άλλων έχει γράψει τα «Βαλς Εξιτασιόν» (Αμόρε, 1998), «Η Καιτε Κολλβιτς παρουσιάζει μια σύντομη ιστορία της μοντέρνας τέχνης» (Φούρνος, 1999)  «3-0-1 Μεταφορές» (Εθνικό, 2000), «Όταν χορεύουν οι Gο-Gο Dancers» (Booze, 2002), «Η Nellys βγάζει βόλτα τον σκύλο της» (Δημήτρια, 2003), «Καινούργιοι φίλοι» (Κ.Θ.Β.Ε., 2006), «Φαίδρα η Αλκηστη Love Stories (Δελφοί, 2007), «Τα Καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα» (Plus Soda 1999 & Ροές, 2009), «Η γυναίκα του Γκόρκι» (The Present Co., NYC 1999 & Kινητήρας, Αθήνα, 2011).
Συχνά χρησιμοποιεί ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα στα έργα της όπως ο συνθέτης Γιάννης Κωνσταντινίδης, η φωτογράφος Nelly’s, η Γερμανίδα χαράκτρια Καίτε Κόλλβιτς, ή κλασικές ιστορίες επιδιώκοντας μέσα από αυτά τον προσδιορισμό του παρόντος. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από τη χρήση νέων τεχνολογιών και την επιδίωξη του διαλόγου με άλλες φόρμες τεχνών, όπως τον χορό και τα εικαστικά. Στο πλαίσιο αυτής της αναζήτησης επιδιώκει την παρουσίαση των έργων της σε μη συμβατικούς θεατρικούς χώρους, όπως γκαλερί, κλαμπ και πασαρέλες.

Εργα της έχουν μεταφραστεί στα Ολλανδικά, Σουηδικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά, και έχουν παρουσιαστεί στο Σαν Φρανσίσκο, στη Νέα Υόρκη, στη Λισαβόνα, στην Ολλανδία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.  Στην Ελλάδα τα πεζά της κυκλοφορούν απο τις Εκδόσεις Άγρα και τα θεατρικά της απο τις Εκδόσεις Νεφέλη.  Επίσης έγραψε το σενάριο για τη βραβευμένη ταινία του Λάκη Παπαστάθη «Το μόνον της ζωής του ταξίδειον».
Διδάσκει γραφή θεατρικού έργου στο Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και στο ΙΤΙ στην Αθήνα.  Με τον Κωνσταντίνο Ρήγο έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών σε πολλές παραστάσεις της ΟΚΤΑΝΑ και στο ΚΘΒΕ.

Λίγα λόγια για την ηθοποιό
Θεοδώρα Τζήμου

Σπούδασε στη Σχολή του Eθνικού Θεάτρου. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο στις παραστάσεις: «Η αυλή των θαυμάτων», σκην. Γιάννης Κακλέας, «Ηρακλής Μαινόμενος», σκην. Μιχαήλ Μαρμαρινός, «Η μητέρα του Σκύλου», σκην. Νικ. Μιλιβόγιεβιτς, «Γλυκό Πουλί της Νιότης», σκην. Εφη Θεοδώρου. Με το Θησείον σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού στις παραστάσεις: «Ακρόπολις Reconstruction», «Πεθαίνω Σαν Χώρα», «Βίοι Αγίων», «Πύργος Κάφκα», «2004», «Αγαμέμνονας», «Μέρες Καθαριότητας». Επίσης, έχει δουλέψει με τον Λευτέρη Bογιατζή στις «Σχέσεις του κ.Πήτερς» του Mίλλερ, με τον Γιάννη Χουβαρδά στην «Ελένη» του Ευριπίδη στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, με την Eλενα Πέγκα στο «Oταν χορεύουν οι go-go dancers».

Εχει παιξει στις ταινίες: «Αδικος Κόσμος» σκην. Φιλ. Τσίτος (2011), «Man at Sea» σκην. K. Γιάνναρης (2011), «Ricordi Mi» σκην. Στέλλα Θεοδωράκη (2009), «Πανδώρα» σκην. Γιώργος Σταμπουλόπουλος (2006), «Είναι ο Θεός Μάγειρας;» σκην. Στέργιος Νιζήρης (2004), «Ομηρος» σκην. Κωνσταντίνος Γιάνναρης (2004), «Πάμε για ένα Ούζο», σκην. Κλεώνη Φλέσσα (2002), «Παρά Λίγο, Παρά Πόντο, Παρά Τρίχα», σκην. Στέλλα Θεοδωράκη (2002), «Δεκαπενταύγουστος» σκην. Κωνσταντίνος Γιάνναρης (2001), «Συμφωνία Χαρακτήρων», σκην. Λουκία Ρικάκη (1999), «Από την Ακρη της Πόλης» σκην. Κωνσταντίνος Γιάνναρης (1998), «Ο Τσαλαπετεινός του Wyoming» σκην. Δημήτρης Ινδαρές (1995).
To 2006 τιμήθηκε με Βραβείο Α’ Γυναικείου ρόλου για την ταινία “Πανδώρα”, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Κρατικά Βραβεία Πολιτισμού).

Για 16 μόνο παραστάσεις

Μετάφραση–Σκηνοθεσία–Σκηνικά Έλενα Πέγκα
Μουσική Hior Chronik
Ερμηνεύει η Θεοδώρα Τζήμου
Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός

Μια συμπαραγωγή του Θεάτρου Του Νέου Κόσμου με την Protasi New Works