Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει τον καταξιωμένο ζωγράφο Θράφια στην έκθεση με τίτλο «Ιχνογραφώντας την Κίτρινη Πόλη» σε επιμέλεια της κριτικού τέχνης Όλγας Δανιηλοπούλου.

Ο Θράφια (Παναγιώτης Δανιηλόπουλος) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπουδάζει Καλές Τέχνες στο Λονδίνο στο Goldsmiths School of Art και από το 1985 εγκαθίσταται στο Βερολίνο από όπου εργάζεται και εκθέτει στην κεντρική Ευρώπη και την Ελλάδα. Εκπρόσωπος της εννοιολογικής ζωγραφικής, συμμετέχει και στο κίνημα του νεοεξπρεσιονισμού του ’80 με συστηματική εκθεσιακή δραστηριότητα και πολλά έργα σε συλλογές και μουσεία. Έχει διδάξει Καλές Τέχνες σε πανεπιστήμια του Λονδίνου και του Βερολίνου και έχει δημιουργήσει τα εκθεσιακά προγράμματα “empty rooms” Βερολίνο 1995 και “365artproject” Αθήνα 2000.

Ο Θράφια διδάχτηκε σχέδιο την δεκαετία του 70, στο απόγειο της εννοιολογικής τέχνης και τις επόμενες δεκαετίες ανέπτυξε μία προσωπική σημειολογία δημιουργίας εικόνας, της οποίας η υλικότητα και πολυσημασία διεκδικούν ολόκληρο πεδίο δράσης και δυνατοτήτων. Η προσπάθειά του ήταν να βρεθεί τρόπος να απεικονιστεί σώμα και χώρος ταυτόχρονα, με τρόπο που να περιέχει αναγνώσιμα, αν και πολυσήμαντα την σχέση της φιγούρας με το περιβάλλον, καθώς και την μεταμορφική διαδικασία σε αυτήν.

Ο επιμελήτρια της έκθεσης Όλγα Δανιηλοπούλου γράφει σχετικά:

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

«Καλλιγραφία είναι κιόλας ένα δείγμα, που προσδιορίζει τον τρόπο που ορίζει ο καλλιτέχνης τη ζωγραφική του.

Σχεδόν σαράντα χρόνια ο Θράφια ζωγραφίζει πολύμορφες συνθέσεις που αιωρούνται ανάμεσα στην εικονογραφική παράδοση της ευρωπαικής τέχνης και την πρόθεση του να μεταφέρει, την πάμπλουτη  ελληνική γραμματεία και σκέψη.

Θέματα μυθολογίας και  κλασικής ελληνικής φιλοσοφίας, μεταμορφώσεις και Οβίδιος, χειρονομίες και αφηρημένος εξπρεσιονισμός συνέθεσαν ένα έργο γεμάτο από την αγωνία της ερμηνείας του κόσμου. Έδωσαν εν τέλει ένα περιεχόμενο στην αισθητική σάρκα της ζωγραφικής του.

Χρόνο με το χρόνο οι μορφές που παλεύουν να μεταμορφωθούν με σχεδόν θρησκευτική προσήλωση στη μετουσίωση της ύλης,  ξεκαθάρισαν. Έγιναν ορίζοντες και αέρινα τοπία. Έκλεισαν μέσα τους την ενόραση του καλλιτέχνη, την κατασταλαγμένη επιθυμία να απλουστευτεί η εικονική διαδικασία να μείνει το αίσθημα, να μείνει μια χειρονομία, ένα ίχνος από το τοπίο του ωραίου.

Μιλώντας για λίγο ακόμα για το σύνολο του έργου του Θράφια θα έλεγα πως η έμφαση στο προσωπικό του αίσθημα τον οδήγησε στην δυναμική αφήγηση και εξερεύνησης της ζωγραφικής εικόνας με γνώμονα “ τον αληθινά φυσικό άνθρωπο” που όπως έλεγε και ο Ρουσώ “ ο άνθρωπος αυτός είναι, μονάχα  ο καλλιτέχνης”.

Η εννοιολογική τέχνη του Θράφια είναι πια κάτι, σαν περίτεχνος Ρομαντισμός…»

Επιμέλεια: Όλγα Δανιηλοπούλου