Ακούω ολοένα και συχνότερα αυτές τις λέξεις τα τελευταία χρόνια. “Ελληνική”, “Τζαζ”, “σκηνή”.
1) “Ελληνική”. Πότε σαν προσδιορισμός του τι γίνεται στο “εδώ”, αλλά πολύ συχνότερα σαν όριο. Φυσικά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δίνουν ένα ιδιαίτερο νόημα σ’ αυτόν τον όρο αλλά συνήθως μοιάζει σαν μια προσπάθεια επιβολής συνόρων σε κάτι που βασίζεται στο ακριβώς αντίθετο. Εδώ ζούμε, δεν διαφωνώ, αλλά πάντα κοιτάμε σε χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις και προορισμούς, μιας και, απ’ ότι φαίνεται, το “εδώ” όλο και πιο στενό γίνεται.
2)”Τζαζ”. Άλλος ένας όρος που πραγματικά θα ‘θελα να μάθω τι σημαίνει πλέον και πως χρησιμοποιείται. Άλλοτε πάλι σαν προσδιορισμός αυτού που κάνουμε, μιας και έρχεται από μια συγκεκριμένη παράδοση, αλλά ακόμα συχνότερα σαν δικαιολογία ή και σαν “μόδα”. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ δύσκολο και περιοριστικό το να ονομάζουμε με μία λέξη κάτι το οποίο έχει τόσα πρόσωπα.
3) “Σκηνή”. Για να υπάρξει σκηνή απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Μουσικοί (και μουσική), άνθρωποί που θέλουν να ακούσουν (τους μουσικούς και τη μουσική), άνθρωποι που θέλουν να στεγάσουν όλους τους παραπάνω και φυσικά μια κατεύθυνση του “εδώ” προς την διευκόλυνση των παραπάνω στο να πραγματοποιήσουν τον ρόλο τους σ’ αυτόν τον κύκλο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην παρούσα κατάσταση το “εδώ” είναι που μας τα χαλάει λίγο. Μουσικοί υπάρχουν και δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ στο επίπεδό τους, μιας και δεν το μετράω έτσι. Μουσική πάλι, υπάρχει άφθονη, στα συρτάρια των μουσικών! Άνθρωποι που θέλουν να παρακολουθήσουν το τι γίνεται, επίσης υπάρχουν. Όπως και άνθρωποι που θέλουν να στεγάσουν τη μουσική. Αναζητώντας τώρα την αιτία του κωλύματος, το μόνο που μένει είναι μια ματιά στο “εδώ”. Το οποίο δεν φαίνεται να είναι πολύ πρόθυμο.
Ένα καλοκαίρι, σε ένα φεστιβάλ, άκουσα από έναν πιανίστα που έτυχε να παίζουμε την ίδια μέρα, τη φράση “τμήμα εξαγωγής πολιτισμού”. Ένα τμήμα του υπουργείου πολιτισμού της χώρας του που έκανε αυτό ακριβώς που λένε οι λέξεις. Και φυσικά, πριν από αυτό, ένα τμήμα πολιτισμού πρόθυμο να δημιουργήσει κάποιες προϋποθέσεις για την εσωτερική “κατανάλωση” του πολιτισμού. Προβληματίστηκα με το γεγονός ότι μου φάνηκε περίεργο. Και σε πολλούς ακούγεται περίεργο. Και αυτό είναι προς σκέψη. Έχουν αρχίσει τα αυτονόητα να γίνονται πολυτέλειες και οι πολυτέλειες προνόμια άλλων “εδώ” και μην αναρωτηθεί κανείς γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται σε κάτι τέτοιο στρέφουν τα βλέμματά τους αλλού. Γιατί κι αυτό περίεργο μας φαίνεται.
Info: Ο Θοδωρής Κότσυφας γεννήθηκε το 1985 στην Νάουσα Ημαθίας. Το 2003 ξεκίνησε τις σπουδές του στο τμήμα μουσικών σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου από όπου και αποφοίτησε στην κατεύθυνση εκτέλεσης, Τζαζ κιθάρα. Το 2011 μετακομίζει στη Αθήνα και συνεργάζεται με μουσικούς όπως: Γιώργος Κοντραφούρης, Τάκης Πατερέλης, Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, Δημήτρης Τσάκας, Γιώργος Γεωργιάδης, Olivier Temime, Tivon Pennicott, J.D. Walter κ.α. Είναι μέλος των Next Step Quintet που πρόσφατα ηχογράφησαν τον δεύτερο τους δίσκο, του Μιχάλης Καταχανάς quartet, ενώ εμφανίζεται με το group του (Thodoris Kotsifas group) και το τρίο του σε διάφορους χώρους και φεστιβάλ.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 31
