Στις συνοικίες που μεγαλώσαμε, οι δεκαετίες του ’50 και ’60 είχαν τις δικές τους αναγνωριστικές προμετωπίδες και χαρακτηρίζονταν από έναν πολιτικό και πολιτισμικό αστερισμό, που απέκλινε ριζικά από τις αξίες και παραδοχές των χρόνων που ακολούθησαν.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε όχι για να επαναλάβει την ιστορία αυτών των, μεστών γεγονότων, δεκαετιών αλλά για να συνθέσει μια ιστορία. Ίσως, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, είναι δημιούργημα της ακατανίκητης επιθυμίας μου να μοιραστώ εμπειρίες, που πιστεύω ότι δεν πρέπει και δεν αξίζει να πάνε χαμένες, και επιπλέον να διασώσω ένα παρελθόν χωρίς την παραμικρή διάθεση μιας υστερικής προσφυγής σε αυτό.
Όντας πλέον ώριμος για εκμυστηρεύσεις και πιστεύοντας ακράδαντα ότι η πένα είναι η γλώσσα της ψυχής, θέλησα να καταγράψω τα μοναδικά και ανεπανάληπτα βιώματα μιας εποχής, οι πρωταγωνιστές της οποίας αντιμετώπισαν την αμείλικτη πραγματικότητα μετωπικά, απέρριψαν ετεροπροσδιοριζόμενοι την προσήλωση στο προφανές και, κόντρα στους ρητορικούς νάρθηκες των καιρών, δημιούργησαν τον δικό τους ευδιάκριτο και απόλυτα προσωπικό μύθο.
