Τέλος εποχής

Ας μην κρυβόμαστε. Η στήλη έμεινε στην ουσία ανενεργή όλο το φθινόπωρο που μας πέρασε. Το τελευταίο κείμενο που αναρτήθηκε αφορούσε στο “Skeleton Tree” του Nick Cave και ανέβηκε στις 12 Σεπτεμβρίου.

Ήταν το τρίτο κείμενο που ανέβαινε μέσα σε διάστημα μόλις 12 ημερών. Ρεκόρ για τη στήλη. Και μετά ήρθε τελείως απροειδοποίητα η σιωπή.

Δεν ήταν προγραμματισμένη αυτή η σιωπή. Προέκυψε. Θα μπορούσα να επικαλεστώ την προετοιμασία για την μεγάλη γιορτή της Puzzlemusik, τα γενέθλια των 10 χρόνων μας στο ΙΛΙΟΝ plus που κράτησαν σχεδόν όλο τον Νοέμβριο και απαιτούσαν όλον τον χρόνο μας και κυρίως όλη την ενέργεια μας. Και δεν θα ήταν δικαιολογία. Όσο όμορφο, και όσο ζωτικής και ιστορικής σημασίας κι αν ήταν το όλο εγχείρημα άλλο τόσο ήταν εξοντωτικό. Συντονίστηκαν περίπου 80 άνθρωποι για να γίνει πραγματικότητα αυτή η γιορτή.

Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε κάτι με έτρωγε και μου έλεγε ότι δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που δεν έγραφα κείμενο για τη στήλη. Ήταν / είναι κάτι πιο βαθύ το οποίο συνειδητοποίησα με ακρίβεια μόλις αυτές τις γιορτινές μέρες, που όσο να’ναι μια κάποια προσωπική αποτίμηση της χρονιάς την κάνεις θες δεν θες.

Υπήρξαν φορές που οι επιλογές των θεμάτων αυτής της στήλης ήταν προϊόν… λογοκρισίας. Εγώ ο ίδιος «έκοβα» ένα θέμα, δεν έγραφα ποτέ για αυτό, γιατί ένιωθα ότι επειδή η φύση του θέματος απαιτούσε αναφορά σε κάποιον καλλιτέχνη της Puzzlemusik θα μπορούσα να παρεξηγηθώ ότι το γράφω για να τον «σπρώξω». Σε άλλες περιπτώσεις το έκοβα γιατί φοβούμουν μην παρεξηγηθώ ότι το γράφω για να καλοπιάσω ή να πλησιάσω κάποιον άλλον άνθρωπο του χώρου. Στον αντίποδα των παραπάνω υπήρξαν φορές που δεν καταπιανόμουν με ένα θέμα γιατί ήξερα ότι το κείμενο θα στεναχωρούσε κάποιον ή ίσως και να τον θύμωνε. Έτσι διάλεγα θέματα γενικής φύσεως, συχνά πολύ σημαντικά, τα οποία ναι μεν με ενδιέφεραν πολύ, όμως δεν έδιναν παραδείγματα ή/και δεν πρότειναν λύσεις.

Ομελέτα όμως δεν κάνεις αν δεν σπάσεις αυγά…

Κι έτσι ένιωθα (και εξακολουθώ να νιώθω) πως, παρά το γεγονός ότι τα κείμενα αυτά διαβάστηκαν, σχολιάστηκαν θετικά και σε αρκετές περιπτώσεις γέννησαν στους αναγνώστες τους σκέψεις, τελικά δεν «έκαναν κατάσταση». Δηλαδή, δεν δημιούργησαν ζυμώσεις, δεν βοήθησαν τα πράγματα να κινηθούν παραπέρα, δεν πρότειναν λύσεις σε προβλήματα. Τα κατέγραψαν μεν, με έναν ας πούμε χαρακτήρα ρεπορτάζ που σίγουρα θα ενδιαφέρει τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά δεν μας βοήθησαν (ούτε τους αναγνώστες, ούτε εμένα) να αρχίσουμε να συζητάμε σε μικρές κοινότητες εκείνες τις εν δυνάμει τομές που θα έκαναν την καθημερινότητα της καλλιτεχνικής μας ή της μουσικοεπαγγελματικής μας ή της μουσικόφιλης μας ζωής (από το πόστο του ο καθένας) καλύτερη.

Θα μου πεις και ποια κείμενα, ποιας πένας, το κάνουν αυτό στις μέρες μας; Αυτός ακριβώς είναι και ο προβληματισμός μου όμως. Και απάντηση δεν έχω.

Η στήλη δεν διακόπτεται. Θα συνεχίσει παρά το γεγονός ότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα καταφέρω κάτι από τα παραπάνω. Εκτιμώ όμως ότι αξίζει να το προσπαθήσω για τον λόγο ότι οι λέξεις έχουν μεγαλύτερη δύναμη από όση μας βολεύει να πιστεύουμε. Αρκεί να είναι οι κατάλληλες λέξεις, την κατάλληλη στιγμή, προς τους κατάλληλους αποδέκτες. Και τότε οι λέξεις μπορούν να μεταμορφωθούν είτε σε όπλα, είτε σε εργαλεία, αναλόγως την περίσταση και αναλόγως την ανάγκη.

Θα το προσπαθήσω γιατί ακόμη κι αν ένα και μοναδικό κείμενο αυτής της στήλης καταφέρει να δημιουργήσει μία μικρή κοινότητα που θα θέσει κάποιους στόχους, τους οποίους θα καταφέρει να φέρει εις πέρας, τότε αυτό θα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί η τυχόν επίτευξη αυτών των στόχων θα έχει κάνει καλύτερη τη ζωή μιας μικρής κοινότητας. Και αυτό με τη σειρά του θα έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή μιας παρακείμενης μικρής κοινότητας. Και πάει λέγοντας.

Σκέφτομαι τα παραπάνω εν μέσω προσωπικής αποτίμησης της χρονιάς, επαγγελματικών εκκρεμοτήτων που απαιτούν να κλείσουν, κουραμπιέδων, οικονομικού προγραμματισμού μετά τα έξτρα έξοδα που συνοδεύουν το τέλος κάθε έτους, παρτίδων επιτραπέζιων παιχνιδιών. Εν μέσω των τραγουδιών που περιμένουν να τα ολοκληρώσω, των γέλιων και των καυγάδων των παιδιών μου που δεν περνούν αυτές τις μέρες τα πρωινά τους στο σχολείο. Εν μέσω ηλεκτρικών συσκευών που έχουν χαλάσει και απαιτούν επισκευή, στολισμού του σπιτιού, μελομακάρονων, φιλιών, καθημερινών προβλημάτων, επισκέψεων, όλων όσων δεν πρόλαβα/κατάφερα να κάνω και φέτος, δώρων και ευχών.

Ευτυχισμένο και με υγεία το 2017, δημιουργικό και αποτελεσματικό.

Στο επανιδείν.