Τάσος Καραχάλιος: Χορός – Χορευτής – Τάσος – 2012

Ορίζω τον εαυτό μου ως χορευτή που ασχολείται με το σύγχρονο χορό. Δηλαδή δημιουργώ σύμφωνα με το εδώ και τώρα …

και επαναπροσδιορίζω τη διάθεση, τις γνώσεις και τις προσλαμβάνουσες μου κάθε στιγμή σε μια προσπάθεια να μένω συνεπής στον όρο σύγχρονος. Πολλές φορές δεν το παίρνω και τόσο σοβαρά και αφήνομαι σε προσωπικές προτιμήσεις και σε κινητικούς τρόπους τελείως δικούς μου. Αλλά και τότε νομίζω ότι παραμένω σύγχρονος χορευτής γιατί αφενός η κινητική μου μανιέρα εξελίσσεται και είναι σίγουρα η μανιέρα μου εδώ και τώρα και αφετέρου  δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να εξελιχθεί και να δω στην πράξη πώς κινούμαι και πώς αλλάζουν οι προσωπικές μου προτιμήσεις. Πέρα από τα μαθήματα, τις πρόβες, τα σεμινάρια, τις συζητήσεις και τις παραστάσεις δουλεύω συνέχεια παρατηρώντας τι συμβαίνει σε σχέση με εμένα και το περιβάλλον. Πώς με επηρεάζει και καμιά φορά, τολμηρά, πώς το επηρεάζω κι εγώ. Έτσι δεν έχω μείνει ποτέ άνεργος μεταφορικά και με κάποιο τρόπο και κυριολεκτικά.

Το ίδιο μεταφέρω και σε μαθητές μου. Ότι το μάθημα δεν σταματάει στην τάξη, αλλά συνεχίζεται στη ζωή, συνδέεται και επηρεάζεται από αυτήν. Από σύνθετα ως πολύ απλά και πρακτικά θέματα, όπως η εκγύμναση των πελμάτων στην άμμο, η καλλιέργεια της αντοχής με τρέξιμο σε ανώμαλο δρόμο, το κολύμπι που μαλακώνει την κίνηση, ο ήλιος που προκαλεί τη θετική σκέψη, το νερό που με βοηθά να αισθανθώ τα όρια του δέρματός μου, καθώς και οι προσωπικές μου επιλογές σε κοινωνικές συναναστροφές π.χ. σε ποιούς επιλέγω να μιλάω, τι κόσμο συναναστρέφομαι σε μια πρεμιέρα στο θέατρο, σε ποιούς επιτρέπω να μου μιλήσουν, πώς φέρομαι σε ένα πάρτι κλπ.

Αυθόρμητα και ενστικτωδώς ζω, τοποθετούμαι σε ένα σύνολο και διασκεδάζω. Στη συνέχεια για να χρησιμοποιήσω όλη αυτήν την προσωπική εμπειρία στην τεχνική μου για την τέχνη μου πρέπει να γίνω συνειδητός, να μελετήσω και να προσπαθήσω να αυτοαναλυθώ ώστε να αποκτήσω συνείδηση και προσωπική τοποθέτηση π.χ. στις επιλογές μου σε έναν αυτοσχεδιασμό.

Επίσης πιο απλά μεταφέρω καμιά φορά τη χαρά και τη λύπη από την προσωπική στην επαγγελματική μου ζωή και αντίστροφα. Αν και κάποιοι λένε ότι δεν πρέπει. Εγώ, πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι όταν περνάω καλά σε μια παράσταση φέρομαι καλύτερα και με μεγαλύτερη ευγένεια στη μαμά μου ή όταν βλέπω τον αδελφό μου μετά από καιρό (ή κάποιον φίλο που έχω καιρό να δω) αυξάνεται η υπομονή μου στα μαθήματα.

Έτσι βλέπω το χορό, χωρίς θυσίες και μόνο με πραγματική αγάπη.

Πληγώνομαι που ζω σε μια εποχή και μια χώρα χωρίς κρατικούς θεσμούς για αυτήν την τέχνη, και πολύ περισσότερο πληγώνομαι με την εμφάνιση κάποιων υποτιθέμενων παραγωγών, manager, art administrators κ.λ.π., που εμφανίζονται πολύ περισσότερο αυτές τις δύσκολες εποχές για να διευκολύνουν την ύπαρξη της τέχνης μας και εκμεταλλεύονται τους χορευτές (θα ήθελα να γράψω εκτεταμένα για αυτούς και την ηθική τους, αλλά ξέρουν ποιοι είναι και θα ξεφύγω από το θέμα μου, που είναι ο χορός).

Γίνεται λοιπόν ακόμα πιο δύσκολο αλλά και περιπετειώδες το έργο ορισμού του εαυτού μου σε έναν τέτοιο χώρο, όπου καλούμαι να υπάρξω εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις μου χωρίς την αντίστοιχη εξουσία και τα δικαιώματα που μου αντιστοιχούν. Αποκτώ extra αντιπάλους, αλλά ευτυχώς έχω αποκτήσει και πολλούς συνοδοιπόρους και συνεργάτες.

Ο ρόλος μας ως χορευτές για να έχει αξία και να είμαστε ευτυχισμένοι είναι δύσκολος και νομίζω ότι αυτή η δυσκολία αυξάνεται.

Παραμένω συνειδητά ενεργός χορευτής και θέλω να είμαι για πάντα.

Έχω κάνει και 3 δικά μου έργα, όχι σαν χορογράφος αλλά σαν χορευτής που φτιάχνει μόνος του το πλαίσιο στο οποίο υπάρχει και χορεύει.

Για να κλείσω, δε λέω οι αποφάσεις και οι επιλογές μας να είναι απόλυτες, αλλά συνειδητές, δε γράφω το μανιφέστο του χορευτή, αλλά προσπαθώ να επηρεάσω μέσα από το δικό μου δρόμο. Δεν αποτρέπω από το χορό ως ανεφάρμοστη στην εποχή μας τέχνη, αλλά προτρέπω γιατί έχει γοητεία και γυμνάζει μυαλό και σώμα όπως τίποτα άλλο. Δεν περιμένω τίποτα, αλλά προσεύχομαι και περιμένω. Προσεύχομαι στην πράξη.

Λέω παραμύθια στον εαυτό μου από μέσα μου, αλλά και απογοητεύομαι από την πραγματικότητα της διαδρομής στο αυτοκίνητο από το σπίτι προς  την πρόβα.  Προτιμώ να χορεύω ακόμα και γενικώς. Αντιθέσεις. Γαλήνη. Αγώνας. Χορός. Μακάρι για πάντα.

Info : Ο Τάσος Καραχάλιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Αποφοίτησε με άριστα από το Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και από την  Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Το 2005 ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση συμμετείχε στο πρόγραμμα Danceweb του Ipuls tanz festival στη Βιέννη. Έχει συνεργαστεί με τους Κωνσταντίνο Ρήγο (χοροθέατρο Οκτάνα), Αγγελική Στελλάτου, Δημήτρη Παπαιωάννου, Jan Fabre, Αποστολία Παπαδαμάκη (Quasistellar), Ayelen Parolines, Αντώνη Φονιαδάκη, Μαρία Γοργία (Αμάλγαμα), Γιώργο Σαχίνη, Σταύρο Τσακίρη, Μαρκέλλα Μανολιάδη, κ.α. Διδάσκει σύγχρονο χορό και αυτοσχεδιασμό σε χορευτές και ηθοποιούς.

Photo: Έλενα Κανάκη