Σιωπηλή Δολοφόνος, του Χου Χσιάο Χσιέν

Η Seven Films παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 31 Δεκεμβρίου 2015 την ταινία «Σιωπηλή Δολοφόνος» (THE ASSASSIN) του Χου Χσιάο Χσιέν.

Σύνοψη

Στην Κίνα του 9ου αιώνα, μια καλόγρια απαγάγει ένα δεκάχρονο κορίτσι με σκοπό να τη μυήσει στις πολεμικές τέχνες και να την μετατρέψει σε ψυχρή δολοφόνο. Απώτερος στόχος η πάταξη της διαφθοράς. Όταν αποτύχει σε μία από τις αποστολές της, θα σταλεί πίσω στη γενέτειρα της για να σκοτώσει τον άντρα που προοριζόταν να παντρευτεί. Μετά από 13 χρόνια εξορίας, πρέπει να αντιμετωπίσει την οικογένεια της, τις αναμνήσεις της και τα καταπιεσμένα της συναισθήματα. Θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον άντρα που αγαπά και τον ιερό σκοπό που πλέον υπηρετεί.

Διάρκεια: 105’

Παίζουν: Σου Κι, Τσανγκ Τσεν, Ζου Γιουν, Τσουμαμπούκι Σατόσι

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2015

Δήλωση σκηνοθέτη

(*Η ταινία είναι τοποθετημένη στην Κίνα του 9ου αιώνα, προς τα τέλη της Δυναστείας των Τανγκ (618-907 μ.Χ. ). Η περίοδος είναι γνωστή για τα «τσουάνκι», ιστορίες στην κινέζικη γλώσσα με μυστικιστικά και φανταστικά στοιχεία).

«Έμαθα και αγάπησα τα τσουάνκι της Δυναστείας των Τανγκ όσο σπούδαζα, κι ονειρευόμουν για πολλά χρόνια νατα κινηματογραφήσω. Η Σιωπηλή Δολοφόνος είναι εμπνευσμένη από ένα από αυτά με τίτλο Nie Yinniang. Η βασική ιδέα πηγάζει από εκεί. Η λογοτεχνία της εποχής πλημμυρίζει από λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, θα μπορούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει «ρεαλιστικές». Χρειαζόμουν κάτι περισότερο όμως για την ταινία, και πέρασα πολύ χρόνο μελετώντας πως οι άνθρωποι αυτής της περιόδου, έτρωγαν, ντυνόντουσαν κτλ. Έδωσα πολύ μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, υπήρχαν δύο τρόποι που έκανε κανείς μπάνιο, αναλόγως την κοινωνική του θέση και οικονομική κατάσταση. Προσπάθησα να κατανοήσω και το πολιτικό πλαίσιο της ιστορίας.  Ήταν μια χαοτική περίοδος, στην οποία η τοπική διοίκηση αμφισβήτησε την εξουσία των Τανγκ- κάποιες μάλιστα περιοχές προσπάθησαν να αποσχιστούν με τη βία. Παραδόξως, αυτές οι περιοχές είχαν δημιουργηθεί από την ίδια την αυτοκρατορία, όταν τις ενίσχυσε με στρατιωτικές φρουρές για προστασία από εξωτερικές απειλές.

Μετά από μια συνεχόμενη σειρά εξεγέρσεων, η Δυναστεία των Τανγκ τελικά έπεσε το 907, και η αυτοκρατορία διασπάστηκε. Μακάρι να μπορούσα να επικοινωνήσω με τη Δυναστεία, για να έχω μια ταινία πολύ κοντά στην ιστορική αλήθεια».

(*Η Σιωπηλή Δολοφόνος είναι μία ταινία πολεμικών τεχνών ή όπως αποκαλείται wuxia (γουσιά). Η λέξη wuxia που προέρχεται από τα συνθετικά γου και σιά, στην κυριολεξία σημαίνει ήρωας των πολεμικών τεχνών. Πρόκειται για είδος Κινεζικής μυθοπλασίας που συνήθως αφορά τις περιπέτειες των καλλιτεχνών της πολεμικής τέχνης στην αρχαία Κίνα. Αρχικά, ήταν μορφή λογοτεχνίας, αλλά έγινε δημοφιλής στην όπερα, τον κινηματογράφο και τα video games).

«Η Σιωπηλή Δολοφόνος ανήκει στο είδος των ταινιών wuxia. Το Κινεζικό σινεμά έχει συνδεθεί με αυτό το είδος για τόσο πολύ καιρό, αλλά για μένα ήταν ένα μακρύ ταξίδι προς την ωριμότητα. Όταν ήμουν παιδί στην Ταϊβάν το 1950, η σχολική μας βιβλιοθήκη είχε πάρα πολλά wuxia μυθιστορήματα. Τα λάτρευα, τα έχω διαβάσει όλα. Μου άρεσε επίσης πολύ να διαβάζω φανταστικές ιστορίες ξένων συγγραφέων όπως ήταν ο Ιούλιος Βερν. Φυσικά, υπήρχαν και οι wuxia ταινίες από το Χονγκ Κονγκ, γνωστές στη Δύση ως ταινίες κουνγκ-φου. Ήθελα κάποια στιγμή να δοκιμάσω το είδος κι εγώ, αλλά σε μια ρεαλιστική διατύπωση που ταιριάζει με το ταμπεραμέντο μου. Δεν είναι του στυλ μου να έχω μαχητές που πετάνε ή κάνουν πιρουέτες στον αέρα- δεν είναι ο τρόπος μου και δε μπορούσα να το κάνω έτσι. Προτιμώ τα πόδια μου στο έδαφος. Οι σκηνές μάχης στην ταινία έχουν τέτοιες αναφορές, αλλά δεν είναι ο πυρήνας του δράματος. Πέρα απ’όλα τα άλλα, πρέπει να σκεφτώ και τους ηθοποιούς μου. Ακόμη και με προστατευτικά και όλα τα μέτρα ασφαλείας, αυτές οι σκηνές είναι απαραιτήτως βίαιες. Η Σου Κι τελείωνε κάθε σκηνή μάχης καλυμμένη με μελανιές. Η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι Ιαπωνικές ταινίες σαμουράι του Κουροσάβα κι άλλων σκηνοθετών, όπου πραγματική σημασία έχει η φιλοσοφία του να είναι κανείς σαμουράι, παρά οι ίδιες οι σκηνές δράσης. Είναι απλά το μέσο για το σκοπό».

«Δε με απασχόλησαν ποτέ ιδιαίτερα οι επεξηγήσεις, ειδικά οι ψυχολογικές. Αν μια ταινία είναι ένας ποταμός, ή ακόμη καλύτερα ένας χείμαρρος, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η πορεία που παίρνει, η ταχύτητα της, οι παρακάμψεις που κάνει, από που πηγάζει και που καταλήγει. Για μένα ο θεατής είναι κάποιος που κάθεται στην όχθη του χειμάρρου, που δέχεται ό,τι ρέει δίπλα του, τις αναταραχές της κίνησης και τις στιγμές ηρεμίας. Ελπίζω ωστόσο ότι είναι και κάποιος που βυθίζεται στο κύμα, που -τον παρασέρνει μέσα από τη δική του φαντασία». –Χου Χσιάο Χσιέν

Ο σκηνοθέτης

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Τεχνών της Ταϊβάν, ο Χου Χσιάο Χσιέν εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη. Το 1980, σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Χαριτωμένο Κορίτσι (Cute Girl), που έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Το 1984, η ταινία The Boys from Fengkuei , ήταν η πρώτη του συνεργασία με τον Τσου Τιέν- Γουέν, ο οποίος έμελλε να γίνει ο μόνιμος σεναριογράφος του. Ακολούθησαν τρεις πολύ προσωπικές ταινίες, εμπνευσμένες από την ίδια του τη ζωή: Καλοκαίρι με τον Παππού (A Summer at Grandpa ’s) (1984), Μία Ιστορία της Ταϊπέι (The Time to Live and the Time to Die)  (1985, Βραβείο FIPRESCI, Φεστιβάλ Βερολίνου), και Σκόνη στον Άνεμο (Dust in the Wind) (1986). Το 1989, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία για την ταινία Η Πόλη της Θλίψης (A city of Sadness), ένα πολιτικό δράμα, το πρώτο της τριλογίας Ο Μάστορας του Κουκλοθέατρου (The Puppet Master) (1993, Βραβείο Επιτροπής, Φεστιβάλ Καννών) και Καλοί Άνδρες, Καλύτερες Γυναίκες (Good Men, Good Women) (1995) που ακολούθησαν.

Το 1997 ο Χου Χσιάο Χσιέν σκηνοθέτησε το Goodbye South, Goodbye,  μία απεικόνιση της σύγχρονης Ταϊβάν, και την επόμενη χρονιά το Τα Λουλούδια της Σανγκάη (Flowers of Shanghai). Το 2001, το υπνωτικό Οι Εραστές της Χιλιετίας (Millennium Mambo)σύστησε την ηθοποιό Σου Κι στο Δυτικό κόσμο. Το Café του Έρωτα (Cafe Lumiere) (2003), μνεία στο σκηνοθέτη Όζου Γιασουτζίρο, ακολούθησε το Τρεις Στιγμές (Three Times) (2005), μία φιλόδοξη ταινία για τρεις ερωτικές ιστορίες σε τρεις διαφορετικές χρονιές περιόδους, και η έκτη ταινία του που επιλέχθηκε για τις Κάννες.

Δύο χρόνια αργότερα, σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία The Electric Princess House για την 60η επέτειο του Φεστιβάλ Καννών, και μαζί με άλλους τριάντα καταξιωμένους σκηνοθέτες ολοκλήρωσαν τη συλλογή Chacun Son Cinema.

Το 2008, το Κυνηγώντας το Κόκκινο Μπαλόνι (Flight of the Red Balloon) –παρουσιάστηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών.   Επέστρεψε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ, εφτά χρόνια αργότερα με τη Σιωπηλή Δολοφόνο (The Assassin) που του χάρισε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας.

Η μοναδική ματιά του σκηνοθέτη προκάλεσε το ενδιαφέρον πολλών ντοκιμαντεριστών, μεταξύ των οποίων ο Ολιβιέ Ασάγιας που σκηνοθέτησε το H H H, A Portrait of Hou Hsiao -Hsien (2005), το Τοντ ΜακΚάρθι που του πήρε συνέντευξη για το Pierre Rissient: homme de cinema (2010), και του Ζία Ζανγκ Κε που κινηματογράφησε τις αναμνήσεις του σκηνοθέτη από τη Σανγκάη στο I Wish I Knew (2011).

Φιλμογραφία

2015 Η Σιωπηλή Δολοφόνος (The Assassin)

2011 10 +10 ( “ La belle epoque”)

2007 Chacun son cinema (“The Electric Princess House”)

2007 Κυνηγώντας το Κόκκινο Μπαλόνι (Flight of the Red Balloon)

2005 Τρεις Στιγμές (Three Times)

2003 Το Café του Έρωτα (Cafe Lumiere)

2001 Οι Εραστές της Χιλιετίας (Millennium Mambo)

1998 Τα Λουλούδια της Σανγκάη (Flowers of Shanghai)

1996 Goodbye South, Goodbye

1995 Καλοί Άνδρες, Καλύτερες Γυναίκες (Good Men, Good Women)

1993 Ο Μάστορας του Κουκλοθέατρου (The Puppet Master)

1989 Η Πόλη της Θλίψης (A city of Sadness)

1987 Σκόνη στον Άνεμο (Dust in the Wind)

1987 Η Κόρη του Νείλου (Daughter of the Nile)

1985 Μία Ιστορία της Ταϊπέι (The Time to Live and the Time to Die)

1984 Καλοκαίρι με τον Παππού (A Summer at Grandpa ’s)

1983 The Boys from Fengkuei

1983 Ο Άνθρωπος Σάντουιτς (The Sandwic h Man)

1982 Green, Green Grass of Home

1981 Χαρούμενος Άνεμος (Cheerful Wind)

1980 Χαριτωμένο Κορίτσι (Cute Girl)

Σου Κι

Γενημμένη στην Ταϊβάν, η καριέρα της Σου Κι, ξεκίνησε στο Χονγκ Κονγκ όταν ο Άντριου Λάου της έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε πέντε ταινίες, ξεκινώντας με το Storm Riders το 1998. Το 2000, εμφανίστηκε στο  Hidden Whisper, αλλά ήταν η ερμηνεία της στο Οι Εραστές της Χιλιετίας (Millennium Mambo) την επόμενη χρονιά που αποκάλυψε το ταλέντο της. Η καριέρα της περιλαμβάνει ταινίες δράσης όπως το The Transporter (2002) και δράμα όπως το Three Times (2005), για το οποίο και τιμήθηκε με Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ της Ταϊβάν. Η Σου Κι ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2008 και στο Φεστιβάλ των Καννών το 2009. Το 2009 επίσης εμφανίστηκε και στο New York, I Love You.

Τσανγκ Τσεν

Ο Τσανγκ Τσεν είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς Κινέζους ηθοποιούς σήμερα.

Σε ηλικία 14 ετών του δόθηκε ο πρώτος του ρόλος στο A Brighter Summer Day , το οποίο απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής το 1991 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκυο. Ο ρόλος του Τσανγκ στο Happy Together, του Γουόνγκ Καρ Γουάι, του χάρισε μια υποψηφιότητα για Βραβείο Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου στα Βραβεία της Ακαδημίας του Χονγκ Κονγκ. Το 2000 πρωταγωνίστησε στο Τίγρης και Δράκος (Crouching Tiger, Hidden Dragon), νικητή του Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για εκείνη τη χρονιά. Ο Τσανγκ έλαβε διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία του στα Eros και 2046 του Γουόνγκ Καρ Γουάι, Τρεις Στιγμές  (Three Times) του Χου Χσιάο Χσιέν, το Ανάσα (Breath) του Κιμ Κι Ντουκ και Ο Πορφυρός Λόφος (Red Cliff) του Τζον Γου.

Η ερμηνεία του στο Go Master του χάρισε το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ της Οσάκα. Το 2013, ένωσε ξανά τις δυνάμεις του με τον Γουόνγκ Καρ Γουάι στο The Grandmaster.