Eσύ δεν θα γίνεις ποτέ χορεύτρια, μου είχε πει κάποτε μιά δασκάλα μου, αλλά ευτυχώς δεν την πίστεψα κι ευτυχώς δεν βγήκε αληθινή! Φανταστείτε να πιστεύαμε κάθε κακιά μάγισα σε κάθε μας όνειρο!… Η χορογράφος Πέρσα Σταματοπούλου μας διηγείται το πιο χορευτικότης όνειρο…

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μία ακατανίκητη, σχεδόν ενστικτώδη έλξη προς την κίνηση, τον ρυθμό,την φόρμα και την χαλαρότητα του σώματος, αλλά και την προσπάθεια του ν\\’ ανταπεξέλθει σ ένα διαφορετικό, πλην του καθημερινού, κινητικό λεξιλόγιο, να υπερβεί τα όρια του και να εκφραστεί.

Χωρίς ιδιαίτερη γνώση και εμπειρία του αντικειμένου, χωρίς εικόνες, παραστάσεις και σχέσεις που θα μπορούσαν να με κατευθύνουν, είχα βρει μιά διέξοδο να διοχετεύω την ανικανότητα μου να μιλάω σε μιά έκφραση που τα λόγια ήταν περιττά!

Από τότε έως σήμερα δεν αναρωτήθηκα, δεν αμφέβαλα γιά την επιλογή μου και το κυριότερο, ένα όνειρο θερινής νυκτός, έγινε πραγματικότητα, επάγγελμα, χόμπυ, θέση, άποψη γιά τη ζωή, κίνητρο κι αφετηρία γιά περισσότερη δράση,περισσότερα όνειρα.

Μπορεί να τσακίστηκα πολλές φορές στη διαδρομή, η οποία δεν ήταν και δεν είναι καθόλου εύκολη, γιατί ο χορός και ειδικά ο σύγχρονος χορός ακόμα και σήμερα βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση στην Ελλάδα, παρ όλα αυτά παρέμεινα και παραμένω λάτρης της κίνησης και των ευεργετικών αποτελεσμάτων που μπορεί να έχει στη διαμόρφωση και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Όχι μόνο ο χορός, αλλά η τέχνη γενικότερα θα μπορούσε να λειτουργεί ως αντικαταθληπτικό, διεγερτικό της ψυχής! Σε καμία περίπτωση όμως σαν υπνωτικό!

Ονειροπαρμένη; Ίσως. Αλλά και πως αλλιώς να κλέψεις από την βάναυση και ουτοπική καθημερινότητα λίγο χρώμα, λίγη αίσθηση, λίγο από το άλλο, το απέναντι, το κάπως μακρινό, το ωραίο, το γλυκό, το βάλσαμο; Και τα όνειρα συνεχίζονται. Όσο μεγαλώνω αντί να τα διώχνω και να τα φοβάμαι, συνειδητά πιά τ΄αποθηκεύω, τα επεξεργάζομαι, κάποια τα εκπληρώνω και κάποια τ΄αφήνω να αιωρούνται στην αιωνιότητα, όπως τους αξίζει άλλωστε.

Επειδή δεν πιστεύω στις ιδανικές καταστάσεις κι επειδή η ομορφιά, κατά τη γνώμη μου καιροφυλακτεί στην ατέλεια, θα ήταν σίγουρα όνειρο θερινής νυκτός να ευελπιστούμε σε μία πλήρη μεταμόρφωση του σημερινού τοπίου όσον αφορά τον σύγχρονο χορό στη χώρα μας και στην ανεύρεση ιδανικών λύσεων, αλλά δεν θα ήταν ανέφικτο να αγκαλιάσουμε με περισσότερη αγάπη και σίγουρα με περισσότερη σύνεση και γνώση το αντικείμενο.

Βήματα έχουν γίνει πολλά μέχρι σήμερα, αλλά το σημαντικότερο βήμα θα ήταν πέρα από την εθνική πολιτική που χρειάζεται η τέχνη γενικότερα και ο χορός ειδικότερα, να αναπτυχθεί εθνική συνείδηση!

Χωρίς απαραίτητα με πολύ κόπο, αλλά με τρόπο και σίγουρα με κάποιο κόστος, το οποίο κάποια στιγμή θα επιστραφεί και εις διπλούν, θα μπορούσε να ξεκινήσει μία εισχώρηση του αντικειμένου στο πετσί, στο μυαλό και βέβαια στο σώμα των μικρών παιδιών, στα σχολεία, το οποίο θα μεγαλώνει και θα αναπτύσεται κι αυτό όπως τα κόκαλα τους. Κι έτσι φτιάχνουμε ιστορία να πατήσουν πάνω οι επόμενοι, να χορέψουν…!

Τέχνη και περιβάλλον, κατά τη γνώμη μου είναι τα πιο καίρια θέματα πάνω στα οποία πρέπει τις επόμενες δεκαετίες να εστιάσει η ανθρωπότητα γιά να σώσει κάτι από τα ίχνη της.

Κι έτσι να φτάσουμε στο 2027, όχι μοναχικά, μεταλλαγμένα ανθρωποειδή, με ζωώδη ένστικτα και συμπεριφορές, όπως δυσοίωνα φαντάστηκα στην παραγωγή μου (2027, Bios, Μάιος 2008) αλλά λίγο πιό κοντά στο όνειρο, ακόμα κι αν είναι θερινής νυκτός…!

H Πέρσα Σταματοπούλου είναι χορογράφος, η οποία σπούδασε χορό στο Conservatoire National de Région de Musique, d’ Art et de la Danse στη Λυών. Παρακολούθησε σεμινάρια στη Γαλλία με γνωστούς και διακεκριμένους χορευτές και χορογράφους όπως Peter Goss, Lario Eksson, Mark Tompkins, Miguel Lopez, Carolyn Carlson, Bruno de Dizian, Christine Bastin, Jean Sasportes, Dominique Duszunski κ.ά.

Eπέστρεψε στην Aθήνα για να εργαστεί ως καθηγήτρια χορού και χορογράφος και έλαβε μέρος δύο φορές στο διαγωνισμό νέων χορογράφων στη μνήμη της Pαλλούς Mάνου αποσπώντας το τρίτο και δεύτερο βραβείο το 1986 και το 1989 αντίστοιχα.

Tο 1989 ίδρυσε την Oμάδα Σύγχρονου Xορού της Πέρσας Σταματοπούλου με την οποία κάθε χρόνο δίνει παραστάσεις στην Eλλάδα και στο εξωτερικό.

Aπό το 1995 έως και σήμερα διδάσκει στα επαγγελματικά τμήματα της σχολής της Δέσποινας Γρηγοριάδου. Eπίσης, παραδίδει μαθήματα κινησιολογίας και αυτοσχεδιασμού στις Aνώτερες Eπαγγελματικές Σχολές Δραματικής Tέχνης του Γιώργου Kιμούλη, και του Κώστα Νταλιάνη.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Momento