Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015, η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ θα υποδεχτεί τον μεγάλο καλλιτέχνη VINICIO CAPOSSELA σε μία πραγματική γιορτή, με πολλούς και αγαπημένους καλεσμένους, ο οποίος θα έρθει παρέα με το «Τεφτέρι» του, το συγγραφικό του πόνημα εμπνευσμένο από την Ελλάδα αλλά και την ρεμπέτικη μουσική. Μαζί του οι: Δημητρης Μυστακιδης και Μανώλης Πάππος.
Ο Vinicio Capossela είναι ένας καλλιτέχνης που μόνο αν τον δεις ζωντανά καταλαβαίνεις την ιδιαιτερότητα και τη λάμψη του. Δωρικός και ταυτόχρονα αισθαντικός, αισθάνεσαι ότι ξεπήδησε από άλλη εποχή. Αν δε παραβρεθείς σε συναυλία του στη γενέτειρα του την Ιταλία, γίνεσαι μάρτυρας μίας πανέμορφης γιορτής με μικρούς και μεγάλους να χορεύουν κάτω από τους ήχους του δικού τους “Tom Waits”, όπως συνηθίζουν να τον αποτελούν.
Ο Capossela όμως είναι και βαθύς γνώστης και λάτρης της ρεμπέτικης μουσικής. Ο ίδιος έχει αναφέρει κατά καιρούς σε συνεντεύξεις του, πως οι Έλληνες οφείλουν να ακούν αυτή τη μουσική, αν θέλουν να συνεχίζουν να βρίσκουν το λόγο να αντέξουν τις συνεχιζόμενες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Είναι αυτός που το 2012 κυκλοφόρησε και το άλμπουμ «Rebetiko Gymnastas», ένα δίσκο στον οποίο, ο σπουδαίος Ιταλός καλλιτέχνης «αγκαλιάζει» μοναδικά, με τη βοήθεια Ελλήνων «δασκάλων» του είδους, όπως ο μπουζουξής, Μανώλης Πάππος το ρεμπέτικο, πλάθοντας μέσα από γνωστά αγαπημένα κομμάτια, το δικό του μουσικό σύμπαν, βασισμένο στις αυθεντικές συνθέσεις. Ο Vinicio Capossela τολμάει μάλιστα να τραγουδήσει Ελληνικά, χωρίς να αισθάνεσαι στο άκουσμα τους,ότι ψελλίζει σκόρπιες φράσεις που απομνημόνευσε. Αντίθετα δείχνει να μετρά τη κάθε λέξη και να τραγουδά με την ίδια ψυχή και λαχτάρα, είτε αυτά είναι Ελληνικά είτε Ιταλικά.
Από Vinicio Capossela
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η μουσικὴ, ο μουσικὸς χρὸνος, διαιρεὶται σε τὲταρτα. Συνὴθως το πρὼτο τὲταρτο εὶναι σε θὲση χρὸνου, ενὼ το δεὺτερο εὶναι σε ὰρση. Προσὼπικα πιστεὺω ὸτι το πρὼτο τὲταρτο κρὰτησε αρκετὰ για μὲνα, ὲνα πραγματικὸ κυνὴγι, μια εκστρατεὶα καμωμὰτων. Τὼρα θὲλω να αλλὰξω τὲμπο, να αρχὶζω να συχνὰζω τον χρὸνο της ὰρσης: να αφαιρὲσω, να στεγνὼσω, να γὶνω λιτὸς, να μειὼσω τα πὰντα στην ουσὶα, γιατὶ ὸπως λὲνε, αυτὸ εὶναι το μεγαλὺτερο προτὲρημα καθὼς γερνὰς: η ωριμὸτητα να ξεχωρὶζεις το σημαντικὸ απὸ το ασὴμαντο.Κοιτὰζω πὶσω και ξαναβλὲπω ορδὲς Ουσὰρων, στολὲς, συνθηκολογὶες, εκστρατεὶες ενὰντια στις λεγεὼνες φαντασμὰτων της διαδρομὴς…all’attaque (στην επὶθεση)! Κι ὲπειτα, τις νεανικὲς μου φιλὶες και αγὰπες, τοὺς πικροὺς αποχωρισμοὺς, την χαμὲνη αγνὸτητα, διαλυμὲνη, πιὰνα με λὸγχες, κολικοὺς της φαντασὶας. Κουβὲντες απὸ αλλοὺ, ταγκὸ, μὸρνες, μπολερὸ. Κι ὲπειτα φορτουνιασμὲνες θὰλασσες, θὰλασσες σκοτεινὲς, υποθαλὰσσια πλὰσματα, τον Οδὺσσεα, τον Ιωνὰ, τον Πολὺφημο, ανὸητες φωτιὲς αναμὲνες στα πανιὰ, σαν κεριὰ ˙ και μετὰ ταβὲρνες, μὰγκες, ρεμπὲτες, μαριὰκι, καντὰδες, τις σιωπὲς της Αμερικὴς, freak shows, γὶγαντες, μὰγους, ιπτὰμενες αλωνιστικὲς μηχανὲς, εφευρὲτες των σκαφὰνδρων, γυμνοὺς δὺτες, αυτοκὶνητα σε κοὺρσα, σωματοφὺλακες, σὰπιες αμερικὲς, κι ὲπειτα χαμὲνους φὶλους, παιδιὰ που δεν απὲκτησα, εγκατελελημὲνα χωριὰ, ληστὲς ταχυδρομεὶου, σταθμοὺς χωρὶς τρὲνα, βουνὶσιους χοροὺς, το μικρὸ κρυμμὲνο στο μεγὰλο.Εν τὲλει, να᾽μαστε μπροστὰ στο σταυροδρὸμι, το σημεὶο στροφὴς στο ορεινὸ πὲρασμα: εδὼ τελειὼνει ο χρὸνος της θὲσης, εδὼ αρχὶζει ο χρὸνος της ὰρσης.Το ὰλμα το κὰνω τον χρὸνο που δημοσὶευσα το βιβλὶο μου. Στο εξὼφυλο υπὰρχει ὲνα ρολὸι με τους δεὶκτες του σταματημὲνους. Ὲτσι και στην μουσικὴ, για μια μικρὴ στιγμὴ θὲλω να σταματὴσω τους δεὶκτες κι εγὼ. Σταματημὲνους στο πρὼτο τὲταρτο του τετὰρτου. Ας ποὺμε στις μὶα και ὲνα τὲταρτο (24+1 =25) και εκεὶ να αρχὶσω να περιστρὲφω την γεωγραφὶα αντὶ του χρὸνου, γὺρω απὸ αυτὸ το σταματημὲνο τὲταρτο. Να μας αφιερὼσουμε ὲνα γὺρο πὸλκας, σε ὸλη την ὴπειρο, ὲνα εὶδος παιχνιδιὼν χωρὶς σὺνορα. Ελβετὶα, Γαλλὶα, Βὲλγιο, Γερμανὶα, Αγγλὶα, Ισπανὶα. Μια χοὺφτα ημερομηνιὼν, στις οποὶες γρὴγορα θα προσθὲσουμε κι ὰλλες, πιο συναισθηματικὲς, σε τὸπους ὸπου η καρδιὰ σταμὰτησε για να τα αφουγκραστεὶ απὸ μὸνη της, ὸπως η Θεσσαλονὶκη για παρὰδειγμα. Θα εὶναι ὲνας χορὸς με κὰποιο ξεχωριστὸ καλεσμενο, κομμὰτια απὸ πὲρλα, τυχαὶες συναντὴσεις που μερικὲς φορὲς ο δρὸμος χαρὶζει στον οδοιπὸρο, κι ὲνα μουσκὸ σχὴμα λιτὸ και οστεὼδες , δεμὲνο απὸ το πὲρασμα του χρὸνου. Ρεπερτὸριο ελεὺθερο. Ανθολογικὸ. Μια ρωγμὴ στον χρὸνο. Θα ξεγελὰσουμε τον χρὸνο κὰνοντας τον να αιωρὴται στην θὲση, πριν απὸ την ὰρση. Τον επὸμενο χρὸνο θα την βροὺμε ὸμορφα, ὴ ακὸμα καλὺτερα, Σκοτεινὰ. Αλλὰ για τὼρα, λὶγο Qu’Art του αιὼνα. Ὲν δὺο, ὲν δυο. Εμπρὸς, αν ο Θεὸς το θὲλει, για το Παρὶσι. Ξεκινὰ πὰντα απὸ εκεὶ, το λὶκνο του ονεὶρου.
