Ο Ήχος της Σιωπής, του Γιοακίμ Τρίερ

Η Seven Films παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 5 Μαΐου 2016 την ταινία Ο Ήχος της Σιωπής (LOUDER THAN BOMBS) σε σκηνοθεσία του Γιοακίμ Τρίερ.

Σύνοψη

Τρία χρόνια μετά τον αναπάντεχο θάνατο της πολεμικής ανταποκρίτριας Ιζαμπέλ Ριντ, μία εκδήλωση που γίνεται στη μνήμη της, θα φέρει ξανά κοντά το σύζυγο της και τους δυο γιους τους. Ένα βαθιά κρυμμένο μυστικό θα έρθει στην επιφάνεια, και οι τρεις άντρες θα πρέπει να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο και να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους.

ΝΟΡΒΗΓΙΑ-  ΓΑΛΛΙΑ- ΔΑΝΙΑ | 109 λεπτά | 1.85 | 5.1 | COLOR

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΜΠΕΡΝ, ΙΖΑΜΠΕΛ ΙΠΕΡ, ΤΖΕΣΕ ΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ

ΕΠΙΣΗΜΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2015

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ 2015

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΑΚΙΜ ΤΡΙΕΡ

Ο Γιοακίμ Τρίερ (γεννηθείς το 1974) είναι διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Οι πολυβραβευμένες του ταινίες Reprise (2006) και Όσλο, 31 Αυγούστου (Oslo, August 31st) (2011), τις οποίες συνυπογράφει το σενάριο ο Έσκιλ Βογκτ, έχουν συμμετάσχει και διακριθεί σε διεθνή φεστιβάλ όπως των Καννών, του Σάντανς, του Τορόντο, του Κάρλοβι Βάρι, του Γκέτενμποργκ, του Μιλάνου και της Κωνσταντινούπολης. Το Όσλο, 31 Αυγούστου  (Oslo, August 31st) προβλήθηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών το 2011, και ήταν υποψήφιο για Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2013, ενώ ταυτόχρονα ξεπέρασε  τα 180,000 εισιτήρια στις γαλλικές αίθουσες.  Το  Reprise τιμήθηκε με το Βραβείο  Amanda το 2007 (το σημαντικότερο κινηματογραφικό βραβείο της Νορβηγίας) για Καλύτερη Νορβηγική Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία και Καλύτερο Σενάριο. Η ταινία διανεμήθηκε στις ΗΠΑ από τη Miramax, και ήταν η υποψηφιότητα της Νορβηγίας για τα Βραβεί α Όσκαρ το 2006. Ο Τρίερ ήταν στη λίστα των New York Times με τους 20 Σκηνοθέτες που πρέπει να προσέξετε, το 2013. Ο Ήχος της Σιωπής ( Louder Than Bombs) είναι η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία και η πρώτη του συμμετοχή στο Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών. 

ΣΧΟΛΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ.

Ψάχναμε έναν τίτλο που θα αντιπροσώπευε τη ζωή μιας οικογένειας της οποίας η φιλόδοξη μητέρα εργάζεται στο εξωτερικό ως πολεμική ανταποκρίτρια. Η μη συγκρισιμότητα του πόνου είναι κάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον. Φυσικά, αυτός είναι κι ο τίτλος του πρώτου άλμπουμ των Smiths, όταν έφταναν στην Αμερική για πρώτη φορά. Η ταινία δεν αφορά ούτε τον πόλεμο ούτε τους Smiths φυσικά. Ανακάλυψα ωστόσο ότι οι Smiths δανείστηκαν τον τίτλο από την Αμερικανίδα ποιήτρια Ελίζαμπεθ Σμαρτ και το βιβλίο της By Grand Central Station I Sat Down and Wept. Μου αρέσει που αυτές οι λέξεις έχουν αμερικανική προέλευση, καθώς η ταινία γυρίστηκε στις ΗΠΑ.

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΤΑΙΝΙΑ.

Με την πρώτη μου ταινία Reprise, απέσπασα την προσοχή των ΗΠΑ. Άρχισα να διαβάζω πολλά σενάρια στα αγγλικά, και δέχτηκα αρκετές προσφορές. Γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους της Αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά δεν είχα βρει ακόμα την ταινία που πίστευα ότι με αντιπροσώπευε και θα ήθελα να διερευνήσω κινηματογραφικά. Είχαμε πολλές ιδέες με το σεναριογράφο Έσκιλ Βογκτ, οπότε νιώθαμε καλύτερα να ξεκινήσουμε από το μηδέν, παρά να αναλάβουμε κάποιο από αυτά τα σενάρια. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι προέρχομαι από μία χώρα της οποίας τη γλώσσα μιλούν μόλις 5 εκατομμύρια άνθρωποι, οπότε ήταν επόμενο για εμένα να σπουδάσω κινηματογράφο στο Λονδίνο. Ο Έσκιλ κι εγώ πάντα θέλαμε να προσεγγίσουμε το διεθνές κοινό, και ήταν για εμάς σπουδαία επιβράβευση η αναγνώριση των ταινιών Reprise and Όσλο, 31 Αυγούστου (Oslo, August 31st ) σε τόσες διαφορετικές  χώρες. Ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο το παράδοξο ότι η διαφορετική κουλτούρα ήταν που τις κατέστησε τόσο ενδιαφέρουσες. Με αυτό στο νου, κάναμε εκτενή έρευνα για τα σκηνικά και τους χαρακτήρες στις ΗΠΑ πριν προχωρήσουμε στην υλοποίηση της ταινίας. Πιστεύω ότι εκτός από την ομιλούμενη γλώσσα είναι και η κινηματογραφική που σε καθορίζει. Χρησιμοποιώντας τα αγγλικά όμως είχα τη δυνατότητα να δουλέψω με εξαιρετικό διεθνές καστ, κάτι που ήθελα να κάνω για πάρα πολύ καιρό. Από μικρό παιδί έβλεπα ταινίες από όλο τον κόσμο. Ο κινηματογράφος ήταν για μένα ανέκαθεν ένα μέσο για να ξεπερνώ τα φυσικά σύνορα της χώρας μου.

Ο ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΜΠΕΡΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΖΙΝ.

Ο Τζιν είναι το πορτρέτο του μοντέρνου πατέρα. Με τον όρο μοντέρνο εννοώ ότι αντίθετα με την κλασική πατριαρχική οικογένεια, έχει περισσότερη συναισθηματική ευθύνη στο σπίτι. Άφησε την καριέρα του ως ηθοποιός κι έγινε δάσκαλος για να είναι πιο κοντά στα παιδιά του.  Ο Τζιν προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη, αλλά παλεύει να κατανοήσει τον 15χρονο γιο του Κόνραντ, που είναι βυθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το ίντερνετ. Υπάρχει μια ζεστασιά στο Τζιν. Η δυναμή του βρίσκεται στην ικανότητα του να κατανοεί τους άλλους, αλλά αδυνατεί να καταλάβει τον ίδιο του τον εαυτό. Η ευφυία και η ζεστασιά του Γκάμπριελ Μπερν ήταν απαραίτητα στοιχεία για να αποδώσουμε σωστά το χαρακτήρα.Μιλούσαμε συχνά για το πόσο κουρασμένοι είμασταν από τα στερεότυπα των πατριαρχικών πορτραίτων που βλέπαμε στις ταινίες, το μοντέλο του πατέρα στον οποίο οι γιοι πρέπει να αποδείξουν τον εαυτό τους. Ο Τζιν είναι ασυνήθιστα συναισθηματικός και ο Γκάμπριελ φέρνει στο χαρακτήρα αλήθεια και χιούμορ. Είναι το είδος του ηθοποιού που ανταποκρίνεται καλά στην ιστορία μιας ταινίας. Καταφέρνει να έχει καθολική εικόνα της ταινίας.

Ο ΤΖΕΣΕ ΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ ΩΣ ΤΖΟΝΑ.

Ο Τζόνα είναι φιλόδοξος, νιώθει ότι ήταν πιο κοντά στη μητέρα του από οποιονδήποτε άλλον. Η ιστορία του αφορά την καταπιεσμένη θλίψη, πως το πρότυπο ενός νεαρού ακαδημαΐκού θρυμματίζεται όταν επανεκτιμά την εικόνα της μητέρας του. Ο Τζέσε είναι ακριβής με πολύ χιούμορ στις ερμηνείες του, και είμαι ευγνώμων που άρπαξε την ευκαιρία να ενσαρκώσει ένα πιο ευάλωτο χαρακτήρα. Πολύς κόσμος δε γνωρίζει ότι ο Τζέσε είναι και πολύ καλός θεατρικός συγγραφέας- ήταν τρομερή έμνευση να συζητώ μαζί του τη δραματουργία και το χαρακτήρα του.

Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΙΠΕΡ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΙΖΑΜΠΕΛ ΡΙΝΤ.

Ήθελα να μιλήσω για την οικογένεια μου και το κόστος της φιλοδοξίας, την απίστευτη κι αξιοθάυμαστη δουλειά μιας δημοσιογράφου και της ταυτόχρονης ανάγκης της να είναι παρούσα για την οικογένεια της- μια εσωτερική σύγκρουση με την οποία πολλοί άνθρωποι μπορούν να συσχετιστούν. Η Ιζαμπέλ Ριντ είναι εμπνευσμένη από πολλές ανταποκρίτριες και φωτογράφους πολέμου, αλλά η ταινία δεν αφορά το επάγγελμα αυτό καθαυτό. Η ιστορία αφορά τις σχέσεις γονέων και παιδιών και τις μάχες που δίνει μια οικογένεια. Υπήρξα για πολύ καιρό φαν της Ιζαμπέλ Ιπέρ πριν τη συναντήσω στο για πρώτη φορά στο φεστιβάλ της Στοκχόλμης. Διατηρήσαμε επαφή και ενθουσιάστηκα όταν δέχτηκε να παίξει το ρόλο της μητέρας. Δε μπορώ να φανταστώ άλλη ηθοποιό να ενσαρκώνει αυτή την αινιγματική φιγούρα.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΙΖΑΜΠΕΛ ΡΙΝΤ

Έκανα ενδελεχή έρευνα για τις φωτογραφίσεις πολέμου, ήθελα όλες τις λεπτομέρειες της ζωής τους να αναπαρίστανται με ακρίβεια. Είχαμε την υποστήριξη μεγάλων πρακτορείων όπως τα Magnum και VII. Χρησιμοποιήσαμε πολλούς φωτογράφους για να δημιουργήσουμε τη δουλειά της Ριντ, οι περισσέτερες από τις οποίες προέρχονται από τη Γαλλίδα Αλεξάνδρα Μπουλάτ, την οποία και θαυμάζω πολύ. Υπάρχει πολλή ανθρωπιά στις φωτογραφίες της, που συνδυάζεται με ιδιαίτερη φωτογραφική ευαισθησία.

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΜΠΕΡΝ (ως Τζίν Ριντ)

Ο Γκάμπριελ Μπερν έχει πρωταγωνιστήσει σε πειρσσότερες από 60 ταινίες μεγάλου μήκους συμπεριλαμβανομένων των Το Πέρασμα του Μίλλερ (Miller’s Crossing), Συνήθεις Ύποπτοι (The Usual Suspects), Εξκάλιμπερ (Excalibur), Into The West, Μικρές Κυρίες (Little Women), Ο Νεκρός (Dead Man), Το Τέλος Της Βίας (The End Of Violence), Ο Άνθρωπος Με Τη Σιδερένια Μάσκα (The Man In The Iron Mask), Το Παιχνίδι του Έρωτα (Vanity Fair), Φόνος Εξ Αμελείας ( Jindabyne), και Wah-Wah.

Στο Μπρόντγουεϊ, ο Μπερν έλαβε μια υποψηφιότητα για Βραβείο Τόνι για την ερμηνεία του στο Moon For The Misbegotten, ενώ απέσπασε το Βραβείο Outer Critics Circle για την ερμηνεία του στο  A Touch Of The Poet.

Ο Γκάμπριελ Μπερν πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά του HBO In Treatment, για το οποίο έλαβε Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του και ήταν υποψήφιος δύο φορές για Βραβείο Emmy.

ΤΖΕΣΕ ΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ (ως Τζόνα Ριντ)

Ο Τζέσε Άιζενμπεργκ είναι θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός.  Έγραψε και πρωταγωνίστησε το “The Revisionist” στο πλευρό της Βανέσα Ρεντγκρέιβ, ενώ το 2011 έγραψε και πρωταγωνίστησε στο “Asuncion” για το θέατρο Cherry Lane.

Στις ταινίες μεγάλου μήκους που πρωταγωνίστησε συμπεριλαμβάνονται οι Ο Σωσίας (The Double), Κινήσεις Στο Σκοτάδι (Night Moves), The Social Network (Υποψήφιος για Όσκαρ), Η Συμμορία των Μάγων (Now You See Me), Zombieland, Ζωή Σαν..Λούνα Παρκ (Adventureland), Δεσμοί Διαζυγίου (The Squid and the Whale) και Roger Dodger. Πρόσφατα ενσάρκωσε το διάσημο κακό Λεξ Λούθορ για το Batman v Superman: Dawn of Justice.

Γράφει συχνά για το The New Yorker Magazine ενώ σύντομα θα εκδοθεί και η συλλογή “Bream Gives Me Hiccups,” από την Grove Press.

ΙΖΑΜΠΕΛ ΙΠΕΡ (ως Ιζαμπέλ Ριντ)

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ σπούδασε Ρώσσικα ενώ έκανε ταυτόχρονα μαθήματα υποκριτικής στο Παρίσι, στην Εθνική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών. 

Κέρδισε αμέσως την προσοχή του κοινού με τις πρώτες εμφανίσεις της στα Les Valseuses, Aloise , The Judge και Assassin. Απέσπασε το Βραβείο της πιο Υποσχόμενης Νέας Ηθοποιού από τη Βρετανική Ακαδημία για το ρόλο της στο The Lacemaker. Η σχέση της με τον Κλοντ Σαμπρόλ της επέτρεψε να αναδειχτεί σε όλα τα είδη ταινιών: κωμωδία στο The Swindle, δράμα στο Story of Women, φιλμ νουάρ στο  Merci pour le chocolat, κλασική λογοτεχνία στο Madame Bovary, ακόμη και πολιτική ταινία στο Comedy of Power. Έχει βραβευτεί πολλάκις για τους ρόλους της στις ταινίες του Κλοντ Σαμπρόλ: στις Κάννες για το Violette Nozière, στη Βενετία για το Story of Women, στη Μόσχα για το Madame Bovary, και ξανά στη Βενετία και τα Βραβεία Σεζάρ για το La Cérémonie.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους Γάλλους σκηνοθέτες όπως οι Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Αντρέ Τεσινέ, Μορίς Πιαλά, Πατρίς Σερό, Μπενουά Ζακό, Κλαιρ Ντενί, Ολιβιέ Ασσάγιας, Φρανσουά Οζόν, Αν Φοντέν, όπως και με διεθνείς όπως οι Ότο Πρέμινγκερ, τους αδερφούς Ταβιάνι, Μάρκο Φερέρι, Ντέιβιντ Ο΄Ράσελ, Αντρέι Βάιντα, Μίκαελ Χάνεκε.

Η Βενετία την τίμησε με το Ειδικό Χρυσό Λέοντα της Επιτροπής για τη συνεισφορά της στον κινηματογράφο. Στις Κάννες βραβεύτηκε δύο φορές για τις ερμηνείες της , ενώ ήταν πρόεδρος της επιτροπής για την 62η διοργάνωση του Φεστιβάλ.

Η Ιπέρ έχει ταυτόχρονα μια αξιόλογη καριέρα στο θέατρο. Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Μπομπ Γουίλσον, Πίτερ Ζάντεκ και Κλοντ Ρεγκί. Φέτος εμφανίζεται στο Les Fausses Confidences του Λυκ Μποντί.

Η Ιπέρ πρωταγωνίστησε σε τρεις ταινίες που επιλέχθηκαν για το περσινό Φεστιβάλ Καννών: Ο Ήχος της Σιωπής (Louder than Bombs),  Valley of Love του Γκιγιόμ Νικλού και Άσφαλτος (Asphalte) του Σάμιουελ Μπένεκτριτ.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ χρίστηκε Ιππότης του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής, Ιππότης  του Εθνικού Τάγματος Αξίας και  Διοικητής του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών στη Γαλλία.