Πρώτη παρουσίαση του έργου τον Ιούλιο του 2016 στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου.

Μία παράσταση που αφορά στη φυγή, την άφιξη, τη μνήμη και τη λήθη, στοιχεία που στη σκοτεινή εποχή μας σπρώχνουν πλήθος νέων ανθρώπων στην αναζήτηση μιας νέας πολιτείας, μιας νέας αρχής, μιας νέας ρίζας. Είναι μία μελέτη πάνω στη ζοφερότητα της σύγχρονης τραγικής κατάστασης και στο χορικό που ακούγεται σαν προσευχή ενός λαού που φθίνει, φανερώνοντας την οδύνη, την απελπισμένη φωνή, την πτώση και το θαύμα. Στη ” Μητρόπολη” συναντάμε αποσπάσματα από πέντε τραγωδίες, την Αντιγόνη και τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή, σε μετάφραση Ν. Παναγιωτόπουλου, τις Βάκχες και τη Μήδεια του Ευριπίδη σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και τον Ηρακλή Μαινόμενο του Ευριπίδη σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα.

Εφαλτήρας για τη δημιουργία της καινούργιας τραγωδίας, που συνθέτει ένα “περίεργο” δραματικό σκηνικό, αποτελεί το υλικό των αγγελιαφόρων των  πέντε προαναφερθεισών τραγωδιών, οι οποίες θρυμματίστηκαν για να σχηματιστεί το εμβαδόν του καινούριου θεατρικού πονήματος. Κάθε άγγελος συμβολίζει ένα τόπο, μια εποχή, μια ιστορία. Η σύνδεση των αγγέλων του αρχαίου δράματος με τους τωρινούς πομπούς ειδήσεων αποβαίνει αποτροπιαστική, καθώς αγγίζει την έννοια της φυγής και της επιδίωξης μιας νέας πατρίδας, αναγκασμένοι λόγω των πολεμικών συγκρούσεων και του προγκρόμ, που έχει πάρει διεθνείς διαστάσεις.

Το έργο και ο νέος τόπος, τον οποίο κυοφορεί, λειτουργεί ως μήτρα για απάτριδες, για  ανθρώπους που δεν είχαν την πολυτέλεια να επιλέξουν το ρόλο και την αρχιτεκτονική της ζωής τους. Θύματα μιας νέας τάξης πραγμάτων που ανανεώνεται με γεωμετρική πρόοδο, έζησαν τον τρόμο και τη φρίκη.

Οι ηθοποιοί δίνουν φωνή και μορφή στους αγγέλους, που αφηγούνται την ιστορία τους και μέσα από αυτό ανασυντίθεται μια νέα “Μητρόπολη”, ένα νέο λίκνο, βασιζόμενο στην ποίηση, το μύθο και το λόγο των προγενέστερων. Η δομή της στηρίχτηκε σε θέματα που εμπεριέχονται στον πυρήνα μιας σάπιας κοινωνίας, μιας πολιτικής επικράτειας σε παρακμή, και αναφέρονται στην απώλεια της ελπίδας, στην παράκληση του ατόμου για βοήθεια, στην επίκληση στους θεούς, στον οδυρμό για το θάνατο των παιδιών,  στην ανομία των δυνατών του κόσμου και στη χώρα που πνίγεται στη διαφθορά και την παραπλάνηση.

Στόχος της νεοπαγούς αυτής τραγωδίας είναι η δημιουργία μιας βάσης, ανθεκτικής στο καινούριο, στο όραμα, στη φαντασία, στην ιερότητα της εξέγερσης, στη φέρελπι κάθαρση. Απώτερος σκοπός είναι να κοινολογηθεί  το “επείγον” της εποχής μας, καθώς η παράσταση για τους αγγέλους του αρχαίου δράματος έχει κοινά σημεία  με όσα γεγονότα διαδραματίζονται σήμερα. Η έννοια του “επείγοντος” στις αγγελικές ρήσεις, είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της ποίησης, όπως η ακρίβεια και η αλήθεια. Αναπτύσσεται επομένως μια επικοινωνία με το περιεχόμενο των πέντε τραγωδιών -έργα με δυσθεώρητο ύψος-, που όμως η διαχρονικότητά τους είναι ισχυρή, αφού τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται είναι κλασικά μέσα στους αιώνες, όπως εξουσία, ύλη, ανθρώπινα δικαιώματα, θρησκεία, εκμετάλλευση του αδύναμου από το δυνατό και άλλα πολλά.

Το έργο μιλάει για αυτούς που μεταφέρουν ειδήσεις με όχημα τη μοίρα τους, δηλαδή όσοι είναι ανέστιοι, εξαθλιωμένοι και ξεριζωμένοι, που αναγκάστηκαν να χάσουν την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο ως αξία, που είναι φυγάδες όχι για το κυνήγι της αυτοπραγμάτωσης ή της φιλοδοξίας, αλλά ως πρόσφυγες, αθώα θύματα μιας ανελέητης συγκυρίας με οικτρές παράπλευρες απώλειες και τρομακτικές συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα.

Η δική τους περιπέτεια είναι η ανάγκη της επιβίωσης, κάτι εν δυνάμει τραγικό.

Αξιόλογη είναι η αναφορά που γίνεται στον Άγγελο των Βακχών (λόγος γεμάτος πάθος, ρυθμό και ποίηση ), αλλά και στο χορό του Ηρακλή Μαινόμενου, που λέει: “στην ομορφιά, στη μουσική, στους ύμνους, στο χορό των ανθισμένων στεφανιών. Εκεί θέλω να ανήκω”. Εκπέμπονται μηνύματα θετικότητας, συμμετρίας, αγάπης, ελπίδας, ειρήνης και συμπαντικής αρμονίας, στοιχεία, που διέπουν την αρχαιοέλληνική αντίληψη για τη ζωή, με γνώμονα την αισθητική.

Μια ενδιαφέρουσα δουλειά με τους Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Μελισσάνθη Μάχουτ, Πέπη Κώνστα, Γιώργο Κατσή, Αγησίλαο Μικελάτο, Κωνσταντίνο Πλεμμένο και Αργύρη Πανταζάρα. Όλοι πολύ καλοί στους ρόλους τους. Ενστάσεις υπάρχουν σε επί μέρους ερμηνείες, αλλά δεν είναι ικανές να αλλοιώσουν το τελικό αποτέλεσμα.

Σκηνικά:  momentum set design, κοστούμια: momentum, φωτισμοί: Γιώργος Καρβέλας, μουσική: Γιώργος Πούλιος, κίνηση: Ηλίας Χατζηγεωργίου, βοηθός σκηνοθέτη: Ελίνα Μαντίδη και βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Γεωργία Μπούρα.

Ο καμβάς της σύνθεσης αυτού του θεατρικού πονήματος, δίνει την ευκαιρία τόσο στους συντελεστές όσο και στους θεατές να διαλεχθούν με αυτά που τους προβληματίζουν και τους εξαγριώνουν, αλλά και με όσα ποθούν, προσδοκούν και οραματίζονται.

Κρατάμε αυτό που ανέφερε σε συνέντευξή του ο Αργύρης Πανταζάρας: “Έχουμε ευθύνη απέναντι στα όνειρά μας, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Είναι η εποχή που η “ιδέα” πρέπει να έχει Λόγο. Η “θέση” πρέπει να έχει Σώμα, και το “έργο” Μορφή.

Ενδιαφέρουσα παράσταση.


Πληροφορίες παράστασηςΗ “Μητρόπολη” του Αργύρη Πανταζάρα στο Σύγχρονο Θέατρο | Έως 18/07